Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To smutne, że głupcy są tak pewni siebie, a ludzie mądrzy, tak pełni wątpliwości

To smutne, że głupcy są tak pewni siebie, a ludzie mądrzy, tak pełni wątpliwości

Wyobraźnia bez wiedzy może stworzyć rzeczy piękne. Wiedza bez wyobraźni najwyżej doskonałe.

Wyobraźnia bez wiedzy może stworzyć rzeczy piękne. Wiedza bez wyobraźni najwyżej doskonałe.

Rzeczywistość to jest coś, co nie znika, kiedy przestaje się w to wierzyć

Rzeczywistość to jest coś, co nie znika, kiedy przestaje się w to wierzyć

Jeśli pięćdziesiąt milionów ludzi mówi głupstwa, nie przestają one być głupstwami.

Jeśli pięćdziesiąt milionów ludzi mówi głupstwa, nie przestają one być głupstwami.

Nie boję się śmierci. Nie żyłem przez miliardy lat, zanim się urodziłem, i nie czułem z tego powodu żadnego dyskomfortu. [ang. I do not fear death. I had been dead for billions and billions of years before I was born, and had not suffered the slightest inconvenience from it.]

Nie boję się śmierci. Nie żyłem przez miliardy lat, zanim się urodziłem, i nie czułem z tego powodu żadnego dyskomfortu. [ang. I do not fear death. I had been dead for billions and billions of years before I was born, and had not suffered the slightest inconvenience from it.]

W muzyce koniec kompozycji nie jest jej celem. Gdyby tak było, najlepszymi dyrygentami byliby ci najszybsi, a kompozytorzy pisaliby tylko zakończenia utworów. Ludzie chodziliby na koncerty tylko po to, żeby usłyszeć jedynie ostatnie akordy. Lecz nie postrzegamy tego jako czegoś, co system edukacyjny wniósł w nasze codzienne życie. Nasz system nauczania daje nam zupełnie odmienne wrażenie. Jest on wystopniowany, a my wpuszczamy nasze dzieci w ten system na zasadzie zagrania: „No chodź tu kotku, kici kici”. Idziemy do przedszkola, co jest świetne, bo po jego zakończeniu zaczynamy pierwszą klasę, a potem: „No dalej!” Pierwsza klasa prowadzi do drugiej, i tak dalej. Potem idziemy do gimnazjum, tutaj nabieramy rozpędu, idziemy do liceum a następnie na studia. I kiedy to wszystko zaliczymy, wtedy możemy ruszyć w świat. A później lądujemy w pracy sprzedając jakieś ubezpieczenia czy starając się wypracować miesięczną normę. I przez cały ten czas ta rzecz nadchodzi, nadchodzi i nadchodzi – ta wspaniała rzecz – sukces na który pracujemy. Aż pewnego dnia, gdy jesteśmy już w średnim wieku, budzimy się rano i stwierdzamy: „Mój Boże, przybyłem. Mam to co chciałem”. I nie poczujemy się inaczej niż zwykle, poczujemy się trochę zawiedzeni i zrodzi się podejrzenie, że zostaliśmy oszukani. I rzeczywiście jest to wielkie oszustwo: wszystko nas ominęło, ponieważ mieliśmy oczekiwania. Potraktowaliśmy życie jak podróż, pielgrzymkę, której końcowy cel jest poważny a cała rzecz polegała na dotarciu do mety, do sukcesu, a być może i po śmierci do Nieba. Jednak po drodze umknęło nam sedno sprawy. To było jak musical, w którym mieliśmy tańczyć i śpiewać kiedy muzyka grała.

W muzyce koniec kompozycji nie jest jej celem. Gdyby tak było, najlepszymi dyrygentami byliby ci najszybsi, a kompozytorzy pisaliby tylko zakończenia utworów. Ludzie chodziliby na koncerty tylko po to, żeby usłyszeć jedynie ostatnie akordy. Lecz nie postrzegamy tego jako czegoś, co system edukacyjny wniósł w nasze codzienne życie. Nasz system nauczania daje nam zupełnie odmienn...

