Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po wyjściu od reżysera chciałem się rzucić pod nadjeżdżający właśnie tramwaj, ale gdy byłem już na torach, przypomniałem sobie, że w moim bloku mieszka pisarz, którego wszystkie trzy książki przeczytałem, a raz to nawet pożyczyłem mu drabinę, gdy roztargniony pracą nad powieścią zatrzasnął drzwi i musiał włamywać się do własnego mieszkania przez okno.

Po wyjściu od reżysera chciałem się rzucić pod nadjeżdżający właśnie tramwaj, ale gdy byłem już na torach, przypomniałem sobie, że w moim bloku mieszka pisarz, którego wszystkie trzy książki przeczytałem, a raz to nawet pożyczyłem mu drabinę, gdy roztargniony pracą nad powieścią zatrzasnął drzwi i musiał włamywać się do własnego mieszkania przez okno.

Idziemy, mówi Geralt. Schodami w dół. Musimy. Tak trzeba. Innej drogi nie ma. Tylko te schody. Chcę zobaczyć niebo.

Idziemy, mówi Geralt. Schodami w dół. Musimy. Tak trzeba. Innej drogi nie ma. Tylko te schody. Chcę zobaczyć niebo.

Ponieważ mnie też nie chciało się iść na popołudniowe lekcje, wymknęliśmy się, powoli powędrowaliśmy w dół, w stronę portu, i weszliśmy do salonu bilardowego. Tam rozegraliśmy cztery partyjki. Kiedy łatwo wygrałem pierwszą, on nagle poważnie zabrał się do gry i wygrał trzy pozostałe. Zgodnie z umową, jako przegrany zapłaciłem za stół. W trakcie gry Kizuki ani razu nie zażartował. To było bardzo nietypowe. Po bilardzie zapaliliśmy. - Dzisiaj byłeś poważny jak nigdy, co jest? - zapytałem. - Dzisiaj nie chciałem przegrać - odpowiedział z uśmiechem. Tej nocy umarł w swoim garażu.

Ponieważ mnie też nie chciało się iść na popołudniowe lekcje, wymknęliśmy się, powoli powędrowaliśmy w dół, w stronę portu, i weszliśmy do salonu bilardowego. Tam rozegraliśmy cztery partyjki. Kiedy łatwo wygrałem pierwszą, on nagle poważnie zabrał się do gry i wygrał trzy pozostałe. Zgodnie z umową, jako przegrany zapłaciłem za stół. W trakcie gry Kizuki ani razu nie zażartowa...

W nauce droga rozwoju biegnie od jednej hipotezy do drugiej. W dzisiejszej sztuce natomiast zdajemy się błąkać między coraz to nowymi receptami na sukces. A jednak tak wygląda tylko strona zewnętrzna. "Dzieło stworzenia żyje jeszcze pogruchotane pod ruinami świata, którego już nie sposób wyrazić" (...). Pod "powierzchnią" nadal toczy się walka jednostki o prymat wewnętrznego, moralnie zobowiązującego przekonania, obojętnie czy będzie to pop-art, czy klasyka. Nikt nie jest w stanie przewidzieć, kiedy, gdzie i z którego kąta tej próżni wynurzy się znowu nieprzerwane dążenie człowieka do stworzenia prawdziwego obrazu samego siebie. Chcę wierzyć, że wynurzy się ono również z dzisiejszej antysztuki.

W nauce droga rozwoju biegnie od jednej hipotezy do drugiej. W dzisiejszej sztuce natomiast zdajemy się błąkać między coraz to nowymi receptami na sukces. A jednak tak wygląda tylko strona zewnętrzna. "Dzieło stworzenia żyje jeszcze pogruchotane pod ruinami świata, którego już nie sposób wyrazić" (...). Pod "powierzchnią" nadal toczy się walka jednostki o prymat wewnętrznego, m...

