Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie, nie, jeszcze raz nie. Bardzo nieudolne połączenie Wiedźmina i Mordimera Madderdina. Nie raziła mnie w tej książce ani fabuła, ani podejście głównego bohatera do kobiet, tylko absolutny brak klasy w pisaniu i bardzo prosty, wręcz prostacki język. Próbowałam dać Autorowi drugą szansę i sięgnęłam po kolejny tom, ale niestety książkę odłożyłam po pierwszych stu stronach, co robię niezwykle rzadko.

Nie, nie, jeszcze raz nie. Bardzo nieudolne połączenie Wiedźmina i Mordimera Madderdina. Nie raziła mnie w tej książce ani fabuła, ani podejście głównego bohatera do kobiet, tylko absolutny brak klasy w pisaniu i bardzo prosty, wręcz prostacki język. Próbowałam dać Autorowi drugą szansę i sięgnęłam po kolejny tom, ale niestety książkę odłożyłam po pierwszych stu stronach,...

Piękne opowiadanie, które udowadnia, że fantasy nie polega tyko na rzucaniu czarów i wymyślaniu co dziwniejszych stworów i światów. Oparta na góralskich wierzeniach i legendach filozoficzna książka, przenosi w świat dziwożon, czartów i wichrów. W opowiadaniu w niezwykły sposób pokazana jest kultura i tradycja góralska, a użycie stylizowanego języka świetnie dopełnia obraz górskiej pracy, zabawy i podróży. Wit Szostak stworzył bardzo wysmakowane dzieło, które posiada własną duszę, a uniwersum do którego zostajemy przeniesieni sprawia, że ciężko jest zacząć inną, niezwiązaną z górami książkę.

Piękne opowiadanie, które udowadnia, że fantasy nie polega tyko na rzucaniu czarów i wymyślaniu co dziwniejszych stworów i światów. Oparta na góralskich wierzeniach i legendach filozoficzna książka, przenosi w świat dziwożon, czartów i wichrów. W opowiadaniu w niezwykły sposób pokazana jest kultura i tradycja góralska, a użycie stylizowanego języka świetnie dopełnia obraz...

Po przeczytaniu opisu książki byłam bardzo pozytywnie do niej nastawiona. Obraz przedwiecznej Norwegii napawał mnie nadzieją na opowiadanie o bogach Asgardu, trollach, mitycznych obrzędach i przede wszystkim o podbojach Wikingów. Co dostałam? Młodą dziewczynę przyrównującą swojego męża do bogów Asgardu, której większość czasu zajmuje myślenie o spędzaniu ze swoim wybrankiem nocy w alkowie (którym to autorka poświęciła bardzo malownicze, podchodzące wręcz pod komiczne opisy). Główna bohaterka w przerwach od wzdychania o swoim mężu ma czas na haftowanie (koszul dla ukochanego oczywiście) oraz rozmyślanie czemu to jeszcze nie jest w ciąży. Samego interesującego mnie wikinga nie ma przez większość książki, ponieważ wyrusza on na wyprawy i wojny, którym autorka nie poświęciła ani strony. Zamiast czytać o podbojach wikingów, czytam więc o samotnych nocach spędzanych bez ukochanego w sypialni. Z bardzo ciekawego materiału Elżbieta Cherezińska zrobiła marny erotyk osadzony w X-wiecznej Norwegii, a z wypraw ówczesnych wojów pozostawiła tylko porównania męskiego organu rozrodczego do miecza lub wiosła.

Po przeczytaniu opisu książki byłam bardzo pozytywnie do niej nastawiona. Obraz przedwiecznej Norwegii napawał mnie nadzieją na opowiadanie o bogach Asgardu, trollach, mitycznych obrzędach i przede wszystkim o podbojach Wikingów. Co dostałam? Młodą dziewczynę przyrównującą swojego męża do bogów Asgardu, której większość czasu zajmuje myślenie o spędzaniu ze swoim wybrankiem...