Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytam jakby od końca, bo zacząłem od Gniewu, a skończę na Uwikłaniu. Cykl o Teo Szackim to z pewnością najlepszy cykl kryminalny jaki dane mi było czytać, ale przyznam, że nie jestem fanem gatunku.
Jedno co mnie denerwuje - ciągłe, nachalne i nieprawdopodobnie irytujące wtręty okołopolityczne i światopoglądowe. Ja rozumiem, że autor ma prawo do politycznej orientacji a główny bohater to niejako alter-ego autora, ale pseudosarkastyczne i szczeniackie w gruncie rzeczy uwagi dotyczące "pijanych narodowców" są żenujące i nie licują w sumie w całością książki. Ok, może w 2009 kiedy powstawała książka, naigrywanie się patriotyzmu było cool, ale warto czasami wziąć pod uwagę, że czytelnicy mają przeróżne poglądy polityczne, niekonicznie skrajnie lewicowe - a takie zdaje się mieć pan Miłoszewski.

Czytam jakby od końca, bo zacząłem od Gniewu, a skończę na Uwikłaniu. Cykl o Teo Szackim to z pewnością najlepszy cykl kryminalny jaki dane mi było czytać, ale przyznam, że nie jestem fanem gatunku.
Jedno co mnie denerwuje - ciągłe, nachalne i nieprawdopodobnie irytujące wtręty okołopolityczne i światopoglądowe. Ja rozumiem, że autor ma prawo do politycznej orientacji a...

Każdy dobry film można zepsuć marnym zakończeniem. Jeśli ta sama zasada dotyczy książek, to "Bezcenny" jest tego doskonałym przykładem. Miłoszewski, niestety nie po raz pierwszy, pokazuje, że jest anty-mistrzem finiszy fabularnych. To co z początku zapowiadało się jako arcyciekawa powieść szpiegowska, to co później przeradza się w niezłą fabułę przygodową z wątkiem politycznym ostatecznie niestety kończy się wydmuszką. Nie napiszę nic więcej, żeby nie zdradzać pointy ale... szkoda :-/ Warto przeczytać, chociażby dla samej intrygi i kilku ciekawostek ze świata sztuki, ale moim zdaniem Miłoszewski nie stanął na wysokości zadania.

Każdy dobry film można zepsuć marnym zakończeniem. Jeśli ta sama zasada dotyczy książek, to "Bezcenny" jest tego doskonałym przykładem. Miłoszewski, niestety nie po raz pierwszy, pokazuje, że jest anty-mistrzem finiszy fabularnych. To co z początku zapowiadało się jako arcyciekawa powieść szpiegowska, to co później przeradza się w niezłą fabułę przygodową z wątkiem...

Przeczytałem głównie ze wstydu, że jako fan SF nie miałem jej dotychczas w rękach.
Przeczytałem i w zasadzie mam wrażenie, że za rok nie będę o niej za bardzo pamiętał. Jest mi trochę przykro, bo to pewnie jakiś rodzaj profanacji, ale "Diuna" mnie nie zachwyciła.
Oczywiście chylę czoła przed Herbertem za zbudowanie potężnego uniwersum, ze wszelkimi jego atrybutami: dynastiami, historią, językiem, zależnościami politycznymi itp. jednak to wszystko co mnie poruszyło w tej powieści. Reszta to w mojej opinii niestety dość prosta historia wygnanego księcia próbującego powrócić na tron. Taaak, wiem, że to tylko wstęp do historii i że oceniać tak "Diunę" top tak jakby obejrzeć tylko pilot serialu, ale mnie ta książka nie zainteresowała na tyle, żeby sięgnąć po dalsze części. W szczególności drażniący jest potwornie nadęty sposób narracji i dialogów. Wszystko jest tu do bólu patetyczne a przedziwne zwyczaje ludu Fremenów traktowane z irytującą powagą.
Słowem - doceniam Herberta, ale jednak "Diuna" nie dla mnie.

Przeczytałem głównie ze wstydu, że jako fan SF nie miałem jej dotychczas w rękach.
Przeczytałem i w zasadzie mam wrażenie, że za rok nie będę o niej za bardzo pamiętał. Jest mi trochę przykro, bo to pewnie jakiś rodzaj profanacji, ale "Diuna" mnie nie zachwyciła.
Oczywiście chylę czoła przed Herbertem za zbudowanie potężnego uniwersum, ze wszelkimi jego atrybutami:...