Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Według mnie, książka bardzo ważna w dorobku myśli społecznej. O cyklach społecznych mało kto pisał (Tytler, Glubb, Cole, Kubań), nie są one również popularyzowane ani przez szkołę ani przez media, jednak jak się czyta Glubba to od razu widać analogie z bieżącym okresem historycznym.

Książka wartościowa bo prawdziwa i dlatego, że ten temat, choć bardzo ważny społecznie, jest tak rzadko poruszany. Zgadzam się z poprzednikami - powinna to być lektura obowiązkowa w szkołach.

Jeśli ktoś jest zainteresowany szerzej tym tematem to gorąco polecam zapoznanie się z eksperymentem John'a Calhoun'a - też istotnym i też pomijanym.

Według mnie, książka bardzo ważna w dorobku myśli społecznej. O cyklach społecznych mało kto pisał (Tytler, Glubb, Cole, Kubań), nie są one również popularyzowane ani przez szkołę ani przez media, jednak jak się czyta Glubba to od razu widać analogie z bieżącym okresem historycznym.

Książka wartościowa bo prawdziwa i dlatego, że ten temat, choć bardzo ważny społecznie,...

Dałem książka wybitna, bo zaiste jest to książka nietuzinkowa. Przy czym nie dla każdego. Przeczytać je powinny osoby zainteresowane tym jak na prawdę funkcjonuje nasz świat.

Autor przez szereg lat bardzo drobiazgowo badał poczynania włodarzy pewnej polskiej gminy, Jednak nie o konkretnie tę gminę chodzi, lecz o mechanizmy wykorzystywane przez ludzi sprawujących władzę. Analiza poczynań władz gminy prowadzi do przerażających wniosków: działając zgodnie z prawem można działać na szkodę obywateli, którzy udzielili zaufania rządzącym.

Szczególny szacunek należy się autorowi, poświecił on bowiem pro publico bono swój cenny czas i wiele wysiłku, naraził się na szykany i w zasadzie... wydawało się, ze cały jego wysiłek pójdzie na marne. Jednak w tym przypadku okazało się, że życie dopisało happy end. W 2019 do gminy wkroczyło ABW i pojawiły się zarzuty prokuratorskie.

Warto dowiedzieć się co do tego doprowadziło i warto zapoznać się z pomysłami Jacka Barcikowskiego na temat tego co należałoby zmienić w naszym systemie politycznym by do takich nadużyć więcej nie dochodziło.

Dałem książka wybitna, bo zaiste jest to książka nietuzinkowa. Przy czym nie dla każdego. Przeczytać je powinny osoby zainteresowane tym jak na prawdę funkcjonuje nasz świat.

Autor przez szereg lat bardzo drobiazgowo badał poczynania włodarzy pewnej polskiej gminy, Jednak nie o konkretnie tę gminę chodzi, lecz o mechanizmy wykorzystywane przez ludzi sprawujących władzę....

Myśleć (budować modele przeróżnych zjawisk) można na trzy sposoby: redukcjonistycznie, systemowo i teoriogrowo. Myślenia redukcjonistycznego uczeni jesteśmy w szkole, jest ono powszechne i to od dawna. Dwa pozostałe rodzaje myślenia to stosunkowo świeże wynalazki, powstały bowiem dopiero w XX wieku.

Książka "Nonzero. Logika ludzkiego przeznaczenia" jest wprowadzeniem do myślenia teoriogrowego. Autor analizuje jednocześnie ewolucję kulturową i ewolucję biologiczną. Wniosek z tej analizy jest taki, że obydwoma tymi procesami rządzi ta sama logika i te same prawa ogólne. Analiza dokonywana jest przez pryzmat teorii gier - głównie gier o sumie niezerowej (stąd tytuł "Nonzero"). Ewolucja, zdaniem Wright'a, jest procesem ukierunkowanym i prowadzi do rozszerzenia współpracy, przynoszącej korzyści wszystkim stronom.

Wniosek ten, jak wiemy z Fizyki Życia, jest jednak zbyt pochopny, kierunkowość ewolucji biologicznej składa się bowiem z dwóch wymiarów: agregacji współpracy i eskalacji konfliktu.

