Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Po nitce do szczęścia" to opowieść dość zaskakująca. Ilość nieszczęść, które autorka wrzuciła na barki dwójki głównych bohaterów, mogłyby przygnieść największego twardziela…

Wdowa, wychowująca samotnie trzy córki. Mieszka u boku dziadka Alberta, jednak do czasu… Okrucieństwo i bezwzględność najbliższej (z pozoru) rodziny pokazuje, że ludzkie twarze mają różne oblicza, a tam gdzie w grę wchodzą pieniądze, ludzie i ich uczucia czasem przestają się liczyć…

Adrian, samotny ojciec czwórki niesfornych synów. Zadziwiająca jest historia tego mężczyzny. Powiedziałabym, że zupełnie nierealna, gdyby nie to, że znam kobietę o podobnej historii związkowo – relacyjnej jak nasz bohater… Tytuł powieści niezwykle pasuje mi do jego losów, choć czy poznanie Adeli doprowadzi go do szczęścia? Na początku zupełnie nic na to nie wskazuje…

Adela i Adrian. Dwoje nieszczęśliwych ludzi. Podobno dwa minusy dają plus… Można powiedzieć, że autorka tak prowadzi tę opowieść, że w jakiś sposób ta znajomość ubogaca ich oboje. Uczy na nowo relacji, zaufania, schowania w kieszeń swojej dumy, ale też pokazuje, że czasem trzeba tak niewiele by stać się dla kogoś realnym wsparciem.

Wiele się w tej powieści dzieje. Daria Kaszubowska nie szczędzi nam ostrych zwrotów akcji. Podczas lektury kilka razy złapałam się na tym, że porównywałam bohaterów i ich losy do ludzi, których mam w swoim otoczeniu. To z pozoru tylko powieść, mocno naszpikowana ludzkim nieszczęściem, ale z drugiej strony… Czy aby na pewno tak bardzo nierealna?

Autorka tradycyjnie zabiera nas na piękne Kaszuby! Jak to Daria Kaszubowska, pokazuje nam kaszubski język, trochę mi gra na poczuciu winy (jestem Kaszubką, a gadać po kaszubsku nie umiem!), ale nade wszystko pokazuje to co często jest tak ulotne. Wagę i siłę tradycji, wiary, naszych korzeni. Robi to subtelnie, ale jakoś tak bezdyskusyjnie, za co bardzo autorkę cenię i podziwiam.

Polecam tę lekturę na chwile relaksu i oderwania się od codziennych trosk. Mimo, że losy bohaterów są niezwykle skomplikowane i trudne, dają dużo nadziei na to, że tam gdzie pojawia się ciemność, kiedyś pojawi się również światło. Mnie ta powieść wciągnęła i pokazała kolejny raz, by nie oceniać ludzi i ich życiowych wyborów zbyt szybko…

"Po nitce do szczęścia" to opowieść dość zaskakująca. Ilość nieszczęść, które autorka wrzuciła na barki dwójki głównych bohaterów, mogłyby przygnieść największego twardziela…

Wdowa, wychowująca samotnie trzy córki. Mieszka u boku dziadka Alberta, jednak do czasu… Okrucieństwo i bezwzględn...

Rozwiń

Zwiń

Ta powieść zatrzymała mnie w pół kroku, w połowie myśli. W czuciu tak głębokim, że nie da się tego ująć w słowa.

Robert D. Fijałkowski kreuje narrację w taki sposób, że ta sama powieść czytana przez trzy różne osoby, może dotykać na trzy różne sposoby. Dotykać to słowo klucz, bo sposób w jaki autor prowadzi nas przez fabułę jest niezwykły…

Czytając „Zagraj ze mną miłość” miałam poczucie, że autor prowadzi mnie za rękę. Czułam się bezpiecznie, mimo że niektóre sceny poruszają głębokich zakamarków serca. Tych, których nie odsłaniamy przed każdym, przed byle kim.

Niby zwykła opowieść. Choć niezwykła. I wcale nie chodzi o fabułę, ale o to, co autor robi swym literackim kunsztem z sercem czytelnika. Czujesz zapach, słyszysz dźwięk, dotykasz, smakujesz, zatrzymujesz na kimś wzrok – czasem na tak długo, że pytasz samego siebie, co mnie tak porusza, dlaczego, czy ja rzeczywiście mogę tak głęboko „czuć” przez „zwykłą” lekturę?

