Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od wielu lat nasza polska piłka nie zaliczyła wielu spektakularnych sukcesów. Oczywiście miały miejsce pojedyncze cuda lub czasami brakowało odrobiny szczęścia, aczkolwiek z szerszej perspektywy jednak my, czyli kibice, wylaliśmy więcej łez smutku niż radości. Ponadto sama krajowa Ekstraklasa oraz niższe ligi nie zachwycają poziomem. Po prostu wieje nudą i popisem miliardów nieudanych zagrań. I chociaż ten smutny obraz piłkarstwa w Polsce wydaje się bardzo realny, tak naprawdę ma się nijak do stanu faktycznego! Dlaczego? Bo fundamentem polskiej piłki nie są pojedyncze laury czy niezapomniane drużyny. Są to wyraziste osobistości, które zaznaczyły swoje piętno w historii na zawsze. Jedną z takich postaci był i jest Janusz Wójcik, po którym można spodziewać się naprawdę wszystkiego. Każdy wie jak potrafi szaleć na ławce trenerskiej. Też nieco słyszeliśmy o jego wyczynach poza stadionowych. Ale czy znamy go na wylot? Jego autobiografia „Wójt. Jedziemy z frajerami!” udowadnia, że jednak nie!
Tę książkę trudno nazwać zwykłym przedstawieniem zwykłej persony futbolu, gdyż Janusz Wójcik na pewno nią nie był! Od początku swojej aktywności w tej „wielkiej” piłce był wyróżniającym się człowiekiem, który potrafił zrobić wszystkich „w konia”, lecz samemu nigdy nie pozwalał się podejść. Jego spisane wspomnienia są szaleńczym wyzwaniem, które zaprosi czytelnika do podróży zaczynającej się od najgorszych dziur w Polsce, przechodzącej przez bankiety z najbogatszymi i kończącej się na arabskich pustyniach. Czy czytelnik w ogóle zechce uczestniczyć w takiej niecodziennej wyprawie? Mogę na swój honor przysiąc, że tak! „Wójt” porwie każdego i przedstawi świat piłki nożnej ze szorstkiej strony. Nie ma ani jednej strony słodkiego cukrzenia. Każda literka ukazuje prawdziwą rzeczywistość i walkę o to, aby w tej rzeczywistości nie tylko sportowej, lecz również prywatnej i politycznej, się odnaleźć.
Janusz Wójcik nie bał się odkryć tajemnic związanych z szatniami, nocnymi układami w hotelach czy też rozmowach w samym sejmie. Jego biografia miała zaszokować opinię publiczną i myślę, że te osoby, które już ją przeczytały, takiego szoku doznały. Nawet jeśli były w pełni świadome, tego co dzieje się naprawdę, kiedy kamery już nie patrzą.
Na pewno niespodzianką nie będzie, jeżeli ludzie, o których Janusz Wójcik wspomina, również zbliżą się do stanu przedzawałowego, gdyż okrutna prawda zawsze boli. Zwłaszcza, gdy opowiada ona o nas samych czy najbliższych.
Sam główny bohater nie szczędzi dla siebie słów krytyki, chociaż wielokrotnie zaznacza i chwali swoje zdolności m.in. trenerskie, czego akurat nie wolno zanegować, ponieważ jest to oczywiste, że popularny Wójt wielkim trenerem był. Książka o nim samym nie jest przeznaczona dla dzieciaków czy beks. Powstała z ciężkich słów, które nie świadczą o braku kultury Wójcika, lecz o sile jego przekazu i sile emocji, które towarzyszyły mu od samego początku. Dlatego jeżeli ktoś poszukuje łatwej lektury, o miękkim charakterze, niech lepiej omija tę pozycję, bo przeznaczona jest ona dla osób o mocnych nerwach.
Do jednego można mieć pretensje: książka na pewno jest za krótka! To wszystko co przeżył Janusz Wójcik nie da się zamknąć w tak krótkim przedziale. Jest to historia na minimum tysiąc stron. I mam nadzieję, że trener spełni obietnicę, która została umieszczona pod koniec i która głosiła, że ciąg dalszy nastąpi. Polska czeka z utęsknieniem na kolejną dawkę mocnych wrażeń.
Czy warto kupić „Wójt. Jedziemy z frajerami!”? Głupie pytanie....ta lektura jest jak narkotyk! Zabierze nagle kilka godzin z życia, a czytający nawet tego nie zauważy. Jest to pozycja MUST READ!