Kilka cytatów z Nonzero: http://physicsoflife.pl/bibliografia/cytaty/9788374690287.html

Inne, warte polecenia, książki tego autora: "Ewolucja Boga"

Myśleć (budować modele przeróżnych zjawisk) można na trzy sposoby: redukcjonistycznie, systemowo i teoriogrowo. Myślenia redukcjonistycznego uczeni jesteśmy w szkole, jest ono powszechne i to od dawna. Dwa pozostałe rodzaje myślenia to stosunkowo świeże wynalazki, powstały bowiem dopiero w XX wieku.

Książka "Nonzero. Logika ludzkiego przeznaczenia" jest wprowadzeniem do...

Mity Greckie czytała mi mama jak miałem 5-6 lat. Polecam teksty opracowane przez Wandę Markowską, inne polskie wydania są suche i zupełnie nie oddziałują na wyobraźnię.

Oprócz warstwy fantazji mity niosą głębokie przesłanie na temat funkcjonowania społeczeństw:

Pewnego razu, gdy szedł lasem na polowanie, znalazł się nagle na rozstajnych drogach. Gdy tak rozmyślał, w którą by udać się stronę, zjawiły się nagle przed nim dwie boginie. Jedna z nich, piękna jak wiosna, z uśmiechem czarownym zwróciła się do Heraklesa i w słodkich słowach obiecywać mu poczęła największe rozkosze i radości życia, gdy ją wybierze za przewodniczkę. Była to Rozkosz [Piewczyni socjalizmu]. Drugą niewiastą była Cnota; poważna niemal surowa, nie roztaczała przed młodym synem Amfitriona obrazów szczęścia. Przeciwnie. Mówiła mu ona o pełnej cierni i trudów ścieżce, którą poprowadzić go pragnie. Jest to droga mężnych, którzy walczą w obronie słabszych i uciśnionych i nie lękają się żadnego poświęcenia [Piewczyni wolności].
To co najważniejsze to praca i poświęcenie dla innych. Czytamy o wielkich dziełach Heraklesa, a gdy ten osiąga już to, o czym w teorii każdy marzy, czyli możliwość boskiego nieróbstwa, mit się kończy, wiadomo bowiem, że to nie jest już ani ciekawe, ani pouczające.
Czyszczenie stajni Augiasza i walka z Harpiami dają jasne wskazówki co do pokonywania na pozór nierozwiązywalnych problemów: albo stosuje się śmiałe i radykalne rozwiązanie, albo działa systematycznie rozwiązując kolejno wszystkie problemy składowe.
Hydra to symbol procesów lawinowych i metody walki z nimi przy wykorzystaniu zasady korekty. Porównanie odrastających łbów hydry kojarzy się między innymi z rozrastającą się biurokracją.
Prometeusz - dobroczyńca ludzkości - skazany jest na wieczne męczarnie...
"Wyprawa Argonautów" to opis pracy zespołowej. Nieprzypadkowo Herakles gubi się na samym początku wyprawy - wybitne jednostki, są z reguły raczej destruktorami harmonii współpracy niż jej konstruktorami.
Na koniec przytaczam jeszcze fragment recenzji z internetu:

"Mity Greckie" Wandy Markowskiej są książką niezwykłą. Przeczytałam ją przed "Mitologią" Parandowskiego i Kubiaka, dawno, dawno temu, jeszcze w początkach podstawówki. Po prostu mnie urzekła. Czytałam ją kilkanaście razy, wiele mitów znałam na pamięć.

Markowska napisała wspaniałą opowieść o greckich i rzymskich bogach, boginiach, nimfach i herosach w taki sposób, jakby to wszystko naprawdę istniało. Czyta się ją jak najlepszą powieść, bo przecież jest tam i miłość, i zdrada, nienawiść, zemsta, ale też humor i przyjaźń. Język, którym posługuje się autorka, nie jest archaiczny, nie utrudnia więc czytania, a jego plastyczność pozwala zobaczyć te wszystkie postacie jak żywe.

Szkoda, że ta książka jest trochę zapomniana. Uważam, że jest świetna i lepsza od innych tego typu. Szczególnie polecam młodzieży. Można się z niej wiele nauczyć. Emocje i uczucia zawsze są takie same.
[http://www.biblionetka.pl/art.aspx?id=9060]

Mity Greckie czytała mi mama jak miałem 5-6 lat. Polecam teksty opracowane przez Wandę Markowską, inne polskie wydania są suche i zupełnie nie oddziałują na wyobraźnię.

Oprócz warstwy fantazji mity niosą głębokie przesłanie na temat funkcjonowania społeczeństw:

Pewnego razu, gdy szedł lasem na polowanie, znalazł się nagle na rozstajnych drogach. Gdy tak rozmyślał, w którą...

