Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie chciałam wyszydzać tej książki. Dałam jej szansę, naprawdę...
Ale jest po prostu kiepska, niezajmująca i mdła. Ponad 400 stron sytuacji, z których w sumie niewiele wynika.
Bohaterka po tylu przeżyciach wyciąga wniosek, że oto zebrała życiowe doświadczenie. No, ale co dalej? Albo po co to wszystko? Równie dobrze, końcówkę książki można przyjąć jako wyjściową i od tej sytuacji rozpocząć nową powieść. Trochę to nie ma sensu, ta książka jest chaotyczna i jakby pisana na odwal, na kolanie.
Może autorce chodziło o uwypuklenie, że nie wolno się poddawać, że miłość jest trudna, że w życiu nie jest łatwo i trzeba zaciskać zęby nawet, gdy ktoś patrzy na Ciebie pogardliwie.
Może...

Nie chciałam wyszydzać tej książki. Dałam jej szansę, naprawdę...
Ale jest po prostu kiepska, niezajmująca i mdła. Ponad 400 stron sytuacji, z których w sumie niewiele wynika.
Bohaterka po tylu przeżyciach wyciąga wniosek, że oto zebrała życiowe doświadczenie. No, ale co dalej? Albo po co to wszystko? Równie dobrze, końcówkę książki można przyjąć jako wyjściową i od tej...

Autor książki zaznacza, że nie jest zawodowym psychiatrą (I DOBRZE) i nie chce stawiać diagnoz, ale robi to. I to w sposób dyskredytujący i nieprzyjemny.
Nie zapominajmy, że zaburzenia osobowości to przede wszystkim bardzo skomplikowany mechanizm chorobowy.
Naczelne hasła tej książki zdają się to traktować bardzo lekceważąco i ogłupiająco (albo wręcz zastraszająco czytającego): "uważaj!", "uciekaj!", "chroń siebie i swój biznes!", "pamiętaj, że taka osoba myśli tylko o sobie!", "nie da się domyślić, co tacy ludzie zrobią", "taka jest ponura rzeczywistość".
Już samo generalizowanie - "tacy ludzie" pozostawia niesmak. Spektrum zaburzeń osobowości jest tak duże, że nie da się wrzucić wszystkich do jednej szuflady z napisem "TACY LUDZIE". Nieudolna próba podziału na pięć grup też nie wyszła autorowi zgrabnie. Zdaje się on pomijać niektóre czynniki wpływające na rozwój niebezpiecznych osobowości, np kulturowe - wspomina tylko, że to społeczeństwo ma problem nie umiejąc odróżnić ludzi złych od dobrych.
Bardzo drażni mnie ten nonszalancki ton w książce. Nie bronię w tym miejscu morderców i psychopatów, ale ta książka może po prostu ogłupić. Sugeruje, że zaburzenia osobowości wynikają z chęci ludzkich, że są każdorazowo czymś złym i powinniśmy mieć oko na każdego, kto ma "objawy" lub - co gorsze - obezwładnić go, gdyż jest potencjalnym napastnikiem. Ludzie z zaburzeniami osobowości to także ci, którzy leczą się i żyją z chorobą, funkcjonują w społeczeństwie, mają rodziny i pracują (także nad sobą, bo choroba jest ciężarem, a nie wyborem).
Autor zapewne chciał dobrze formułując przestrogę przed niebezpiecznymi ludźmi, ale wychodzi z tego raczej pranie mózgu i zamieszanie. Jako osoba dotknięta zaburzeniami psychicznymi, czuję się potraktowana pogardliwie.

Autor książki zaznacza, że nie jest zawodowym psychiatrą (I DOBRZE) i nie chce stawiać diagnoz, ale robi to. I to w sposób dyskredytujący i nieprzyjemny.
Nie zapominajmy, że zaburzenia osobowości to przede wszystkim bardzo skomplikowany mechanizm chorobowy.
Naczelne hasła tej książki zdają się to traktować bardzo lekceważąco i ogłupiająco (albo wręcz zastraszająco...

Miał być kryminał! No, może trochę jest, ale więcej tu wątków romansowych.
Daję Pani Agnieszce jednak plusa za pomysł na zagadkowe morderstwa, za ładny język, za ciepło, za cudnego psa i za to, że pochodzimy z tych samych stron (miło odnaleźć na kartkach powieści Zieloną Górę).
Książka ma piękną okładkę i zakładkę do wycięcia w środku. Robi wrażenie.
Przeczytałam w ciągu jednego dnia - przyjemna to była rozrywka, ale mimo to, nie mogłam pozbyć się uczucia, że czegoś brakuje, że coś jest niedopięte i nie klei się momentami albo że już za dużo tych splątanych intryg, rozedrgań i wypadków (częstotliwość pobytów w szpitalach głównej bohaterki bije rekordy).
Brakuje mi polskich kryminałów pisanych przez kobiety - stąd mój pomysł na przeczytanie tej książki. Będę próbować dalej, a autorce życzę najlepiej :-)

Miał być kryminał! No, może trochę jest, ale więcej tu wątków romansowych.
Daję Pani Agnieszce jednak plusa za pomysł na zagadkowe morderstwa, za ładny język, za ciepło, za cudnego psa i za to, że pochodzimy z tych samych stron (miło odnaleźć na kartkach powieści Zieloną Górę).
Książka ma piękną okładkę i zakładkę do wycięcia w środku. Robi wrażenie.
Przeczytałam w ciągu...