Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W porównaniu do pierwszej części, tę oceniam nieco gorzej.
Pierwsza połowa to w dużej mierze slice of life mające na celu aklimatyzację czytelnika w nowej rzeczywistości. Niestety ten moment ciągnie się niemiłosiernie długo, mógłby spokojnie być o 100 stron krótszy. Do tego nie mamy zbyt wielkiego rozwoju sytuacji między głównymi bohaterami, owszem coś tam się zmienia, ale to też mam wrażenie, w porównaniu do pierwszej części, jest o wiele wolniejsze i sam ten kontrast między książkami jest odpychający.
Zakończenie natomiast zaskakująco przyjemne i ostatnie 100 stron nieco na nowo rozpaliło moją ciekawość.

W porównaniu do pierwszej części, tę oceniam nieco gorzej.
Pierwsza połowa to w dużej mierze slice of life mające na celu aklimatyzację czytelnika w nowej rzeczywistości. Niestety ten moment ciągnie się niemiłosiernie długo, mógłby spokojnie być o 100 stron krótszy. Do tego nie mamy zbyt wielkiego rozwoju sytuacji między głównymi bohaterami, owszem coś tam się zmienia, ale...

Może ja skupię się krótko na porównaniu tej serii z poprzednią, podobną serią tej samej autorki, od której prawdopodobnie wzięło się wiele czytelników Strażników Gwiazd.
I ja sama jestem wyrośniętą fanką Klątwy Tygrysa - w gimnazjum, z wypiekami czytałam całą serię, a i namówiłam chyba ze trzy koleżanki do przeczytania tego. Dlatego skusiłam się na tę pozycję przeglądając książki w bibliotece.
Od pierwszych stron książki da się poznać charakterystyczny styl autorki, od razu poczułam, że to ona. Niestety, mimo, że dla mnie oznaczało to sentyment, nie jest to dobry styl. Pani Houck w poprzedniej serii dobrze szły opisy strojów, pomieszczeń, czego tutaj nieco zabrakło. Autorka za to próbowała opisać wiele scen walk i odgrywania magii i rytuałów co moim zdaniem jej nie wyszło. Bardzo ciężko było mi wyobrazić sobie co się właściwie działo w danej scenie, paradoksalnie dlatego, że pani Colleen zbytnio skupiała się na szczegółach. Scena wybudzania jednego z braci trwała chyba...4-5 stron o ile dobrze pamiętam.
Główna bohaterka irytująca, infantylna, tak jak bohaterka poprzedniej serii - tutaj niestety odgrzewany kotlet.
Drugi ważny bohater, jej mężczyzna, równie pusty jako postać co jego poprzednik. I również jak w poprzedniej serii, pozostali "interesujący" mężczyźni z jakimś, jakimkolwiek, charakterem (choć bardzo sztampowi i dziecinni), żeby zaznaczyć ich inność od siebie nawzajem. Szkoda, że Amon zamiast pokazać się od jakiejś ciekawej (niekoniecznie pozytywnej!) strony jest po prostu lojalnym, wiernie oddanym, nie widzącym świata poza główną bohaterką (która to znowu jest niby wyjątkowa, ale jakoś książka nie pokazuje dlaczego) wrakiem człowieka - tak jak swój poprzednik. Poza tym, na minus, w tej serii widzę znaczną ilość dziur fabularnych - wątki stworzone na chwilę, jakieś zasady które działają tylko przez pierwsze kilka rozdziałów albo fakt, że system magii wcale nie jest miękki - po prostu go nie ma...! Z plusów mogę powiedzieć, że fajnie, że autorka podeszła nieco "odważniej" do niektórych wątków, oraz, że wątek miłosny, mimo, że pojawia się zdecydowanie za wcześnie i jest wymuszony, nie zostaje "rozwiązany" od razu, tylko trzeba się na niego trochę przegłodzić.
Z plusów jest też to, że można trochę jednak odczuć klimat książki. Być może jest to u mnie podyktowane subiektywnie z powodu sentymentu do poprzedniej serii. Zamierzam też sięgnąć po kolejne tomy, mimo, że nie spodziewam się fajerwerków.

Może ja skupię się krótko na porównaniu tej serii z poprzednią, podobną serią tej samej autorki, od której prawdopodobnie wzięło się wiele czytelników Strażników Gwiazd.
I ja sama jestem wyrośniętą fanką Klątwy Tygrysa - w gimnazjum, z wypiekami czytałam całą serię, a i namówiłam chyba ze trzy koleżanki do przeczytania tego. Dlatego skusiłam się na tę pozycję przeglądając...

Momentami zaskakująca i taka właśnie miała być według zamysłu autora, jednak nie mogę się oprzeć wrażeniu, że jest to może odrobinę przerost formy nad treścią.

Momentami zaskakująca i taka właśnie miała być według zamysłu autora, jednak nie mogę się oprzeć wrażeniu, że jest to może odrobinę przerost formy nad treścią.