Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie lada gratka dla tych wszystkich, którzy stracili wiarę w kondycję współczesnej literatury. Bo to wyjątkowo smakowity kąsek, bezczelnie bezpretensjonalna i świeża powieść, prawdziwie, a momentami nawet nieprzyzwoicie, ucieszna i jednocześnie dojmująco smutna. I która, bez pardonu, z tym smutkiem pozostawia.

Nie lada gratka dla tych wszystkich, którzy stracili wiarę w kondycję współczesnej literatury. Bo to wyjątkowo smakowity kąsek, bezczelnie bezpretensjonalna i świeża powieść, prawdziwie, a momentami nawet nieprzyzwoicie, ucieszna i jednocześnie dojmująco smutna. I która, bez pardonu, z tym smutkiem pozostawia.

Typowy kryminał na plażę, kiedy zmaltretowany mózg nie jest w stanie podjąć większego wysiłku. Można by pozrzędzić, że to w ogóle strata czasu, ale chyba aż tak źle nie jest.
Zręcznie napisany kryminał i... to wszystko. Widać, że autor zna się na rzeczy i zapewne spłodzi następne tomy, które będą przypominać ciasto upieczone po raz setny - sprawnie acz bez serca, lekcję nauczyciela, której siłą napędową jest tylko rutyna, wyznanie "kocham cię", które wypowiadamy dla świętego spokoju.
Dla miłośników kryminałów "Wykolejony" nie jest żadnym wyzwaniem i w stan ekstazy nie pewno nie wprowadzi. Opisane tam okrucieństwa nie przekonują, bohaterowie momentami wydają się groteskowi. A Ravn, postać tytułowa, oczywiście po przejściach, jest właściwie nijaki.

Typowy kryminał na plażę, kiedy zmaltretowany mózg nie jest w stanie podjąć większego wysiłku. Można by pozrzędzić, że to w ogóle strata czasu, ale chyba aż tak źle nie jest.
Zręcznie napisany kryminał i... to wszystko. Widać, że autor zna się na rzeczy i zapewne spłodzi następne tomy, które będą przypominać ciasto upieczone po raz setny - sprawnie acz bez serca, lekcję...

Opowiadanie to forma podstępna - ograniczony rozmiar to tylko pozornie ułatwienie. Nic bardziej mylnego. Opowiadanie musi, niczym haiku w poezji, być spójną całością, fragmentem rzeczywistości przedstawionym tak, że nie jest istotne dla czytelnika nic poza tym właśnie fragmentem.
Nie zaprzeczam - Alice Munro ma świetny warsztat. Tak świetny, że podczas lektury miałam wrażenie, że każde słowo jest na właściwym miejscu. Świetny i poprawny. Tak świetny, że aż nudny. Przewidywalny w swojej świetności. Bez żadnej rysy, w przeciwieństwie do losów bohaterów opowiadań. A rysa, pęknięcie zarówno ludzkie losy, jak i literaturę czyni bardziej prawdziwymi.

Wypada jednak czytać Alice Munro, bo inni czytają i nawet bez przekonania mlaskać z zachwytu i wyobrażać sobie, że jest się znawcą i koneserem literatury.

Opowiadanie to forma podstępna - ograniczony rozmiar to tylko pozornie ułatwienie. Nic bardziej mylnego. Opowiadanie musi, niczym haiku w poezji, być spójną całością, fragmentem rzeczywistości przedstawionym tak, że nie jest istotne dla czytelnika nic poza tym właśnie fragmentem.
Nie zaprzeczam - Alice Munro ma świetny warsztat. Tak świetny, że podczas lektury miałam...