Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W tym wszystkim nie jest to książka lekka, choć lekko się ją czyta. Jest w niej też coś, co momentami pozostawia czytelnika w niepokoju, rozchwianego emocjonalnie, udręczonego...Udręczonego nie czytaniem, ale przeżywaniem boleści bohaterów.

A wiec zdecydowanie nie na jesienne wieczory, nie na smutki, ale wtedy właśnie, kiedy wiadomo, że się ją udźwignie.

W tym wszystkim nie jest to książka lekka, choć lekko się ją czyta. Jest w niej też coś, co momentami pozostawia czytelnika w niepokoju, rozchwianego emocjonalnie, udręczonego...Udręczonego nie czytaniem, ale przeżywaniem boleści bohaterów.

A wiec zdecydowanie nie na jesienne wieczory, nie na smutki, ale wtedy właśnie, kiedy wiadomo, że się ją udźwignie.

Płytka.

Płytka.

Co za miła niespodzianka! Ta książka leżała na półce pół roku nim zdecydowałam się ją przeczytać. Nieciekawa okładka, powierzchowny opis, nieznany autor i nic niesugerujący tytuł nie przekonywały mnie, aby sprawdzić zawartość. A jednak okazało się, że Joel Dicker to pisarz o ciekawym piórze. Czytając „Księgę rodu z Baltimore” wyczuwa się oryginalny sposób prowadzenia dialogów oraz czyta niebanalne przemyślenia. Po powrocie do lektury, bez znaczenia, czy skończyło się w połowie rozdziału, czy na początku, pisarz potrafił sprytnie podkraść mój czas, bym śledziła z nim wiry fabuły. Oczarowała mnie relacja pomiędzy bohaterami, trzech kuzynów, których nie podzieliła majętność, ani talenty. Jeśli ktoś potrafi opisać wiarygodnie przyjaźń, to z pewnością jest to Dicker.

Co za miła niespodzianka! Ta książka leżała na półce pół roku nim zdecydowałam się ją przeczytać. Nieciekawa okładka, powierzchowny opis, nieznany autor i nic niesugerujący tytuł nie przekonywały mnie, aby sprawdzić zawartość. A jednak okazało się, że Joel Dicker to pisarz o ciekawym piórze. Czytając „Księgę rodu z Baltimore” wyczuwa się oryginalny sposób prowadzenia...