Od wielu lat nasza polska piłka nie zaliczyła wielu spektakularnych sukcesów. Oczywiście miały miejsce pojedyncze cuda lub czasami brakowało odrobiny szczęścia, aczkolwiek z szerszej perspektywy jednak my, czyli kibice, wylaliśmy więcej łez smutku niż radości. Ponadto sama krajowa Ekstraklasa oraz niższe ligi nie zachwycają poziomem. Po prostu wieje nudą i popisem miliardów...

Nie ma co się oszukiwać! Wielu współczesnych sympatyków FC Barcelony żyje jedynie sukcesami tej drużyny z XXI wieku. Nie jest to nic złego, bardzo dobrze, że młodzi ludzie widzą w osobach pokroju Leo Messiego lub Xaviego autorytety do naśladowania. Aczkolwiek triumfy Dumy Katalonii zachwycającej nas przez ostatnie lata swoją tiki-taką nie są wszystkim, co ten klub dał piłce nożnej. Wspaniała historia zaczyna się od samego początku, czyli od 1899 roku! Większość tych niesamowitych oraz niestety również przykrych wydarzeń związanych z Barcą, który świat był naocznym świadkiem, wydarzyły się w ubiegłym stuleciu. O tym wszystkim opowiada genialna książka „Barca. Życie, pasja, ludzie” stworzona przez pół-Hiszpana Jimmiego Burns'a.
Lektura ta nie jest zbiorem suchych faktów i statystyk, które można przeczytać na wikipedii. Zawiera w sobie głównie wiele ciekawostek, ale również opowiadań ludzi, którzy tworzyli i tworzą FC Barcelonę: od piłkarzy, przez trenerów, do zagorzałych kibiców. Burns w mistrzowski sposób przedstawił ich spojrzenie na klub, który w ciągu 115 lat stał się symbolem czegoś więcej niż futbolowego nieba. Z tej książki otrzymujemy przepiękne spojrzenie na dość okrutne czasy generała Franco i walki Katalończyków o swoje prawa. Wówczas dla nich FC Barcelona oraz jej świątynia, czyli Camp Nou, nie były zwykłymi rzeczami związanymi z piłką nożną! Dla ludzi, którzy za wszelką cenę pragnęli żyć godnie, klub ten był symbolem wolności, był czymś niedostępnym dla hiszpańskiej dyktatury, był orężem do walki z niesprawiedliwością! Piłkarzy porównywano do żołnierzy, natomiast placem boju stawały się Gran Derbi! My dzisiaj myślimy, że Derby Europy, gdy w Madrycie przebywał Jose Mourinho, były ostre i bezpardonowe! Nie! „Barca. Życie, pasja, ludzie” uświadamia nas, że korzenie całego konfliktu sięgają głębiej. W cieniu dzisiejszych potyczek znajdują się ofiary walk z dyktaturą.
Jednakże oczywiście Burns nie skupiał się wyłącznie na tej politycznej stronie Barcy. Przedstawił również jej sukcesy, porażki oraz postacie, które najbardziej wryły się w kartach historii futbolu. Już po przeczytaniu pierwszych stron wiemy, iż Jimmy Burns nie spisał tego wszystkiego „na kolanie”. Wielokrotnie spotykał się z wielkimi osobistościami, przebył tysiące kilometrów po Hiszpanii oraz przeczytał także mnóstwo innych książek, tylko po to, aby cały świat mógł dowiedzieć się czegoś naprawdę prawdziwego o FC Barcelonie oraz samej Hiszpanii (nie tylko z piłkarskiej strony).
Dotychczas byłem pewien, że wiem sporo na temat tego klubu, ale myliłem się. Burns otworzył mi oczy na wiele nowych spraw. Już na pewno rozumiem, dlaczego Duma Katalonii jest czymś więcej niż zwykłą drużyną piłkarską. To wspaniała historia...
Lecz nie ma sensu się rozpisywać. Wystarczy zaznaczyć, że ta pozycja musi znaleźć się w rękach prawdziwych zapaleńców piłkarskich, nawet jeżeli są fanami Realu Madryt! Nie rozchodzi się o sympatię, lecz o poznania prawdziwego sensu piłki nożnej, który znajduje się właśnie tam, w Barcelonie, na Camp Nou.