Jeśli potrzebujesz zatrzymać się w pół kroku, w połowie myśli. Jeśli lubisz powieści obyczajowe, które nie są byle jaką paplaniną o niczym, ale głębokim spotkaniem w połowie drogi. Jeśli masz ochotę na lekturę, od której nie da się oderwać, bo choć dotyka do głębi, napisana jest tak lekko, że płyniesz strona po stronie – to polecam Ci lekturę idealną.

Ta powieść zatrzymała mnie w pół kroku, w połowie myśli. W czuciu tak głębokim, że nie da się tego ująć w słowa.

Robert D. Fijałkowski kreuje narrację w taki sposób, że ta sama powieść czytana przez trzy różne osoby, może dotykać na trzy różne sposoby. Dotykać to słowo klucz, bo sposób w ...

Rozwiń

Zwiń

Czasem trafiają do mnie lektury, od których trudno się oderwać, a nawet jeśli je odkładam, to nieustannie o nich myślę… Taka bez wątpienia była powieść, która przywędrowała do mnie z Wydawnictwa SUMUS. "Spragnione serce" Dagmary Waszkiewicz to była niesamowita podróż w sam środek serca.

Kobieta, która wędruje po świecie, niosąc na plecach swój dom, ulepiony wysiłkiem, trudem, wyrzeczeniem. Taki, w którym się chowa (jak w schronie!), do którego ucieka przed światem, bo ów świat nie tylko nie rozumie, ale i ją rani. Najpierw trafia się jeden nieznajomy, któremu bohaterka postanawia zaufać. Potem kolejny. Później pojawia się tych postaci więcej, ale czy serce naszej bohaterki się na nich otworzy? Wszak ona potrzebuje nieustannie swojego schronu…

Nie pamiętam czy kiedykolwiek wcześniej spotkałam się z taką narracją w powieści. Nie jest codzienna. Jest inna. Na początku wymagało to ode mnie pewnego wysiłku, by nie przebiec przez tę lekturę, ale poczuć, co chciała powiedzieć autorka. Przez obrazy, słowa, przez to co nie jest powiedziane wprost. Kiedy mi się to udało, nie mogłam jej odłożyć. Nawet na chwilę. Ona przenika serce, pragnienia, zranienia. Zmusza momentami do bolesnych konfrontacji z historią własnego życia, ale robi to tak, że przeglądasz się w kochających oczach Jezusa (który też tu jest, ukryty w jednej z postaci) i nic nie wydaje się już tak straszne i niemożliwe.

"Rozejrzała się, jakby pierwszy raz w życiu dostrzegając piękno otaczającego ją świata. (…) Wszystko, co czyniła do tej pory, o co zabiegała, sprowadzało się do ciągłych prób przetrwania w przerażającym, nienawistnym i brutalnym świecie, gdzie każdy był wrogiem. Gdzie życie wymagało nieustannej czujności, przewidywalności i podejrzliwości. Sprytu i obwarowania swojego serca na wszystkich możliwych frontach. Jakby żyła pod ziemią. Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała powoli, nigdy nie nabierając takiej ilości powietrza, o jakiej marzyła, z obawy przed zdemaskowaniem… Udusi się! Pragnienie zaczerpnięcia tlenu stało się w Neminem nagle tak wielkie, jakby dopiero teraz zdała sobie sprawę, że od kilkunastu lat wstrzymuje oddech". Str. 58-59

Podziwiam autorkę. Pokazała przekrój ludzkich zranień i lęków tak, że chce się wyjść ze swojej własnej skorupy, a nie chować się w nią coraz głębiej. Nazwała to, od czego tak często uciekamy, i co nosimy na co dzień, bo jest już znane i takie „tylko nasze”. Ta powieść jest jak zdarcie maski, która choć nieustannie uwiera – jest niekiedy łatwiejszą drogą niż konfrontacja z trudną prawdą, również tą o sobie samym. Ta powieść to swoiste rekolekcje… Niby fikcja, a tak bardzo porywająca, poruszająca i prawdziwa. Polecam tę lekturę!

Czasem trafiają do mnie lektury, od których trudno się oderwać, a nawet jeśli je odkładam, to nieustannie o nich myślę… Taka bez wątpienia była powieść, która przywędrowała do mnie z Wydawnictwa SUMUS. "Spragnione serce" Dagmary Waszkiewicz to była niesamowita podróż w sam środek serca.

K...

