Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam całą serię książek Lackberg i muszę powiedzieć, że ostatnia nie jest ani dobra, ani zła. W sumie już od trzeciego tomu widać powielający się schemat opowieści, ten tom jeśli zadziwił mnie czymś, to poziomem brutalności. Czyta się łatwo i szybko. Wątek kryminalny poprowadzony nawet dobrze, części rzeczy można było się domyślić stosunkowo wcześnie, choć autorka tak go w końcu zakręciła, że ostateczne rozwiązanie pozostało poza moimi podejrzeniami. Opowieści o głównych bohaterach nudne i telenowelowate, co nie zmienia się także od kilku dobrych tomów, trzy czwarte tego bym wywaliła. Bohaterowie powielają tylko jeden schemat myślenia: jak ktoś nie chce mieć rodziny i co najmniej trójki dzieci to z pewnością jest z nim coś bardzo nie w porządku, poza posiadaniem dzieci życie nie istnieje. Choć tym razem poziom idiotyzmów popełnianych przez główne postacie utrzymał się chyba tylko w przypadku Melberga, nawet Erika spuściła nieco z tonu i nie postarała się tym razem o dostanie ciosu łopatą w makówkę. (Za każdym razem liczyłam na skutek śmiertelny... Ile razy można być zaatakowanym przez mordercę z własnej głupoty i przeżyć z minimalnym uszkodzeniem ciała?) Wątek czarownicy był przewidywalny do bólu i słabo splatał się z wątkami współczesnymi. Podsumowując: autorka powinna dać już spokój tej sadze i napisać coś nowego. I błagam może już bez związku z Fjalbacką.
PS zastanawiam się czy to wynika z osobistych przekonań autorki, ale za każdym razem uderza mnie, że żaden z jej bohaterów nigdy nawet nie pomyślał o pomocy psychologiczno-psychiatrycznej, choć powodów mieli mnóstwo, za to wszystkie ich rozterki duchowe magicznie rozwiązują się same (a rozterki przyszłych morderców pozbawionych tej pomocy prowadzą do mordów). Trochę to przykre w dwudziestym pierwszym wieku.

Przeczytałam całą serię książek Lackberg i muszę powiedzieć, że ostatnia nie jest ani dobra, ani zła. W sumie już od trzeciego tomu widać powielający się schemat opowieści, ten tom jeśli zadziwił mnie czymś, to poziomem brutalności. Czyta się łatwo i szybko. Wątek kryminalny poprowadzony nawet dobrze, części rzeczy można było się domyślić stosunkowo wcześnie, choć autorka...

Malownicze krajobrazy, ciekawie przedstawione rozterki głównego bohatera. Akcja toczy się spokojnym równym tempem. Jak dla mnie efekt trochę popsuło zakończenie - za łatwo, za szybko.

Malownicze krajobrazy, ciekawie przedstawione rozterki głównego bohatera. Akcja toczy się spokojnym równym tempem. Jak dla mnie efekt trochę popsuło zakończenie - za łatwo, za szybko.

Ciekawe i ładnie opisane opowieści ze świata Majpooru. Styl baśniowo-idylliczny, typowy dla tej powieści.

Ciekawe i ładnie opisane opowieści ze świata Majpooru. Styl baśniowo-idylliczny, typowy dla tej powieści.