Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie zachwycił mnie pan panie Cartarescu, lecz czy to ważne. Pana i swoją własną powierzchowność uwielbiają przecież miliony kobiet. Jak dla mnie, zbyt skupiony na własnych doznaniach pomija pan odczucia "obiektów" pańskich zainteresowań. Ciekawe anegdotki, ale czegoś ważnego w nich brakuje...
"I wtedy zdajesz sobie sprawę, że kobieta to też człowiek, człowiek taki jak ty". Doprawdy? Bo ja naprawdę mam wrażenie, że opisuje pan przede wszystkim dość istotny element wystroju pańskiego wnętrza, a nie człowieka? Choc czasami, rzeczywiście zdarza się panu przebudzić. Poza tym czyta się nieźle, potrafi pan wciągnąć, jak niewiele wymagająca od odbiorcy ładna filmowa produkcja... ale brakuje potrzeby powrotu. A są panowie piszący cudownie, wnikliwiej i do nich jako istota lubiąca fajnych mężczyzn, powracam.

Nie zachwycił mnie pan panie Cartarescu, lecz czy to ważne. Pana i swoją własną powierzchowność uwielbiają przecież miliony kobiet. Jak dla mnie, zbyt skupiony na własnych doznaniach pomija pan odczucia "obiektów" pańskich zainteresowań. Ciekawe anegdotki, ale czegoś ważnego w nich brakuje...
"I wtedy zdajesz sobie sprawę, że kobieta to też człowiek, człowiek taki jak ty"....

Warto sięgnąć po "Venus w futrze" chociażby dla tekstu świetnego seksuologa Kazimierza Imielińskiego, poprzedzającego treść powiastki.
Jeśli ktoś spodziewa się naturalistycznych opisów cierpienia mężczyzny fizycznie ranionego przez kobietę, to będzie zaskoczony, bo to tortury innej miary, będące głównie efektem jego pragnień i całej reszty własnych przeżyć duchowych, choć klasycznego pejczyka tu również nie brakuje. Całkiem niezła książka obrazująca masochizm nie jako zboczenie wyjątkowe,w sposób prosty, bez językowych udziwnień i ze sporą powściągliwością.

Warto sięgnąć po "Venus w futrze" chociażby dla tekstu świetnego seksuologa Kazimierza Imielińskiego, poprzedzającego treść powiastki.
Jeśli ktoś spodziewa się naturalistycznych opisów cierpienia mężczyzny fizycznie ranionego przez kobietę, to będzie zaskoczony, bo to tortury innej miary, będące głównie efektem jego pragnień i całej reszty własnych przeżyć duchowych, choć...

Witkowski nie silił się na tworzenie wyszukanych przygniatających swym ciężarem form. "Michaśka" sama przyznała, że książka nie powstała w męczarniach i to czuć. Fajnie lekko się czyta, jeszcze lepiej słucha, bo to tekst zabawny, choć bywa też i smutno. Witkowski opisując ciągoty do nieosiągalnych heteryków, ociera się momentami o groteskę, ale nie przeholowuje w opisach i lektura żadnych niesmaków za sobą nie pozostawia. Całość oryginalna, trudna do podrobienia.

Z wywiadu z autorem/ką:
"Kto dzisiaj przeżywa wielkie miłości? Nie chcę powtarzać tego, co już powiedział Zygmunt Bauman o miłości w czasach dzisiejszych. Historycznie rzecz biorąc na przestrzeni wieków było wiele różnych „miłości”, m.in. miłość romantyczna, która żywiła się raczej niespełnieniem. W naszych hedonistycznych i konsumpcyjnych czasach raczej niemożliwa. Bohaterowie „Lubiewa” są najczęściej uzależnieni od seksu, a więc oddzielają go od całej reszty swoich aktywności. Ale jeśli przeżywają miłości to toksyczne i dziecinne, miłości – poczwarki, jak z rozdziału „Randka”... Bardzo krótkie, bardzo intensywne i bardzo bolesne. Nie wiadomo, śmiać się czy płakać... Przeżywali też – czego nie opisałem – bardzo silne miłości do... nieosiągalnych heteryków. Może w tym byli romantyczni. Poza tym, że – jak powiedziała Maria Janion – „Romantyk jest tam, gdzie go nie ma”, a oni też przebywają cały czas w jakimś fantazmacie."

Witkowski nie silił się na tworzenie wyszukanych przygniatających swym ciężarem form. "Michaśka" sama przyznała, że książka nie powstała w męczarniach i to czuć. Fajnie lekko się czyta, jeszcze lepiej słucha, bo to tekst zabawny, choć bywa też i smutno. Witkowski opisując ciągoty do nieosiągalnych heteryków, ociera się momentami o groteskę, ale nie przeholowuje w opisach i...