Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Styl narracji jest bardzo klasyczny, budowa wręcz schematyczna, opowieść w gruncie rzeczy niezbyt skomplikowana, niemniej całość zdołała mnie całkiem wciągnąć. Motto "Wszyscy jesteśmy jak pływacy w morzu
Niesieni wielką przeznaczenia falą,
Co sama nie wie, w którą opaść stronę
I czy wyrzucić nas na jakieś brzegi,
Czyli w śmiertelne wpędzić nas odmęty.
My nic nie wiemy i próżne badania,
Dopiero przyszłość wszystko nam ukaże." otwiera historię, w której przewrotny los rozdaje karty i wystawia bohaterów na różne próby. Dość szybka lektura.

Styl narracji jest bardzo klasyczny, budowa wręcz schematyczna, opowieść w gruncie rzeczy niezbyt skomplikowana, niemniej całość zdołała mnie całkiem wciągnąć. Motto "Wszyscy jesteśmy jak pływacy w morzu
Niesieni wielką przeznaczenia falą,
Co sama nie wie, w którą opaść stronę
I czy wyrzucić nas na jakieś brzegi,
Czyli w śmiertelne wpędzić nas odmęty.
My nic nie wiemy i...

Wiele pięknych spostrzeżeń jest w tej książce, mnóstwo ironii i czarnego humoru. Przeszkadza mi jednak, że mimo całej czułości i miłości do swych dzieci, jaką autor zawarł w opowieści, jest ona przesiąknięta żalem i poczuciem braku szczęścia. Parę fragmentów poniżej:"Książkę (...) napisałem dla was. (...) żeby wam powiedzieć, jak bardzo żałuję, że nie mogliśmy być razem szczęśliwi(...). Ani wy nie mieliście szczęścia, ani myśmy go nie mieli. (...) Ale dość już biadolenia. (...)Podobno nieszczęścia spadają na tych, którzy się ich nie spodziewają(...)To mój drugi koniec świata. Natura nie jest dla mnie łaskawa." c.d.n.

Wiele pięknych spostrzeżeń jest w tej książce, mnóstwo ironii i czarnego humoru. Przeszkadza mi jednak, że mimo całej czułości i miłości do swych dzieci, jaką autor zawarł w opowieści, jest ona przesiąknięta żalem i poczuciem braku szczęścia. Parę fragmentów poniżej:"Książkę (...) napisałem dla was. (...) żeby wam powiedzieć, jak bardzo żałuję, że nie mogliśmy być razem...