- A ty? Ty nie miewasz już snów? - Miewam - powiedział z goryczą. - Ale od przekroczenia Jarugi bardzo rzadko. I w ogóle ich nie pamiętam po przebudzeniu. Coś się we mnie skończyło, Cahir. Coś się wypaliło. Coś się we mnie urwało... - To nic, Geralt. Ja będę śnił za nas obu.

- A ty? Ty nie miewasz już snów? - Miewam - powiedział z goryczą. - Ale od przekroczenia Jarugi bardzo rzadko. I w ogóle ich nie pamiętam po przebudzeniu. Coś się we mnie skończyło, Cahir. Coś się wypaliło. Coś się we mnie urwało... - To nic, Geralt. Ja będę śnił za nas obu.

Para starych butów to po prostu para starych butów", powiada Huelsenbeck. " Ale jeśli powiesić parę starych butów na ścianie, to nie będą już stare buty, tylko BUTY, które są stare, i jako takie wywołują w nas pewne myśli i skojarzenia". I dalej "Pop-artyści, nowi realiści, to ludzie, którzy wieszają stare buty na ścianie usiłując w ten sposób wywołać w nas takie czy inne uczucia, te jednak, właśnie z uwagi na to, że chodzi tu tylko o wytwory sztuki, anie rusz nie mogą w nas powstać. Podczas gdy artysta wystawiając na pokaz stare buty albo nocniki odczuwa pewną satysfakcję, sytuacja publiczności jest w jej odczuciu psychologicznie rzecz biorąc nieprzyjemna. Publiczność nie jest więc w stanie wywołać w sobie uczucia prawdziwej ironii i cynizmu, który ma sens tylko wtedy, kiedy skierowany jest przeciwko dehumanizacji. Fakt, że wiele snobistycznych kolekcjonerów kupuje te buty i nocniki, pogarsza w warunkach konformistycznego społeczeństwa jeszcze bardziej sytuację publiczności. Wkrótce znajdzie się ona w położeniu osła, który nie wie już, czy ma obrócić głowę w lewo, czy w prawo".

Para starych butów to po prostu para starych butów", powiada Huelsenbeck. " Ale jeśli powiesić parę starych butów na ścianie, to nie będą już stare buty, tylko BUTY, które są stare, i jako takie wywołują w nas pewne myśli i skojarzenia". I dalej "Pop-artyści, nowi realiści, to ludzie, którzy wieszają stare buty na ścianie usiłując w ten sposób wywołać w nas takie czy inne uczuc...

Wtedy też wszyscy mówili im: "Przecież to nonsens, przecież to serce zadławi się krwią...".

Wtedy też wszyscy mówili im: "Przecież to nonsens, przecież to serce zadławi się krwią...".

Jedna rzecz jest godna zanotowania: przy końcu tygodnia zwierzył się doktorowi, że poprzedniej nocy upił się po raz pierwszy. Wyszedłszy z baru doznał nagle wrażenia, że puchną mu pachwiny, a ramiona z trudem obracają się w stawach. Pomyślał, że to dżuma. I jedyne, co mógł uczynić (zgadza się z Rieux, że nie była to rozsądna reakcja), to biec w górę miasta i tam, na małym placu, skąd wciąż nie widać morza, ale skąd widać trochę więcej nieba, wezwać swą żonę wielkim krzykiem, ponad murami miasta. Gdy wrócił do domu i nie odkrył na swym ciele żadnej z oznak infekcji, nie był zbytnio dumny z tego nagłego ataku. Rieux powiedział, że rozumie bardzo dobrze, iż można postąpić w ten sposób. "W każdym razie - rzekł - może się zdarzyć, że ma się na to ochotę".

Jedna rzecz jest godna zanotowania: przy końcu tygodnia zwierzył się doktorowi, że poprzedniej nocy upił się po raz pierwszy. Wyszedłszy z baru doznał nagle wrażenia, że puchną mu pachwiny, a ramiona z trudem obracają się w stawach. Pomyślał, że to dżuma. I jedyne, co mógł uczynić (zgadza się z Rieux, że nie była to rozsądna reakcja), to biec w górę miasta i tam, na małym placu...