Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czarna Kompania była dla mnie zaległością z lat nastoletnich, którą chciałem nadrobić i niestety, odbiłem się od niej niczym Glen Cook od umiejętności pisarskich. Przynajmniej zaprezentowanych w tym tomie. Fantasy nie jest mi obcym gatunkiem i sięgam po jego różnorakich przedstawicieli dość regularnie. Jednak ta pozycja pokonała mnie swoją nijakością. Dla mnie nie ma tu nic wartego uwagi. Świat przedstawiony pustawy, postaci płaskie z jedną cechą charakteru stworzoną chyba tylko po to, żeby jakoś ich odróżniać, bo niestety ksywki średnio pomagają (a czasami wręcz przeszkadzają). Dialogi proste i nieangażujące. Wydarzenia toczą się, bo się toczą. Ciężko wyłapać przyczyny, nie czuć za bardzo ich poważniejszych konsekwencji. Jacyś mistrzowie intryg gdzieś są, ale praktycznie nic o nich nie wiadomo. Czarna Kompania jeździ po świecie za pieniądzem i walczy w imieniu tego kto zapłaci. Czymś tam się szczyci, ale generalnie świadomość tego umyka w chaosie nieistotnych wydarzeń przeplatanych rzekomo tymi istotnymi, których opisy emocjonalnym tonem tylko minimalnie różnią się od tych pierwszych. Bo czy walczą czy grają w karty nie za bardzo wiadomo o co chodzi. A potem znów grają, przekomarzają się, grają, walczą, grają, znów grają i znów droczą. Cook próbuje tworzyć tajemnice, ale gdy odsłonięcie ich niczego ciekawego ci nie mówi, to zainteresowanie kolejnymi powoli maleje do zera. Żeby nie być gołosłownym - w pewnym momencie kilku bohaterów zbiera przypadkowe przedmioty, żeby coś z nich zrobić. Nie wiadomo co, ale to coś ma pomóc w złapaniu kogoś. Ujawnienie misternej konstrukcji mówi tylko, że to magiczna pułapka która działa bo działa. No tak. Nie wpadł bym, że pułapki są przydatne do łapania. Po co to nadbudowywanie tajemnicy okraszonej uśmiechami bohaterów powtarzającymi przez 10 stron w odpowiedzi na pytania ciekawskich "zobaczysz" - nie wiem. Chyba po to, żeby jakoś zapełnić te 300 stron wyrazami. Ciężko mi nawet uznać tą książkę za dziurawego fabularnie ale przyjemnego w odbiorze popcorniaczka. W połowie książki wysiadłem z tej niezbyt namiętnej karuzeli wydarzeń i postaci. Może i rozwiązanie daje nieco satysfakcji, ale pierwsze 150 stron skutecznie mnie do jej osiągnięcia zniechęciło.

Czarna Kompania była dla mnie zaległością z lat nastoletnich, którą chciałem nadrobić i niestety, odbiłem się od niej niczym Glen Cook od umiejętności pisarskich. Przynajmniej zaprezentowanych w tym tomie. Fantasy nie jest mi obcym gatunkiem i sięgam po jego różnorakich przedstawicieli dość regularnie. Jednak ta pozycja pokonała mnie swoją nijakością. Dla mnie nie ma tu nic...

Przeczytana ponownie z okazji premiery filmów, dostarczyła jeszcze więcej satysfakcji niż za pierwszym razem. O Diunie napisano już tak dużo, że nie bardzo wiem co można dodać, nie marnując bitów w internecie. Książka wybitna, ale nie dla każdego. Mimo, że powstała ponad 50 lat temu, zaskakuje aktualnością i nadal dobrze się ją czyta. Jest to jedna z tych pozycji, po której zapoznaniu się masz ochotę skonfrontować z kimś swoje przemyślenia. A jest tu sporo haczyków które porozrzucał Herbert: hierarchizacja w budowaniu społeczności; problem złudnego uroku charyzmatycznych przywódców; religia a fanatyzm oraz religia jako narzędzie władzy i kontroli; ekologia i świadomość jej wykorzystania; konsekwencje eksploracji surowcowej oraz uzależnienia od pojedynczego surowca; problemy władzy autorytarnej; technologia w służbie i przeciw człowiekowi; etc. I to wszystko w ujęciu psychologicznych niuansów rzutowanych na jednostkę jak i socjologicznych mechanizmów kształtujących grupę ludzi. Mimo to nie jest to gigant nie do przełknięcia. Wydaje mi się, że Herbert zostawia dość widoczne tropy i w wielu miejscach jasno wyraża opinię o większości z powyższych. To nieproporcjonalna skala wydarzeń i forma zachęcają do zastanowienia się, czy i na ile zgadzamy się z autorem i jego bohaterami, czy jednak pobawimy się w adwokata diabła. I to wszystko okraszone jest fantastycznym worldbuildingiem.

Jedyna rzecz która zgrzytała mi od początku, to sposób zaprezentowania jednego z głównych antagonistów - Vladimira Harkonnena. Postać mocno odstająca w sposobie kreacji od innych bohaterów. Przesadzony w karykaturalny sposób, momentami infantylny jakby postać przeniesiona z kreskówek dla dzieci której domalowano krew na rękach. Po czasie dowiedziałem się, że Herbert opakował w tej postaci swoją homofobiczną wizję zdegenerowanego homoseksualisty. Nie jest to na szczęście łyżka dziegciu która zniszczyła by smak całości.

Przeczytana ponownie z okazji premiery filmów, dostarczyła jeszcze więcej satysfakcji niż za pierwszym razem. O Diunie napisano już tak dużo, że nie bardzo wiem co można dodać, nie marnując bitów w internecie. Książka wybitna, ale nie dla każdego. Mimo, że powstała ponad 50 lat temu, zaskakuje aktualnością i nadal dobrze się ją czyta. Jest to jedna z tych pozycji, po której...

Okropnie słaba jak na zakończenie serii. To rodzaj książki którą chcesz jak najszybciej skończyć nie dlatego, że tak cię zainteresowała, tylko dlatego, że z każdą stroną masz już dość historii i chcesz tylko poznać zakończenie. W poprzednich częściach istniał core uczniów, którzy byli mocniej zazębieni w historii dzięki czemu można było poznać ich nieco lepiej. Tutaj tego zabrakło, przez co świat postaci wydawał się dość suchy, co przy krzykliwej, wręcz przerysowanej różnorodności budzi nieprzyjemny dysonans. Naiwność bohaterów przebiła tu poprzednie części. Dzieją się cuda, a ludzie reagują na nie z apatią leniwca patrzącego na zbliżającą się kometę. Historia też nie ujmuje - jest pełna luk przeplatanych przesadnym dramatyzm rytuałów a zakończona krwawym pastiszem rodem z horrorów klasy Z. Relacja elokwentnego i oczytanego nauczyciela z nieogarniętą i plastikową sąsiadką też wydaje się być pretensjonalna w swej konstrukcji. Jej (sąsiadki) reakcja na to co zrobił Jim jest tak nieprawdopodobna, że wygląda jak kopiuj-wklej z jakiegoś incelskiego fanfika. Jak dla mnie najsłabsza część serii i ogólnie słaba książka Mastertona.

Okropnie słaba jak na zakończenie serii. To rodzaj książki którą chcesz jak najszybciej skończyć nie dlatego, że tak cię zainteresowała, tylko dlatego, że z każdą stroną masz już dość historii i chcesz tylko poznać zakończenie. W poprzednich częściach istniał core uczniów, którzy byli mocniej zazębieni w historii dzięki czemu można było poznać ich nieco lepiej. Tutaj tego...