Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ma tu: narastającego napięcia, kreowania postaci, struktury "wprowadzenie-akcja-kulminacja-rozwiązanie". Jest płasko, "niedramatycznie" albo raczej "niedramaturgicznie". Dlatego niektórym czyta się ciężko.

"Droga" jest tak naprawdę oszczędnym, zdystansowanym opisem postapokaliptycznego świata. Autor nie sięga po wyżej opisane literackie środki, dzięki którym mógłby łatwo oczarować czytelnika, dlatego, aby "Drodze" ulec, potrzeba trochę wysiłku. Czytając "Drogę" musimy wyobrazić sobie, że oto tak właśnie świat wygląda. Że to mógłby być nasz świat. Wtedy przestajemy czekać na odpowiedź na pytanie "co się właściwie stało?". Wtedy uświadamiamy sobie, że tak monotonne, rozwlekłe i podobne do siebie opisy przeszukiwań, są potrzebne, bo to jest "rzeczywistość". Wtedy pojmujemy dramat, chwytamy ponury nastrój, przejmujemy mroczną niepewność. Wtedy przestajemy oczekiwać, żeby ta książka była podobna do innych.

Na moim wydaniu, w krótkiej recenzji na okładce Jacek Dukaj mówi: "Droga to czarna jak węgiel elegia o tym kolorowym raju, w którym żyjemy, nie zdając sobie sprawy z naszego szczęścia". Jakże celny komentarz!

Nie ma tu: narastającego napięcia, kreowania postaci, struktury "wprowadzenie-akcja-kulminacja-rozwiązanie". Jest płasko, "niedramatycznie" albo raczej "niedramaturgicznie". Dlatego niektórym czyta się ciężko.

"Droga" jest tak naprawdę oszczędnym, zdystansowanym opisem postapokaliptycznego świata. Autor nie sięga po wyżej opisane literackie środki, dzięki którym mógłby...

Pada nawet takie pytanie w książce: Kazik na scenie i Kazik prywatnie to dwie osoby. Wielka charyzma przy mikrofonie i łagodny, przystępny człowiek w rozmowie. Coś w tym jest.

Jestem wielkim fanem muzyki Kultu i Kazika, ale już publicystyka w wykonaniu Kazika ("Niepiosenki") mnie nie kupiła. Grafomania. Po "Idę tam gdzie idę" nie miałem wysokich oczekiwań. Spodziewałem się gadulstwa.

Muszę przyznać, że ta książka jest jak większość z płyt Kultu po 2000 roku - dla fanów. Kazik jest bliski, szczery, zrozumiały. Gadulstwo jest - Kazik czasem czasem zrobi coś głupiego, czasem się zirytuje, czasem ponarzeka. Ogólnie - im dalej w las, tym bardziej go lubiłem. Raczej nie jest to książka pełna pikantnych anegdot, jak można by się spodziewać po autobiografii punkrockowca. I dobrze. (Źle dla tych, których właśnie ewentualne opisy skandali i hardkory mogłyby zwabić do lektury). Fanom - polecam. Można polubić Kazika po raz n-ty. I cholernie chce się iść na koncert po lekturze. Ja poszedłem.

Pada nawet takie pytanie w książce: Kazik na scenie i Kazik prywatnie to dwie osoby. Wielka charyzma przy mikrofonie i łagodny, przystępny człowiek w rozmowie. Coś w tym jest.

Jestem wielkim fanem muzyki Kultu i Kazika, ale już publicystyka w wykonaniu Kazika ("Niepiosenki") mnie nie kupiła. Grafomania. Po "Idę tam gdzie idę" nie miałem wysokich oczekiwań. Spodziewałem się...

Tego momentu, w którym gapili się w ognisko, nie udźwignąłem. Przerwałem w połowie i już do Mrocznej Wieży nie wróciłem.

Tego momentu, w którym gapili się w ognisko, nie udźwignąłem. Przerwałem w połowie i już do Mrocznej Wieży nie wróciłem.