Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje motto życiowe to słowa Johna Lennona: „Na końcu wszystko będzie dobrze. Jeśli nie jest dobrze, to znaczy że to jeszcze nie koniec”. Czytając „Marcina” Patrycji Żurek widziałam te słowa w perypetiach każdego z bohaterów. Kim są? To zwykli ludzie, pełni wad i ułomności. I chyba to, że są tacy prawdziwi pozwala wczuć się w ich losy. „Marcin” siedział mi głowie przez dłuższy czas po przeczytaniu książki. Autorka nie cacka się z czytelnikiem. Świat w jej opowieści jest brutalny, zimny i taki jak nasz: prawdziwy. Siniaki bolą, a psychika ludzka płata figle. Myślałam, że zakończenie uspokoi moje emocje, bo nie tak powinny potoczyć się losy tych ludzi. Jednak i tu dostałam od autorki po nosie. Zakończenie zaskoczyło mnie i zostawiło z poczuciem niedosytu. Choć nawet na ostatnich stronach widać, że to jednak nie koniec.

Moje motto życiowe to słowa Johna Lennona: „Na końcu wszystko będzie dobrze. Jeśli nie jest dobrze, to znaczy że to jeszcze nie koniec”. Czytając „Marcina” Patrycji Żurek widziałam te słowa w perypetiach każdego z bohaterów. Kim są? To zwykli ludzie, pełni wad i ułomności. I chyba to, że są tacy prawdziwi pozwala wczuć się w ich losy. „Marcin” siedział mi głowie przez...

W naszych głowach tkwi obraz przodków pochylonych nad rolą i rodziną. Uczymy się historii, jednak nie dopuszczamy do siebie faktu, że wszystkie kultury się przenikały. Coś się łączyło, coś ingerowało w inne coś. Nie dociera do nas, że historia to żywi ludzie. Podręczniki podają suche fakty, co nie pomaga ujrzeć nam przeszłości jako czasu pełnego żądz. Czasu takiego jak ten, w którym żyjemy. Jacek Fleiszfreser w swojej powieści „Jeszcze starsza baśń” ukazuje ludzi takich jakimi byli: zachłannych, rozczochranych czy z brakami w uzębieniu. Przeszłość nie jest tu sztywna, a całkiem żywa, wręcz pełna wigoru. Autor bardzo zwinnie korzysta z dorobku kulturowego wplatając i modyfikując legendy i wierzenia ludów o których pisze. Książkę czytałam szybko, z przekonaniem, że przecież wiem co się wydarzy. Jacek jednak zagrał mi na nosie. Pokazuje, że nie taka historia jak ją namalowano. W końcu dowiedziałam się kim jest Wanda co nie chciała Niemca, jak to było z tym chrztem i dlaczego Sawa miała męskie imię.

W naszych głowach tkwi obraz przodków pochylonych nad rolą i rodziną. Uczymy się historii, jednak nie dopuszczamy do siebie faktu, że wszystkie kultury się przenikały. Coś się łączyło, coś ingerowało w inne coś. Nie dociera do nas, że historia to żywi ludzie. Podręczniki podają suche fakty, co nie pomaga ujrzeć nam przeszłości jako czasu pełnego żądz. Czasu takiego jak ten,...