Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Głupota. Mijana codziennie pod postacią wszelaką, zdaje się wręcz czasami że cytując prawidła niemal ludowego porzekadła: "głupota ludzka nie zna granic". Mimo tego, że otaczająca nas materia bardzo często jest w naszym odczuciu głupia, to rzadko się nad nią pochylamy, uważając że to antylogiczne, antysensowne zagadnienie i wystarczy trzymać się z daleka od zachowań głupich by być niegłupim, bystrym i przenikliwym obserwatorem życia. Nic bardziej mylnego i cieszę się że zupełnie przypadkowo owa pozycja wpadła mi w ręce. Jest prawdą stwierdzenie że jest to pozycja niełatwa, pełna filozoficznego żargonu, logiki akademickiej i osoba niezorientowana w tym, kim był erazm z rotterdsmu i czemu kant do dziś rozpala wyobraźnię myślicieli może przeżyć mały szok wywołany zawiłością niektórych fragmentów. Nie jest to jednak publikacja naukowa, a jedynie przeznaczona dla ludzi ciekawych, wszystko bowiem można pokonać wykazując chęć zrozumienia myśli autora. Książka składająca się z 2 części (pierwsza analizująca zjawisko głupoty w ujęciu historycznej myśli wybitnych filozofów oraz druga, ukazująca fenomenologiczne obserwacje autora, który na wielu płaszczyznach ukazuje różne odcienie głupoty przenikającej do naszego życia). Obydwie części zawarte w tej książce gorąco polecam, szczególnie dla tych, którzy w ramach siłowni trenują mięsień gładki myślowy.

Głupota. Mijana codziennie pod postacią wszelaką, zdaje się wręcz czasami że cytując prawidła niemal ludowego porzekadła: "głupota ludzka nie zna granic". Mimo tego, że otaczająca nas materia bardzo często jest w naszym odczuciu głupia, to rzadko się nad nią pochylamy, uważając że to antylogiczne, antysensowne zagadnienie i wystarczy trzymać się z daleka od zachowań głupich...

momenty dobre a nawet rewelacyjne (niestety ograniczające się do 2 zdań pośród morza strasznej miernoty) nie ratują prowizoryczności narracji i amatorstwa konstrukcji, da się przeczytać ale jeśli ktoś ceni sobie swój wolny czas raczej odradzam. Przedmowa Jakuba zulczyka skusi niejednego i niejeden się rozczaruje amatorstwem autora

momenty dobre a nawet rewelacyjne (niestety ograniczające się do 2 zdań pośród morza strasznej miernoty) nie ratują prowizoryczności narracji i amatorstwa konstrukcji, da się przeczytać ale jeśli ktoś ceni sobie swój wolny czas raczej odradzam. Przedmowa Jakuba zulczyka skusi niejednego i niejeden się rozczaruje amatorstwem autora

Fantastyka na najlepszym poziomie, nie tyle czerpiąca z gatunku co stanowiąca w swoim zakresie zbiór założeń, którymi powinni się kierować twórcy. Jak stworzyć świat zupełnie futurystyczny tak, by nie zestarzał się pomimo oczywistego i niemożliwego do przewidzenia rozwoju technologii? Jak pisać tak, by zadawać pytania wymykające się jakimkolwiek odpowiedziom lecz nie narażając się na trywialność? Wreszcie jak opisać, podważyć i ostatecznie obśmiać całe armie naukowców, którzy nieustannie wierzą w objawienie "Kontaktu" i co słusznie zauważa autor, czynią sobie z niego nie pośrednią (co wydawałoby się logiczne) a stawiają na piedestale jako cel sam w sobie? Filozofia, psychologia polana sosem z fantastycznych i bardzo plastycznych opisów, które nie tyle wymykają się sztampie i kliszy gatunku co ośmieszają je swoją przenikliwością i wyprzedzają o lata świetlne wszelkie próby rozłożenia na czynniki podstawowych zagadnień z którymi mierzy się sci fi- oto czym jest Solaris, pozycja absolutnie obowiązkowa i wciągająca jak "najlepsze szwedzkie kryminały"

Fantastyka na najlepszym poziomie, nie tyle czerpiąca z gatunku co stanowiąca w swoim zakresie zbiór założeń, którymi powinni się kierować twórcy. Jak stworzyć świat zupełnie futurystyczny tak, by nie zestarzał się pomimo oczywistego i niemożliwego do przewidzenia rozwoju technologii? Jak pisać tak, by zadawać pytania wymykające się jakimkolwiek odpowiedziom lecz nie...