Po 22 latach od wydania "Akwarium" Suworow vel Rezun wydaje kolejne wielkie dzieło. "Akwarium" w błyskotliwy sposób tłumaczyło czym jest radziecki wywiad wojskowy, "Matka diabła" w literacko podobnym stylu obnaża socjalizm. Wielka wiedza o życiu, którą zdobył na wykładach w szkołach dla szpiegów, a później zweryfikował w praktyce oraz prosty język, którym świetnie tłumaczy sprawiają, że obnażenie socjalizmów w dowolnej postaci jest pełna. Książka w sposób niemal matematyczny udowadnia, że socjalizm jest systemem niesamowitego wyzysku i że po równi pochyłej prowadzi do pełnej zapaści gospodarczej. Więcej nie ma sensu pisać na temat tej książki, trzeba ją po prostu koniecznie przeczytać.

Od najwcześniejszych lat próbowałem zrozumieć, czym jest socjalizm. Przez długie lata zebrałem ponad czterysta definicji. Później zaprzestałem tego procederu, zdając sobie sprawę, że socjalizmów jest dokładnie tyle, ilu jest socjalistów. I nawet więcej. Wczoraj towarzysz Lenin tak rozumiał socjalizm, dzisiaj – w inny sposób.
Mimo wszystko wspólną ideę – można powiedzieć wspólny mianownik – jednak znalazłem. Wszyscy socjaliści wyznają w takiej lub innej formie to samo. Weźcie program dowolnej partii socjalistycznej, materiały z jakiegokolwiek ich kongresu, przemówienie płomiennego rewolucjonisty lub hasła postępowego związku zawodowego, odrzućcie puste słowa i frazesy – a jest ich tam sporo – dokładnie wyciśnijcie i w tym, co pozostanie, odkryjecie istotę: będziemy pracować coraz mniej, a brać coraz więcej.

A tu garść ciekawych cytatów z tej książki: http://physicsoflife.pl/bibliografia/cytaty/9788375108675.html

Po 22 latach od wydania "Akwarium" Suworow vel Rezun wydaje kolejne wielkie dzieło. "Akwarium" w błyskotliwy sposób tłumaczyło czym jest radziecki wywiad wojskowy, "Matka diabła" w literacko podobnym stylu obnaża socjalizm. Wielka wiedza o życiu, którą zdobył na wykładach w szkołach dla szpiegów, a później zweryfikował w praktyce oraz prosty język, którym świetnie tłumaczy...

Książka o mechanizmach władzy. Po jej przeczytaniu nie ma się złudzeń: polityka to sztuka dochodzenia do władzy i jej sprawowania. Są takie jednostki, jak właśnie MAO, które tę sztukę opanowały do perfekcji. Żadnych zasad moralnych, tylko twarda walka, na śmierć i życie. Giną miliony - nie ma sprawy, kraj stacza się na cywilizacyjne dno - trudno, liczy się tylko to, abym to ja był u władzy.
Władzę utrzymuje się brutalną siłą, a o tym jak brutalna jest ona w rzeczywistości traktuje ta książka.

Książka świetnie pokazuje do czego prowadzi unicestwienie jednego z czynników występujących w kluczowym dylemacie rządzenia. Chodzi o sprzężenie zwrotne określone przez Jamesa Madisona słowami: jak kontrolować rząd, by danej mu władzy nie nadużył.

Wybrane cytaty z tej ksiażki: http://physicsoflife.pl/bibliografia/cytaty/9788373594425.html

Książka o mechanizmach władzy. Po jej przeczytaniu nie ma się złudzeń: polityka to sztuka dochodzenia do władzy i jej sprawowania. Są takie jednostki, jak właśnie MAO, które tę sztukę opanowały do perfekcji. Żadnych zasad moralnych, tylko twarda walka, na śmierć i życie. Giną miliony - nie ma sprawy, kraj stacza się na cywilizacyjne dno - trudno, liczy się tylko to, abym to...