My nie przychodzimy na ten świat, my wyłaniamy się z niego, tak jak liście z drzewa. Każda jednostka jest przejawem całości królestwa natury: unikalnym aktem całego wszechświata.

My nie przychodzimy na ten świat, my wyłaniamy się z niego, tak jak liście z drzewa. Każda jednostka jest przejawem całości królestwa natury: unikalnym aktem całego wszechświata.

Nie zrozumiecie podstawowych założeń swojej własnej kultury,jeśli wasza kultura pozostanie jedyną jaką znacie.

Nie zrozumiecie podstawowych założeń swojej własnej kultury,jeśli wasza kultura pozostanie jedyną jaką znacie.

Rzeczywistość jest tylko testem Rorschacha

Rzeczywistość jest tylko testem Rorschacha

Nie musiałem już nic zdobywać - przede mną rozpościerał się ocean pokoju. Czuć się wolnym jak ja w owej chwili, znaczy zrozumieć, że wszelki podbój jest daremny, nawet opanowanie własnego ego na jego krańcowy szczyt wyzbywając się wszystkiego. Uczucie pokoju jest totalne: przychodzi wraz z całkowitym poddaniem się, kiedy nawet świadomość poddania się zanika. Pokój stanowi rdzeń człowieka i kiedy się do niego dotrze, wyrywa się z ust okrzyk dziękczynienia i błogosławieństwa. Ten okrzyk dociera do najdalszych zakątków wszechświata. Wówczas uzdrawia, przynosi bowiem światło i ciepło współczucia.

Nie musiałem już nic zdobywać - przede mną rozpościerał się ocean pokoju. Czuć się wolnym jak ja w owej chwili, znaczy zrozumieć, że wszelki podbój jest daremny, nawet opanowanie własnego ego na jego krańcowy szczyt wyzbywając się wszystkiego. Uczucie pokoju jest totalne: przychodzi wraz z całkowitym poddaniem się, kiedy nawet świadomość poddania się zanika. Pokój stanowi rdzeń...

Nie lada to wyczyn utrzymać pustkę w głowie, bardzo zdrowy wyczyn w dodatku. Milczeć przez cały dzień, nie czytać gazet, nie słuchać radia ani plotek, pogrążyć się całkowicie w lenistwie, pozostać absolutnie obojętnym na losy świata - oto najlepsze lekarstwo, jakie człowiek może sobie zaaplikować. Wiedza książkowa powoli z nas opada, problemy roztapiają się, zanikają, więzy zostają łagodnie zerwane, myślenie, kiedy raczymy sobie pofolgować myśleniem, staje się bardzo prymitywne, ciało zamienia się w nowe, cudowne narzędzie; patrzymy na rośliny, kamienie, ryby innymi oczami;...

Nie lada to wyczyn utrzymać pustkę w głowie, bardzo zdrowy wyczyn w dodatku. Milczeć przez cały dzień, nie czytać gazet, nie słuchać radia ani plotek, pogrążyć się całkowicie w lenistwie, pozostać absolutnie obojętnym na losy świata - oto najlepsze lekarstwo, jakie człowiek może sobie zaaplikować. Wiedza książkowa powoli z nas opada, problemy roztapiają się, zanikają, więzy zos...

Przeznaczenie wchodzi przez drzwi, które my sami przed nim otwieramy".

Przeznaczenie wchodzi przez drzwi, które my sami przed nim otwieramy".

Oni wszyscy udają. Cały świat odgrywa farsę, ponieważ każdy wstydzi się powiedzieć: nie wiem".

Oni wszyscy udają. Cały świat odgrywa farsę, ponieważ każdy wstydzi się powiedzieć: nie wiem".

A jeśli idzie o poleganie na Bogu, to Bóg od dawna nas opuścił, abyśmy mogli poznać radość płynącą z osiągnięcia boskości dzięki naszym własnym wysiłkom...".

A jeśli idzie o poleganie na Bogu, to Bóg od dawna nas opuścił, abyśmy mogli poznać radość płynącą z osiągnięcia boskości dzięki naszym własnym wysiłkom...".