Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Akcja osadzona w gruzińskiej wsi podczas drugiej wojny światowej. Ukazuje zmagania mieszkańców wioski po tym jak na wojnę wyjechali wszyscy mężczyźni. W szczególności losy 13-letniego Gogity, który nie tylko stara się zastąpić nieobecnego ojca, przeżywa również swoją pierwszą miłość a przede wszystkim czuje się samotny i zagubiony.

Akcja osadzona w gruzińskiej wsi podczas drugiej wojny światowej. Ukazuje zmagania mieszkańców wioski po tym jak na wojnę wyjechali wszyscy mężczyźni. W szczególności losy 13-letniego Gogity, który nie tylko stara się zastąpić nieobecnego ojca, przeżywa również swoją pierwszą miłość a przede wszystkim czuje się samotny i zagubiony.

Historia Albarka, chłopca z Foneko, który w wieku 8 lat zostaje zabrany z rodzinnej wioski do szkoły, by ostatecznie samemu zostać nauczycielem. Książka w przystępny sposób ukazuje system szkolnictwa na początku XX w. w Nigerii oraz proces edukacji któremu były poddawane dzieci. Konieczność nauki obcego języka (francuskiego), zakaz porozumiewania się rodzimym językiem, narzucanie europejskiej kultury, obowiązek pańszczyzny. Mamy jednak również możliwość poznania rodzimych wierzeń i obyczajów jak i różnić kulturowych i społecznych pomiędzy różnymi plemionami zamieszkującymi tereny Nigerii – pomagają w tym bogate przypisy.

Historia Albarka, chłopca z Foneko, który w wieku 8 lat zostaje zabrany z rodzinnej wioski do szkoły, by ostatecznie samemu zostać nauczycielem. Książka w przystępny sposób ukazuje system szkolnictwa na początku XX w. w Nigerii oraz proces edukacji któremu były poddawane dzieci. Konieczność nauki obcego języka (francuskiego), zakaz porozumiewania się rodzimym językiem,...

„Biała przystań” to utwór o szczęściu urojonym i prawdziwym. Nie będziemy tu świadkami zdumiewających wydarzeń, gwałtownych zmian w życiu bohaterów. Wszystko jest tu zwyczajne – jak bywa w życiu. Konflikty rozgrywają się w innej sferze – w ludzkiej duszy. Anar jest lakoniczny i powściągliwy, potrafi w małych zwykłych sprawach dostrzec odbicie wielkich poważnych problemów. ~ opis wydawcy.

Przedstawione losy kilkorga ludzi pracujących w lokalnej redakcji – podróż na plażę, proszona kolacja, zakup magnetofonu stanowią jedynie tło dla wnikliwych przemyśleń o kolejach życia, miłości, małżeństwie i wielu innych aspektach ludzkiej egzystencji. Lektura jest wciągająca i urokliwa.

„Biała przystań” to utwór o szczęściu urojonym i prawdziwym. Nie będziemy tu świadkami zdumiewających wydarzeń, gwałtownych zmian w życiu bohaterów. Wszystko jest tu zwyczajne – jak bywa w życiu. Konflikty rozgrywają się w innej sferze – w ludzkiej duszy. Anar jest lakoniczny i powściągliwy, potrafi w małych zwykłych sprawach dostrzec odbicie wielkich poważnych problemów. ~...

„Dłużnik Dabira” to powieść oparta na autentycznych wydarzeniach z historii Persji u schyłku XI w. Ostatnie miesiące panowania Malik-szaha, sułtana z tureckiej dynastii Seldżukidów, działalność jego doradcy, autora traktatu o rządzeniu państwem, perskiego uczonego wezyra Nizam al-Mulka oraz zamieszki polityczno-religijne są tłem, na którym rozgrywają się dramatyczne wydarzenia. Ostatnim ich akordem jest śmierć Nizam al-Mulka z ręki terrorysty z sekty ismaelitów. ~ opis wydawcy

Fabuła jest dość interesująca, niestety pozycja ta bardzo mocno traci na tragicznym wydaniu. Książka jest opatrzona posłowiem Marii Składankowej, z którego możemy się dowiedzieć: „Autorowi w widoczny sposób zależy na utrzymaniu tej stylizacji, wzmacnianej m.in. przez wprowadzenie mnóstwa nazw i określeń orientalnych, a także użycie ich form arabskich, dziś brzmiących już odświętnie i archaicznie […]. Choć dla polskiego czytelnika są to subtelności raczej nieuchwytne, słusznym wydawało się zachowanie w przekładzie tych występujących w oryginale form, jest to bowiem ważna cecha stylu i języka autora.” Szkoda, że słusznym nie wydawało się sporządzenie logicznie uporządkowanych objaśnień. Te są zamieszczone na końcu książki w porządku alfabetycznym, który jest już kłopotliwy w wygodnej lekturze, ale można by na to nie zważać, gdyby w tekście były oznaczone słowa/wyrażenia/postaci, które pojawiają się w objaśnieniach. Niestety czytelnik jest pozostawiony w tym aspekcie samemu sobie i musi niejako zgadywać, czy dana osoba lub wyraz są na tyle istotne by zostać dodatkowo wytłumaczone. W książce nie znajdziemy również żadnych przypisów objaśniających zwyczaje czy zachowania bohaterów – jeśli ktoś nie jest ekspertem w obrzędach, prawach i zwyczajach panujących pośród Muzułmanów w XI w. Persji, może mieć problemy z pełnym zrozumieniem książki. Niestety ciągłe wyszukiwanie informacji w Internecie podczas lektury nie jest zbyt wygodnym sposobem czytania.