Niccolò Machiavelli prawdopodobnie jako pierwszy zaproponował rozpatrywanie grupy społecznej tworzącej państwo jako wyodrębnionego obiektu, który na dodatek funkcjonuje w środowisku podobnych i zagrażających mu obiektów. Cel państwa zdefiniował jako co najmniej istnienie, i nazwał go racją stanu. Dalej, konsekwentnie wywiódł, że jedyną powinnością rządzącego jest realizacja tego celu. „Środków ku temu jest bardzo wiele, a wszystkie je trzeba stosować z wielką rozwagą” – to główne przesłanie „Księcia”, najznamienitszej książki Machiavellego. Problematyka zarządzania państwem została w niej przedstawiona, jakbyśmy dziś określili, w sposób naukowo-techniczny. Czynności rządzącego nie były oceniane, lecz opisywane jako czynności swoistej maszynerii: „żeby samochód jeździł muszą być spełnione takie to, a takie warunki” - „żeby państwo istniało muszą być spełnione takie to, a takie warunki”. Ponieważ jednak autor odkrywał najczarniejsze prawdy o nas samych i twierdził, że ludźmi kieruje egoizm podszyty niskimi pobudkami, został bardzo niesprawiedliwie oceniony. Potocznie bowiem makiawelizm oznacza postawę charakteryzującą się cynizmem i brakiem skrupułów w dążeniu do celu. To tak jakby kogoś, kto sfotografował brzydką kobietę, nazwać chirurgiem plastycznym. Przy czytaniu „Księcia” nie wolno mylić zrozumienia z akceptacją.

Czwarty etap cyklu Tytlera Machiavelli opisał następująco: „Nawet jeśli ktoś chciałby postępować moralnie, będzie mu bardzo trudno obronić się przed powszechną niegodziwością”. Znany jest również z innych, życiowych cytatów: „cel uświęca środki”, „politykowi nie wolno być niewolnikiem własnych słów” oraz „ludzie prędzej wybaczą śmierć ojca niż utratę ojcowizny”.

Dobrym uzupełnieniem wiedzy o Machiavellim jest książka Maurizio Viroli "Uśmiech Machiavellego", z której polecam następujące cytaty: http://physicsoflife.pl/bibliografia/cytaty/9788374142014.html

Niccolò Machiavelli prawdopodobnie jako pierwszy zaproponował rozpatrywanie grupy społecznej tworzącej państwo jako wyodrębnionego obiektu, który na dodatek funkcjonuje w środowisku podobnych i zagrażających mu obiektów. Cel państwa zdefiniował jako co najmniej istnienie, i nazwał go racją stanu. Dalej, konsekwentnie wywiódł, że jedyną powinnością rządzącego jest realizacja...

Książka napisana z dużym poczuciem humoru, czyta się ja zatem lekko i przyjemnie, choć porusza trudne kwestie społeczne. Według Čapka zachowania ludzkie, a w kontekście lawinowo narastające dominacji niewinnych i pracowitych płazów, również zachowania zwierzęce od wieków są identyczne. Mechanizm dochodzenia do dominacji rasy słabszej, zatrudnianej przez mocniejszą jest uniwersalny, podobnie zresztą jak mechanizmy prowadzący do wojny.

Choć wielu recenzentów uważa, że powieść Čapka "ukazuje niebezpieczeństwa faszyzmu zagrażającemu wartościom humanitarnym i demokratycznym", według mnie książka ta ma głębszy wymiar: dotyczy nas samych i mechanizmów nami rządzących oraz tego, że prowadzą one do takich, a nie innych procesów społecznych. Nasze lenistwo i chęć wykorzystywania innych oraz związane z tym hipokryzja i dwulicowość to składowe natury człowieka. Nie dziwmy się zatem, że społeczeństwa - zbiory tak motywowanych ludzi - mają swoją naturalną dążność, której charakterystycznymi elementami są procesy prowadzące do wojen i rewolucji.

W dalekiej Azji przypadkowo odkryte zostają chętne do pracy jaszczury. Ludzie zaczynają wykorzystywać je jako tanią i pozwalającą się wyzyskiwać siłę roboczą. Zwierzęta okazują się pożyteczne, pracują na rzecz człowieka, aż w końcu ludzie uzależniają się od usług genialnych jaszczurów. Z kolei praca czyni jaszczury coraz mądrzejszymi, przy czym nie przestają się one mnożyć, co sprawia, że zaczynają być niebezpieczne dla ludzi. W końcu dochodzi do dramatycznego konfliktu pomiędzy jaszczurami i ludźmi, a główną rolę w jego eskalacji odgrywają media, których zdolność do wywoływania zbiorowej psychozy Čapek ukazuje bardzo trafnie, a zarazem dowcipnie.

