Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ze względu na to, że Orestea (której opinię gorąco polecam, bo jest mega wartościowa i nieco rozbieżna z moją) już pięknie opisała zawartość książki, to ja skupię się już tylko na ocenie. A ja jestem całkowicie na tak! Uwielbiam sposób w jaki rodzeństwo ze sobą rozmawia - przypomina mi to moje relacje z siostrą, konstrukcja ich relacji jest dość autentyczna. Może faktycznie młody Gniewomir i Żywia byli dość prostą konstrukcją, bardziej skupiłam się na motywacjach postaci, a te zdały mi się dobrze napisane. Świat wykreowany na potrzeby opowiedzenia tej historii przemawia do mnie- chociaż niektóre rzeczy wyobrażam sobie inaczej to Obiedziński potrafi je tak opisać, że są spójną całością. Jego niektóre przemyślenia pozostają zaskakujące i niejednokrotnie z ukrytym smaczkiem- książka posiada również komentarz na świat dzisiejszy. Przeplata współczesność z mitologią Słowian i to w taki sposób, że to kupuje. Archaizmy i bełkocząca mowa płanetników u mnie tylko zwiększały imersję i pozwalały lepiej widzieć świat wykreowany. Ale ja po prostu lubię kiedy autor stosuje język dostosowany do postaci, nawet jaby miało mi to nieco utrudnić rozumienie jej (sposób mówienia też świadczy o osobie). Niejednokrotnie się uśmiechałam pod nosem, a czym dalej byłam tym wolniej ją czytałam - w obawie, że zaraz ją skończę, a ja bycie w światku Tomka i Luizy bardzo lubiłam. Polecam!

Ze względu na to, że Orestea (której opinię gorąco polecam, bo jest mega wartościowa i nieco rozbieżna z moją) już pięknie opisała zawartość książki, to ja skupię się już tylko na ocenie. A ja jestem całkowicie na tak! Uwielbiam sposób w jaki rodzeństwo ze sobą rozmawia - przypomina mi to moje relacje z siostrą, konstrukcja ich relacji jest dość autentyczna. Może faktycznie...

Przygody Artema były dla mnie ciężkim przeżyciem. Co i rusz miałam ochotę wejść do książki by, niegrzecznie i lekko powiedziane, przyłożyć chłopakowi w twarz krzesłem. Glukhobsky sprawił swoim piórem, że Artem stał mi się bliski do tego stopnia, że z niepokojem obserwowałam jego losy i naiwne pchanie się na przód. Z każdym razem gdy mój młody przyjaciel wpadał w tarapaty nie mogłam spać! Kontrowersyjne podejście do religii i ideologii, przemyślenia głębokie i mnóstwo brudnej, szarej i przerażającej (szczególnie wielkie stwory z powierzchni śledzą ludzi!) postapokaliptystycznej rzeczywistości. Minus za ból istnienia po zakończeniu książki... nie byłam gotowa na zakończenie. Już zakupiłam kolejne części. Polecam.

Przygody Artema były dla mnie ciężkim przeżyciem. Co i rusz miałam ochotę wejść do książki by, niegrzecznie i lekko powiedziane, przyłożyć chłopakowi w twarz krzesłem. Glukhobsky sprawił swoim piórem, że Artem stał mi się bliski do tego stopnia, że z niepokojem obserwowałam jego losy i naiwne pchanie się na przód. Z każdym razem gdy mój młody przyjaciel wpadał w tarapaty...

Hmmm... książkę przeczytałam mając 9 lat, więc bawiła mnie i rozczulała do łez, tym bardziej że towarzyszyła mi w ciężkim okresie mojej przeprowadzki i rozpadu małżeństwa moich rodziców. Wiele złego można powiedzieć o poziomie tej książki, fabule i ideach. Dla mnie jednak była swoistą ucieczką, Mia była mi bliska ze względu na rodziców i jej babcię, w której do dzisiaj widzę swoją babcię-ciocię zachowującą się jak arystokratka. "Pamiętnik.." trafił do mnie w odpowiedni czas i dała nadzieję, że będzie lepiej- mimo, że nic w niej nie daje natchnienia. Po latach muszę stwierdzić, że jest miła i przyjemna, ale przeznaczona raczej do młodszych odbiorców.
A tak po za tym... która z dziewczynek nie marzyła by mieszkać w zabytkowym pałacu?

Hmmm... książkę przeczytałam mając 9 lat, więc bawiła mnie i rozczulała do łez, tym bardziej że towarzyszyła mi w ciężkim okresie mojej przeprowadzki i rozpadu małżeństwa moich rodziców. Wiele złego można powiedzieć o poziomie tej książki, fabule i ideach. Dla mnie jednak była swoistą ucieczką, Mia była mi bliska ze względu na rodziców i jej babcię, w której do dzisiaj...