Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To już moja czwarta książka od Marcela Mossa. Nie zraziłam się Trylogią Hejterską, wręcz przeciwnie- chciałam zapoznać się z innymi pozycjami autora.

,,Pokaż mi" jest zdecydowanie lepiej napisaną książka. Przemyślana fabuła, postacie nie są swoimi kalkami, nie ma pustych wątków. Językowo jest znaczna poprawa- nadal to język potoczny, zwyczajny, ale nie ma na siłę rzucania mięsem na prawo i lewo. Za to duży plus.

Sam pomysł aplikacji bardzo trafiony. Totalnie kupuję ten wątek. Łukasz, który coraz bardziej wciąga się w gierki Królowej i bezmyślnie wykonuje kolejne polecenia, przekraczając tym samym swoje własne granice- i jak zbyt późno zorientował się, że przecież nic nie wie o Królowej i z kim właściwie pisał przez ostatnie miesiące.

Wątek dzieciństwa porusza kwestie toksycznej męskości i tego jak one pośrednio wpłynęły na tragiczny rozwój wydarzeń. Chłopiec nie może się mazgaić, okazywać emocji, tylko musi być silny- więc z obawy, że zawiedzie 'rodziców' nie mówi nic o byciu dręczonym przez Paulinę. A to prowadzi do katastrowalnych skutków. Jednak najbardziej podoba mi się, że dopiero po jakimś czasie zauważyłam, że nie jest powiedziane wprost o kim czytam- dopiero na koniec czytelnik dowiaduje się o kogo chodzi.

Same postacie są jak najbardziej autenczyczne. Nie ma tutaj też zapychaczy, każdy odgrywa swoją rolę i mniej lub bardziej ma wpływ na fabułę. To co mnie cieszy, to jak różne są to osoby, a ich sposób bycia wpasowuje się w charakter. Historia jaka ma miejsce jest bardzo autentyczna- aż do końca trzeciego poziomu wyzwolenia. Bo później jest grubo.

Akcja czwartego poziomu wyzwolenia to już mocna fikcja literacka- ale czy można mieć to autorowi za złe? Marcela momentami nieco poniosło, ale szczerze- podobało mi się to. Nie było to nic zupełnie nieprawdopodobnego czy totalnie odklejonego od rzeczywistości. Do samego końca nie wiedziałam kim okaże się Królowa i końcówka bardzo mnie zaskoczyła. A najbardziej cieszy mnie to, że Łukasz oberwał za swoje zachowanie i dostał mocną nauczkę.

W kolejce czeka na mnie seria "Liceum Freuda". Jestem ciekawa co tam autor wymyślił. Tym razem po książki sięgnę bez obaw.

To już moja czwarta książka od Marcela Mossa. Nie zraziłam się Trylogią Hejterską, wręcz przeciwnie- chciałam zapoznać się z innymi pozycjami autora.

,,Pokaż mi" jest zdecydowanie lepiej napisaną książka. Przemyślana fabuła, postacie nie są swoimi kalkami, nie ma pustych wątków. Językowo jest znaczna poprawa- nadal to język potoczny, zwyczajny, ale nie ma na siłę rzucania...

Pierwszy tom wciągnął mnie całkowicie i pokochałam historię Adama oraz całej ekipy. Miałam więc spore oczekiwania wobec drugiej części, ale też pewne obawy- czy kontynuacja dorówna swojej poprzedniczce?

Bardzo podoba mi się sposób w jaki autorka opisuje wygląd, krajobrazy, ale tez wydarzenia i emocje. Są one sensualne, ale jednocześnie konkretne. W historii nie ma zbędnego lania wody, czy nic nie wnoszących dygresji. Jest to dla mnie ogromny plus i zdecydowanie mocna strona pisarki.

Kolejnym atutem jest dla mnie rozwój charakterów postaci, których już poznaliśmy. Czytelnik obserwuje w jaki sposób wydarzenia z ,,Mgły" wpłynęły na nie i jakie niosą za sobą konsekwencje. Tak jak wcześniej były uwypuklone ich silne osobowości, tak teraz ukazane są ich słabości i chwile zwątpienia.
Jeśli chodzi o nowe postacie, są mi póki co neutralne. Z jednej strony rozumiem ich role jaką miały pełnić, ale nie jestem do nich tak przekonana jak do ,,głównej ekipy". Monika od początku wydawała mi się fałszywa, natomiast Antek aż do przesady rzuca swoimi tekstami. Najbardziej do gustu przypadła mi postać Wernera. Liczę na rozwój postaci w kolejnym tomie. To co natomiast mnie cieszy, to żadna z tych osób nie jest ,,zapychaczem"- bez nich historia byłaby wybrakowana i niekompletna. Widać, że ich obecność jest przemyślana.

