Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Błędy też się dla mnie liczą. Nie wykreślam ich ani z życia, ani z pamięci. I nigdy nie winię za nie innych.

Błędy też się dla mnie liczą. Nie wykreślam ich ani z życia, ani z pamięci. I nigdy nie winię za nie innych.

Historia to opowieść o tym, co garstka ludzi robiła w czasie, gdy cała reszta ludzkości orała pola i nosiła wodę.

Historia to opowieść o tym, co garstka ludzi robiła w czasie, gdy cała reszta ludzkości orała pola i nosiła wodę.

Aby sądzić o piękności, bezpieczniej poczekać do dnia. Noc i wino - źli doradcy. Zwodniczy ma blask pochodnia.

Aby sądzić o piękności, bezpieczniej poczekać do dnia. Noc i wino - źli doradcy. Zwodniczy ma blask pochodnia.

Nie robimy nic ze swoją wiecznością - szemrze Beatrice. - Jaką wielką powieść napisano przez ostatnie sto lat? Jaki wielki film nakręcono? Jakiego wielkiego odkrycia dokonano? Przychodzą mi do głowy same starocie. Niczego nie zrobiliśmy ze swoją wiecznością. Śmierć nas popędzała, Jacob. Śmierć zmuszała nas do pośpiechu. Zmuszała nad do korzystania z życia. Śmierć była kiedyś wszędzie widoczna. Wszyscy o niej pamiętali. Nadawała strukturę: oto początek, oto koniec.

Nie robimy nic ze swoją wiecznością - szemrze Beatrice. - Jaką wielką powieść napisano przez ostatnie sto lat? Jaki wielki film nakręcono? Jakiego wielkiego odkrycia dokonano? Przychodzą mi do głowy same starocie. Niczego nie zrobiliśmy ze swoją wiecznością. Śmierć nas popędzała, Jacob. Śmierć zmuszała nas do pośpiechu. Zmuszała nad do korzystania z życia. Śmierć była kiedyś ws...

Nie wiesz, że w naturze człowieka leży niszczenie tego, co idealne? Że pragnie tego, co upadłe? Zachwyca nas niedoskonałość, skaza, ruiny zamaskowane pnączem. Nasza własna niedoskonałość czerpie pociechę z wiedzy, że gdzieś tak, ukryte przed ludzkim okiem, są obszary zniszczenia.

Nie wiesz, że w naturze człowieka leży niszczenie tego, co idealne? Że pragnie tego, co upadłe? Zachwyca nas niedoskonałość, skaza, ruiny zamaskowane pnączem. Nasza własna niedoskonałość czerpie pociechę z wiedzy, że gdzieś tak, ukryte przed ludzkim okiem, są obszary zniszczenia.

Bliźniaczki, jak zwykle idealnie piękne, wstały, trzymając się za ręce, i podeszły się przywitać. Może już je poznałaś. Są z Bali. Lubię je. Pochodzą z pogańskiego świata, gdzie seks nie został jeszcze zinterpretowany przez Freuda, a namiętność nie jest nalaną dziwką, lecz piękną bosą nimfą, pragnącą wstąpić w nowe progi.

Bliźniaczki, jak zwykle idealnie piękne, wstały, trzymając się za ręce, i podeszły się przywitać. Może już je poznałaś. Są z Bali. Lubię je. Pochodzą z pogańskiego świata, gdzie seks nie został jeszcze zinterpretowany przez Freuda, a namiętność nie jest nalaną dziwką, lecz piękną bosą nimfą, pragnącą wstąpić w nowe progi.

Obserwowałam kiedyś małą dziewczynkę po drugiej strony ulicy. Po deszczu wyszła na dwór w kaloszach. Na początku grzecznie omijała kałuże, ale nie minęło wiele czasu, a zaczęła w nie wchodzić. Kiedy to nie wystarczało, brodziła w wodzie, tupiąc i rozkosznie chlapiąc ubranie. Tego też było mało. Zdjęła kalosze i nalała do nich wody po brzegi. Patrzyłam na nią z zazdrością; na tę niebywałą przyjemność czerpaną z tego, że jest niegrzeczna i że potrafi się zbuntować. Było to wprost cudowne. Kiedyś ja też nosiłam kalosze. Ja też kiedyś byłam dzieckiem i wiedziałam, czym jest świadomy bunt. Dopóki nie zaprzedałam siebie.

Obserwowałam kiedyś małą dziewczynkę po drugiej strony ulicy. Po deszczu wyszła na dwór w kaloszach. Na początku grzecznie omijała kałuże, ale nie minęło wiele czasu, a zaczęła w nie wchodzić. Kiedy to nie wystarczało, brodziła w wodzie, tupiąc i rozkosznie chlapiąc ubranie. Tego też było mało. Zdjęła kalosze i nalała do nich wody po brzegi. Patrzyłam na nią z zazdrością; na tę...

Widzisz, jestem irlandzkim elfem, a irlandzkie elfy to te niezdecydowane anioły, które podczas wielkiego buntu w niebie nie potrafiły opowiedzieć się po żadnej ze stron. Ponieważ okazało się, że nie są ani na tyle dobre, by zostały zbawione, ani na tyle złe, by je potępić, zesłano je na ziemię i kazano mieszkać w ciemnych i dalekich zakamarkach. To właśnie jest mój ciemny i odległy zakamarek. Kiedyś ja też nie mogłam się zdecydować i tylko obserwowałam pewien bunt. Nie robiąc nic. I za moje niezdecydowanie zostałam wypędzona.