Nie ma co się oszukiwać! Wielu współczesnych sympatyków FC Barcelony żyje jedynie sukcesami tej drużyny z XXI wieku. Nie jest to nic złego, bardzo dobrze, że młodzi ludzie widzą w osobach pokroju Leo Messiego lub Xaviego autorytety do naśladowania. Aczkolwiek triumfy Dumy Katalonii zachwycającej nas przez ostatnie lata swoją tiki-taką nie są wszystkim, co ten klub dał piłce...

Jeżeli są osoby, które twierdzą, iż książka pt. „Moja dekada w Premier League” napisana przez samego Wayne'a Rooneya jest słaba, nudna, monotonna, to ja mogę im powiedzieć tylko jedno: MYLICIE SIĘ!
Wayne Rooney nie stworzył typowo autobiografii. Książka przedstawia nam historię jego występów w Premier League, i nie tylko, w latach 2002-2012. Przechodzimy przez każdy kolejny sezon, otrzymując przy okazji dawkę niesamowitych przeżyć oraz kulis konkretnych meczów, które w sposób szczególny wryły się w pamięć napastnika reprezentacji Anglii. Ponadto możemy sporo dowiedzieć się o jego młodości, która dla niego tak naprawdę skończyła się bardzo szybko. Ale za nim ktoś uzna, że powstała następna, przeciętna książeczka o piłce nożnej, wolę ustrzec, że na pewno tak nie jest! Otóż do przeczytania „Moja dekada w Premier League” należy dobrze się przygotować. Ponieważ dla mnie ta pozycja nie opowiada dosłownie o paru meczach i wydarzeniach w szatni Manchesteru United. Rooney zaprasza nas do wnętrza swojej głowy. Opisuje emocje, które nim targały w każdym sezonie, spotkaniu, sekundzie gry. Również opowiada, o czym myślał w wyszczególnionych momentach kariery. Właśnie dlatego tę książkę trudno nazwać zwyczajną. Mało który piłkarz ukazuje futbol z takiego psychologicznego punktu widzenia. Rooney, świadomie czy nie, postanowił to zmienić. A my, kibice powinniśmy mu za to podziękować.
Według mnie każdy szanujący się kibic, który chciałby wiedzieć, co dzieje się rzeczywiście w umyśle piłkarzy, musi bez zbędnej zwłoki sięgnąć po tę lekturę. Bowiem niewielu zdaje sobie sprawę, jak dużo może ona nauczyć. Aczkolwiek, oprócz ciekawostek psychologicznych, dowiadujemy się także, w jaki sposób Rooney osiągnął w tak młodym wieku szczyt. I mogę z czystym sumieniem potwierdzić, że sukcesu nie zawdzięcza bogatym rodzicom. Na boisku poświęcił większość życia, po porażkach pracował dwa razy ciężej i zawsze chciał wygrywać. Dlatego jako szesnastolatek zadebiutował w ponoć najlepszej lidze świata i w tym samym wieku strzelił swojego debiutanckiego gola, który miał się w przyszłości okazać niejedyną bramką ustrzeloną przez Anglika. Przemysław Rudzki napisał na okładce, że Rooney jest jednym z ostatnich angielskich wojowników z krwi i kości. Książka udowadnia, że się nie mylił.

Jeżeli są osoby, które twierdzą, iż książka pt. „Moja dekada w Premier League” napisana przez samego Wayne'a Rooneya jest słaba, nudna, monotonna, to ja mogę im powiedzieć tylko jedno: MYLICIE SIĘ!
Wayne Rooney nie stworzył typowo autobiografii. Książka przedstawia nam historię jego występów w Premier League, i nie tylko, w latach 2002-2012. Przechodzimy przez każdy kolejny...