Wątek kryminalny został, moim zdaniem, o wiele lepiej poprowadzony w tej części. Nie było żadnych sugestii odnośnie tego kto tym razem jest głównym złoczyńcą, czytelnik razem z bohaterami głowi się o co tym razem tu chodzi. Jeśli chodzi o część romantyczną, to odnoszę wrażenie, że jest jej nieco mniej niż poprzednio, co nie jest moim zdaniem jakimś minusem. Trochę gryzie mi się z jaką szybkością i łatwością Adam dogadał się z Konradem, a z drugiej strony cieszę się, że nie ma tutaj infantylizacji dorosłych postaci i słabej dramy na pół książki.

Ogólnie druga część nie odbiega jakościowo od pierwszej. Historia jest składa, logiczna, a autorka ma bardzo przyjemny styl pisarski. Zdecydowanie polecam.

Pierwszy tom wciągnął mnie całkowicie i pokochałam historię Adama oraz całej ekipy. Miałam więc spore oczekiwania wobec drugiej części, ale też pewne obawy- czy kontynuacja dorówna swojej poprzedniczce?

Bardzo podoba mi się sposób w jaki autorka opisuje wygląd, krajobrazy, ale tez wydarzenia i emocje. Są one sensualne, ale jednocześnie konkretne. W historii nie ma zbędnego...

Zainteresowała mnie ta pozycja poprzez połączenie kryminału z wątkiem romantycznym- połączenie, które może wyjść dobrze, ale bardzo łatwo je zepsuć. Na szczęście się nie zawiodłam.

Dużym plusem są dla mnie postacie- konkretnie wykreowani, każde ma swoje cechy osobowości, nie ma tu pustych osób. Postacie epizodyczne jakie się pojawiają wynikają z kolejnych zdarzeń, nie są przypadkowi. A przede wszystkim nie odczułam jakiejś mocniej niechęci do którejkolwiek z nich- a to się bardzo rzadko zdarza. Głownie dlatego, że nie było tu nikogo, kogo uznałabym za durnego, czy zachowującego się nieadekwatnie do wieku. Te postacie po prostu są realistyczne, razem ze swoimi mocnymi stronami, jak i przywarami.

Kolejną zaletą jest dla mnie logiczny ciąg zdarzeń przyczynowo skutkowych. Nie ma tutaj jakoś mocno przesadzonych czy przerysowanych wydarzeń. Oczywiście pojawia się pewna doza fikcji literackiej, ale nie jest to nic nieprawdopodobnego, albo będącego cudownym przypadkiem.

Język jakim operuje autorka również nie mrozi, ani nie zniechęca. Opisy nie ciągną się w nieskończoność, są one konkretne i rzeczowe. Sposób narracji odzwierciedla tempo- sceny romantyczne są sensualne, skupione na emocjach i doznaniach, natomiast czytając o pościgach czuć jak szybko toczy się akcja. To co mnie cieszy, to brak infantylnych opisów przy wątkach intymnych, czytając czuć że jest to zbliżenie dwójki dorosłych ludzi.

Jeśli chodzi o połączenie kryminału z romansem, to dla mnie są zachowane odpowiednie proporcje. Książka skupia się głównie na śledztwie i odnalezieniu osoby odpowiedzialnej za zbrodnie, ale jednocześnie pokazuje nam rozwój relacji pomiędzy Adamem, a Konradem- który to okazuje się istotny w całej sprawie. Nie uważam aby było to nachalne, wręcz przeciwnie- a jestem osobą, która romansów po prostu nie lubi.

Minusy oczywiście również się znajdują. Przede wszystkim, dość szybko domyśliłam się, kim jest Śliski- jest to w zasadzie bardzo mocno zasugerowane przynajmniej dwukrotnie. Pojawia się również kilka wątków, które są wspomniane chyba w celu poznania lepiej postaci, ale nie są one w ogóle istotne dla historii - mogłoby ich nie być i historia byłaby równie kompletna. Liczę, że zostaną one jakoś pociągnięte lub wykorzystane w drugiej części książki.

Podsumowując: dawno nie czytało mi się tak dobrze książki. Wciągająca fabuła, ciekawe postacie, zgrabna narracja. Z wielkimi oczekiwaniami sięgam po ,,Burzę".

Zainteresowała mnie ta pozycja poprzez połączenie kryminału z wątkiem romantycznym- połączenie, które może wyjść dobrze, ale bardzo łatwo je zepsuć. Na szczęście się nie zawiodłam.

Dużym plusem są dla mnie postacie- konkretnie wykreowani, każde ma swoje cechy osobowości, nie ma tu pustych osób. Postacie epizodyczne jakie się pojawiają wynikają z kolejnych zdarzeń, nie są...