Widzisz, jestem irlandzkim elfem, a irlandzkie elfy to te niezdecydowane anioły, które podczas wielkiego buntu w niebie nie potrafiły opowiedzieć się po żadnej ze stron. Ponieważ okazało się, że nie są ani na tyle dobre, by zostały zbawione, ani na tyle złe, by je potępić, zesłano je na ziemię i kazano mieszkać w ciemnych i dalekich zakamarkach. To właśnie jest mój ciemny i odl...

Podróżowanie to niemal zawsze uciekanie przed przytłaczającą codziennością, problemami, pracą. To przede wszystkim nieodparta chęć doznawania błogiej przyjemności i poszukiwanie utraconego raju, czyli powrót do świata z okresu dziecięcości i wyidealizowanej przeszłości.

Podróżowanie to niemal zawsze uciekanie przed przytłaczającą codziennością, problemami, pracą. To przede wszystkim nieodparta chęć doznawania błogiej przyjemności i poszukiwanie utraconego raju, czyli powrót do świata z okresu dziecięcości i wyidealizowanej przeszłości.

Dziwne są poczynania serca. Człowiek przez wiele lat godzi się ze stratą, nie buntuje się przeciw niej, a potem wystarczy jedna płocha myśl i ból wraca, ostry i dotkliwy jak świeża rana.

Dziwne są poczynania serca. Człowiek przez wiele lat godzi się ze stratą, nie buntuje się przeciw niej, a potem wystarczy jedna płocha myśl i ból wraca, ostry i dotkliwy jak świeża rana.

(...) fotografia to zapis stanu emocjonalnego i fizycznego uwiecznionej rzeczywistości. Jest to osobisty tekst kultury, który można odczytać i komponować wciąż na nowo i bez końca. Pozwala zatrzymać na wieczność skrawek pędzącego na oślep świata. Jest zatem zmaterializowaną kalką cząstki rzeczywistości, która przeminęła i realnie już nie istnieje. Pozostaje jedynie obraz zatrzymany w czasie stały i niezmienny.

(...) fotografia to zapis stanu emocjonalnego i fizycznego uwiecznionej rzeczywistości. Jest to osobisty tekst kultury, który można odczytać i komponować wciąż na nowo i bez końca. Pozwala zatrzymać na wieczność skrawek pędzącego na oślep świata. Jest zatem zmaterializowaną kalką cząstki rzeczywistości, która przeminęła i realnie już nie istnieje. Pozostaje jedynie obraz zatrzy...

(...) szczęście człowieka upatruję w czterech przenikających się i uzupełniających wymiarach: w rozumieniu siebie, innych i otaczającego nas świata oraz w byciu zrozumianym.

(...) szczęście człowieka upatruję w czterech przenikających się i uzupełniających wymiarach: w rozumieniu siebie, innych i otaczającego nas świata oraz w byciu zrozumianym.

A młodzi wręcz przeciwnie - nie chcą na nic czekać i pragną wszystko konsumować natychmiast i właściwie bez wysiłku. Jest to jedna z (nie)licznych negatywnych konsekwencji (anty)wychowania pod nadzorem tzw. elektronicznych nianiek. Choć z drugiej strony wielu nastolatków jest przeciążonych nadmiarem obowiązków. Kształcą się na różnych kierunkach, pobierają korepetycje z wielu dziedzin, uczą się kilku języków obcych oraz dodatkowo uczęszczają na lekcje gry na skrzypcach i tańca towarzyskiego. Brakuje im bardzo ważnego dla siebie czasu wolnego. Mniej zamożni rówieśnicy cierpią z kolei na nadmiar wolnego czasu, którego często nie potrafią sobie zorganizować, i przez to permanentnie się nudzą. W taki sposób zwiększa się dystans międzyludzki i rozwarstwienie społeczne, bo jednych stać na rozwój, a innych - niestety nie. Przy czym polityczną propagandę o darmowym kształceniu i systemie stypendialnym można no najwyżej wsadzić między bajki.

A młodzi wręcz przeciwnie - nie chcą na nic czekać i pragną wszystko konsumować natychmiast i właściwie bez wysiłku. Jest to jedna z (nie)licznych negatywnych konsekwencji (anty)wychowania pod nadzorem tzw. elektronicznych nianiek. Choć z drugiej strony wielu nastolatków jest przeciążonych nadmiarem obowiązków. Kształcą się na różnych kierunkach, pobierają korepetycje z wielu d...

Współczesny człowiek jest wręcz przeciążony liczbą wyborów, co odnosi się również do relacji międzyludzkich. Wybierając spośród tysiąca potencjalnych partnerów, ekspresowo stajemy się sparaliżowani mnogości dostępnych opcji i przez to bardziej wybredni. A jeśli już zdecydujemy się na coś lub na kogoś, niespodziewanie okazuje się, że to wciąż nie to. Jednak łudzimy się, że za wirtualnym rogiem czeka nowy, lepszy i zasobniejszy model. Permanentnie trwamy w uciążliwym rozczarowaniu, bo realność uporczywie rozmija się z naszymi wyidealizowanymi wykreowanymi w sieci. Taki proces określa się paradoksem wyboru. Wydaje się, że jedyną szansą na uniknięcie pogłębiającego się rozczarowania jest po prostu obniżenie standardów i wymogów, według których dokonujemy selekcji/segregacji.

Współczesny człowiek jest wręcz przeciążony liczbą wyborów, co odnosi się również do relacji międzyludzkich. Wybierając spośród tysiąca potencjalnych partnerów, ekspresowo stajemy się sparaliżowani mnogości dostępnych opcji i przez to bardziej wybredni. A jeśli już zdecydujemy się na coś lub na kogoś, niespodziewanie okazuje się, że to wciąż nie to. Jednak łudzimy się, że za wi...