„Dłużnik Dabira” to powieść oparta na autentycznych wydarzeniach z historii Persji u schyłku XI w. Ostatnie miesiące panowania Malik-szaha, sułtana z tureckiej dynastii Seldżukidów, działalność jego doradcy, autora traktatu o rządzeniu państwem, perskiego uczonego wezyra Nizam al-Mulka oraz zamieszki polityczno-religijne są tłem, na którym rozgrywają się dramatyczne...

Publikacja oprócz dwóch eposów zawiera obszerny wstęp, w którym czytelnik może się zapoznać z krótką historią opisywanych regionów i bohaterów a także poznać ówczesne opinie specjalistów z zakresu literatury/historii/etnografii dotyczące odbioru tych eposów przez rodowitych Afrykanów jak i spojrzenie Europejczyków w tej kwestii. Znacznie ułatwia to zrozumienie fabuły jak i kontekstu prezentowanych eposów. Szczególnie, że wiedza dotycząca historii Afryki nie jest specjalnie rozpowszechniona pośród zwykłych zjadaczy chleba. Za sprawą wstępu można jednak z łatwością odnaleźć się w realiach eposów i cieszyć się dobrą, wciągającą lekturą.

Publikacja oprócz dwóch eposów zawiera obszerny wstęp, w którym czytelnik może się zapoznać z krótką historią opisywanych regionów i bohaterów a także poznać ówczesne opinie specjalistów z zakresu literatury/historii/etnografii dotyczące odbioru tych eposów przez rodowitych Afrykanów jak i spojrzenie Europejczyków w tej kwestii. Znacznie ułatwia to zrozumienie fabuły jak i...

Ogromne rozczarowanie.
1. Dużym problem jest nieaktualność przeprowadzonych rozmów. Książka, która została wydana w 2019 roku jest zbiorem artykułów publikowanych w „Polityce”. Na 22 pozycje tylko 3 można zaliczyć do „nowszych” wpisów (lata 2017-2018), reszta pochodzi głównie z lat 2008-2011. Co ciekawe sam autor wydaje się zauważać ten problem. Autor w przedmowach do wywiadów często snuje dywagację o co zapytałaby uczonych dzisiaj (np. str 80 – Frank Wilczek), lub pisze wprost „Rozmowie, którą znajdą Państwo poniżej, należy się solidna aktualizacja.” - str 247.
2. Na 22 rozmowy tylko jedna została przeprowadzona z uczoną. Jak pisze sam autor „Wybór bohaterów jest daleki od przypadkowego.” (str 6.). Trzeba zaufać autorowi i zgodzić się, że nieprzypadkowo wybrani zostali niemal sami fizycy (15). Jednak ja nie kupuję tłumaczenia autora (do przeczytania we wstępie) o braku reprezentacji kobiet w książce.
Wystarczyłoby wyjść poza swoją strefę komfortu i spojrzeć troszeczkę dalej niż fizyka. Szczególnie, że miały to być „podróże z największymi umysłami naszych czasów” oraz jak głosi opis z okładki „a formułowane przez nich hipotezy, teorie czy wizje przeniknęły do sfery życia codziennego i wtopiły się w tło cywilizacji”. Niech za przykład posłużą Jennifer Doudna i Emmanuelle Charpentier - laureatki Nagrody Nobla w dziedzinie chemii, które wprowadziły metodę inżynierii genetycznej CRISPR-Cas9 jako codzienne narzędzie stosowane w laboratoriach na całym świecie. Nie twierdzę, że to akurat z którąś z nich autor powinien przeprowadzić rozmowę. To tylko kropla w morzu kobiet, które równie dobrze jak postaci z kart książki zaliczają się do „heretyków, buntowników, wizjonerów”.
3. Irytujący podczas czytania był brak przypisów do używanych przez autora cytowań (np. str 165 w części poświęconej Dennettowi).
4. W przypadku kilku postaci (Anthony Legget, Artur Ekert, David Wineland, Geoffrey West) nie mamy do czynienia z klasycznym wywiadem, ale opisem autora z wplecionymi cytatami. W porównaniu z resztą tekstu, gdzie uczeni prowadzą dywagacje filozoficzno-teologiczne odnosi się wrażenie potraktowania, tych fragmentów po łebkach.
To wrażenie jest spotęgowane w przypadku osoby Artura Ekerta, gdzie większość 4,5 stronicowego tekstu nie dotyczy jego/jego przemyśleń/jego wizji a stanowi opis metod szyfrowania/kryptografii. Co ciekawe autorowi udało się przeprowadzić bardziej rozbudowaną rozmowę z Ekertem „Kryptografia kwantowa. Co to takiego?” – opublikowana w „Polityce” 12 maja 2022. Jak widać da się. Szkoda, że autor nie pomyślał o tym, przed wydaniem książki i nie dopracował jej zawartości.

Po przeczytaniu tej książki odnoszę wrażenie, że autor zorientował się, że dysponuje wystarczająca ilością rozmów ze sławnymi naukowcami, aby wydać książkę i niestety postanowił to zrobić.

Zmarnowany czas.
Dawno nie wymęczyłam się tak podczas lektury.

Ogromne rozczarowanie.
1. Dużym problem jest nieaktualność przeprowadzonych rozmów. Książka, która została wydana w 2019 roku jest zbiorem artykułów publikowanych w „Polityce”. Na 22 pozycje tylko 3 można zaliczyć do „nowszych” wpisów (lata 2017-2018), reszta pochodzi głównie z lat 2008-2011. Co ciekawe sam autor wydaje się zauważać ten problem. Autor w przedmowach do...