Posłuszne, karne jaszczury, którym przewodzi przerażający Chief-Salamander (widziano w nim obraz Hitlera), żyją we wspólnocie, nie mają ludzkich odruchów, pozbawione są oporów moralnych, zaczynają coraz więcej żądać od ludzi. A ci, nawet wobec tak wielkiego zagrożenia, nie potrafią się porozumieć i sprzymierzyć przeciwko niebezpieczeństwu. Co więcej, zdarzają się przypadki handlu bronią niektórych państw z gadami. Nic dodać nic ująć, ostatnie zdanie to opis Natury Człowieka Uczciwego z Fizyki Życia.

Większość recenzentów koncentruje swoją uwagę na tym, że Čapek przewidział hitlerowski faszyzm. Według mnie przewidział coś więcej, przewidział bowiem tak skomplikowane procesy społeczne jak "bezkrwawe wojny cywilizacyjne", z którymi mamy obecnie do czynienia. Rosnące populacje Turków w Niemczech, Arabów we Francji, Hindusów w Anglii, Latynosów w USA, zapaść demograficzna Polski i Rosji - czym się to wszystko skończy? W poszukiwaniu odpowiedzi na to pytanie koniecznie trzeba przeczytać "Inwazję jaszczurów".

Książka napisana z dużym poczuciem humoru, czyta się ja zatem lekko i przyjemnie, choć porusza trudne kwestie społeczne. Według Čapka zachowania ludzkie, a w kontekście lawinowo narastające dominacji niewinnych i pracowitych płazów, również zachowania zwierzęce od wieków są identyczne. Mechanizm dochodzenia do dominacji rasy słabszej, zatrudnianej przez mocniejszą jest...

Szwajcaria (a właściwie Konfederacja Helwecka) jest konfederacją państw, wchodzących w jej skład. Kraje te zwane są kantonami i mają dużą autonomię. Związek niektórych z nich trwa nieprzerwanie od 700 lat, co sprawia, że Szwajcaria jest jedną z najdłużej funkcjonujących republik na świecie. Jest to również jeden z najbardziej stabilnych i przewidywalnych krajów.

Co to za demokracja? Czy taka jak u nas? Jakie mechanizmy spowodowały, że kraj ten istnieje tak długo, że nic nie słyszeliśmy o szwajcarskich rewoltach, rewolucjach, buntach czy powstaniach, że nie słyszeliśmy by Szwajcarzy, jako kraj, na kogoś napadali? Dlaczego, choć wiemy, że jest to jeden z najlepiej zarządzanych krajów świata, nie wiemy kto jest jego prezydentem? O tym, między innymi, jest ta książka.

Lektura obowiązkowa dla polityków, dziennikarzy i obywateli.

Podobno książka ta oprócz trzech oficjalnych języków Szwajcarii (niemiecki, francuski i włoski) została przełożona tylko na polski.

Szwajcaria (a właściwie Konfederacja Helwecka) jest konfederacją państw, wchodzących w jej skład. Kraje te zwane są kantonami i mają dużą autonomię. Związek niektórych z nich trwa nieprzerwanie od 700 lat, co sprawia, że Szwajcaria jest jedną z najdłużej funkcjonujących republik na świecie. Jest to również jeden z najbardziej stabilnych i przewidywalnych krajów.

Co to za...

To książka przerażająca z dwóch powodów: raz bo autor opisuje jaki los gotują jedni drugim, a dwa, że w gruncie rzeczy nic nie możemy z tym zrobić.

Byłem na spotkaniu z Shinem i moje wrażenia z niego opisałem tu:
http://physicsoflife.pl/blog/blog2013.html#Shin

natomiast filmowy zapis jego wystąpienia i późniejszej dyskusji jest tu:
http://isil.org/born-in-a-north-korean-prison-camp-escapee-shares-story-with-isil/

ISIL - International Society for Individual Liberty to organizacja, która szerzy ideały wolności na całym Świecie. To jeden z jej członków pomaga Shinowi, w tej drugiej ucieczce - od własnych wspomnień.

To książka przerażająca z dwóch powodów: raz bo autor opisuje jaki los gotują jedni drugim, a dwa, że w gruncie rzeczy nic nie możemy z tym zrobić.

Byłem na spotkaniu z Shinem i moje wrażenia z niego opisałem tu:
http://physicsoflife.pl/blog/blog2013.html#Shin

natomiast filmowy zapis jego wystąpienia i późniejszej dyskusji jest...