Rozwiń

Zwiń

Czy nie odnosisz czasem wrażenia, że mimo tego, iż świat wirtualny bardzo wiele nam daje, często też równie dużo zabiera? Chyba jest trochę tak, że w myśl tego, że chcemy mieć kontakt z innymi i że szukamy rozrywki, pozwalamy jednocześnie wciągnąć się wirtualnej rzeczywistości zbyt mocno. Awarie głównych mediów społecznościowych wywołują chaos i lęk, a zgubienie telefonu stan przedzawałowy… Jesteśmy zjadani przez ekrany. Minuta po minucie, często niezauważalnie.

Jakiś czas temu czytałam fenomenalną, bardzo szczerą, prostą i jednocześnie głęboką lekturę z Wydawnictwa W drodze. To kolejna publikacja z wartościowej serii „Psychologia i wiara”.

Ks. Jean-Baptiste Bienvenu zaprasza nas do wędrówki, w sam środek swoich nawyków (często zgubnych), do spojrzenia na przywiązanie do ekranów z pewnego dystansu oraz z dużą dawką rozumu i roztropności. Książka Zjadani przez ekrany! "Jak odzyskać czas, przestrzeń i relacje" mocno mnie poruszyła, zaskoczyła, otworzyła oczy i serce.

To, co pozytywnie zaskoczyło mnie w tej publikacji to zwyczajna, ludzka, prosta szczerość oraz zadawanie takich pytań czytelnikowi, które zmuszają go do stawania w prawdzie przed samym sobą, a jednocześnie nie sadzają oskarżycielskim tonem w kącie. Pozwalają jednak szukać dobrych rozwiązań. Ta lektura dotyka, otwiera oczy i uwalnia. Nazywa wprost mechanizmy, które nami rządzą. Pokazuje jak często sami sobie wmawiamy, że właśnie teraz telefon potrzebny jest mi do odpoczynku i że przecież nic złego nie ma w tym, że inaczej nie umiem już spędzać wolnego czasu.

Bardzo dotykały mnie życiowe przykłady, z pracy duszpasterskiej autora. Te, w których pisał o młodzieży uzależnionej od algorytmów i te, w których mówił o swoim osobistym doświadczeniu. Choćby o tym, że nie zabiera ze sobą telefonu na spotkania, bo w przeciwnym razie często sięga po niego odruchowo, niby na chwilę. Ta chwila kończy się na scrollowaniu i odpisywaniu na mało pilne wiadomości – szczególnie jeśli spotkanie, na którym właśnie jest, wydaje się trudne bądź nudne, łatwo mu wtedy pod stołem zająć się telefonem, będąc z innymi tylko ciałem.

Autor nie demonizuje ekranów. Nie mówi o tym, że każdy kto sięga do nich odruchowo, musi wylądować na oddziale leczącym uzależnienia. Mówi jednak o nieuporządkowanych przywiązaniach, nazywając nasze pustki i głody, które łatwo zapchać na chwilę ekranem. Analizuje to w sposób naukowy, a jednocześnie bardzo prosty i życiowy. Zaprasza jednocześnie do tego byśmy zadbali o relacje poza światem wirtualnym i daje wiele wskazówek jak to zrobić dobrze, odwołując się również do nauczania Kościoła i osobistego przeżywania wiary.

Mnie ta książka zmobilizowała do tego, by zadać sobie kilka ważnych pytań. O cel, sens, o to czy nie uciekam od życia realnego, w ten wirtualny. Z drugiej strony była dla mnie otuleniem i wsparciem na drodze porządkowania przestrzeni, które tego wymagają.

Bardzo polecam tę lekturę każdemu, kto choć raz czuł, że ekran go zjada, że nie kontroluje czasu spędzanego przed smartfonem. Jeśli tę lekturę potraktujemy z dużą otwartością i na poważnie, może okazać się, że nasze korzystanie z telefonu może przynosić wiele dobra, jednocześnie nie uwiązując nas do pikających powiadomień. Warto spróbować, polecam!

Czy nie odnosisz czasem wrażenia, że mimo tego, iż świat wirtualny bardzo wiele nam daje, często też równie dużo zabiera? Chyba jest trochę tak, że w myśl tego, że chcemy mieć kontakt z innymi i że szukamy rozrywki, pozwalamy jednocześnie wciągnąć się wirtualnej rzeczywistości zbyt mocno. ...

Rozwiń

Zwiń