Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytuł i okładka wręcz krzyczą, że będzie to przyjemna, lekka lektura w sam raz na lato. I jest lekka, ale... za bardzo. Banalna. Przewidywalna. Powtarzająca wszystkie już znane schematy, zwłaszcza te związane z Italią. Miał być "wzór" rzekomo silnej kobiety, która pragnie spełnić swoje marzenia, poszaleć. Lecz bohaterka jest utrzymana w znanej już do znudzenia konwencji - kobiety, która nie sięgnęłaby po to, czego chce naprawdę, gdyby facet nie kopnął jej w tyłek. Doprawdy, czy kobietę musi sponiewierać mężczyzna, żeby zaczęła odkrywać samą siebie? Być może mam zbyt naiwne, nierealne marzenie, aby przeczytać o bohaterce, która jest pomysłowa, pełna życia i zdeterminowana sama z siebie, nie po przejściach z niedoszłym narzeczonym. W "Toskańskiej trattorii" nie spełniło się moje małe marzenie, tylko znów męczący już schemat niesłusznie zdołowanej kobiety, która jest przecież tak wspaniałym człowiekiem, że jej jedyną wadą jest kiepska fryzura. W tej książce nie ma wielkich tragedii, nie ma tak naprawdę punktów zwrotnych ani wielkich przemian. Wszystko toczy się przewidywalnie, niestety również monotonnie i nudno. Nawet część o Toskanii, która miała szanse na letnie zrelaksowanie czytelnika, nie wywołała najmniejszego poruszenia. Jedyny "charakterek" da się odczuć w niektórych opisach Nowego Yorku, bynajmniej nie pochwalnych, a dających wrażenie narzekania i plucia na Wielkie Jabłko. Często przy takich lekturach liczę, że drugoplanowi bohaterowie poprawią mój osąd. Niestety, żadna z postaci nie została nakreślona ani ciekawie, ani nie poświęcono jej więcej uwagi. Brak mi tutaj nie tylko postaci, lecz również klimatu, słońca, zadziornego humoru (lub jakiegokolwiek humoru! - w tej książce nic nie jest zabawne), a przede wszystkim brak kuchni. A podobno wokół majstersztyku kuchni miało się wszystko obracać. Cóż, majstersztyk ograniczył się do kilku beznamiętnych opisów wymyślnych potraw, które wyleciały mi z głowy zaraz po przejściu do kolejnego akapitu. Dla mnie "Toskańska trattoria" stała się toskańską tragedią, choć tragedia byłaby zapewne bardziej emocjonująca...

Tytuł i okładka wręcz krzyczą, że będzie to przyjemna, lekka lektura w sam raz na lato. I jest lekka, ale... za bardzo. Banalna. Przewidywalna. Powtarzająca wszystkie już znane schematy, zwłaszcza te związane z Italią. Miał być "wzór" rzekomo silnej kobiety, która pragnie spełnić swoje marzenia, poszaleć. Lecz bohaterka jest utrzymana w znanej już do znudzenia konwencji -...

Spośród wszystkich narnijskich części, tę cenię najbardziej. Chyba dlatego, że jest "pierwotna". nie tylko opowiada o samym początku, ale utrzymana w mrocznym, tajemniczym klimacie.

Spośród wszystkich narnijskich części, tę cenię najbardziej. Chyba dlatego, że jest "pierwotna". nie tylko opowiada o samym początku, ale utrzymana w mrocznym, tajemniczym klimacie.

Fenomenem tej książki dla mnie jest nie tylko inne spojrzenie na anioły, piekło/niebo, czy pewne "dogmaty". Siłą napędową są postacie, szczególnie drugoplanowe. Zaskakujące, że w tej całej feerii barwnych kreacji i wyrazistych osobowości, drugoplanowi bohaterowie nie umykają naszej uwadze. Przeciwnie, niektórzy z nich są wiele bardziej fascynujący niż sam Daimon Fray. To oni nadają smaczek, dopełniają pewnych historii. Sprawiają, że jeszcze bardziej uwielbiam anielską serię Kossakowskiej.

Fenomenem tej książki dla mnie jest nie tylko inne spojrzenie na anioły, piekło/niebo, czy pewne "dogmaty". Siłą napędową są postacie, szczególnie drugoplanowe. Zaskakujące, że w tej całej feerii barwnych kreacji i wyrazistych osobowości, drugoplanowi bohaterowie nie umykają naszej uwadze. Przeciwnie, niektórzy z nich są wiele bardziej fascynujący niż sam Daimon Fray. To...