Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznę od tego, że uwielbiam książki tego typu i sam pomysł na nią miał ogromny potencjał! Walki, owiane mrokiem podziemie, trauma, niebezpieczeństwo, a w tym wszystkim miłość - można było to tak cudownie ograć! Dlatego trochę przykro mi, że ta historia została tak niesamowicie spłycona.

Podczas czytania miałam wrażenie, że autorka skończyła pracę nad książką po pierwszym szkicu, bez kolejnego pochylenia się nad nią i dodania do niej "tego czegoś". Jakby jak najszybciej chciała wyrzucić historię ze swojej głowy, nie zastanawiając się przy tym, jak ją nam przedstawić w sposób, który naprawdę poruszy nasze emocje. Czułam się jak podczas oglądania przeciętnego filmu romantycznego - fabuła ciekawa, otoczenie intrygujące, bohaterzy ładni, ale przez ograniczenia czasowe filmu (w tym przypadku dość krótka, zbyt szybko postępująca historia) i brak wiarygodnego opisu przeżyć wewnętrznych bohaterów, nie wczuwamy się w wydarzenia i ich przeżycia.

Bohaterzy, mimo swoich traumatycznych doświadczeń, są przedstawieni w tak mało rozbudowany sposób, tak płytki i nierealny, że nie mogłam poczuć więzi z żadnym z nich. To czego się o nich dowiadujemy, jest podane nam wprost - nie współgra z nami, nie pozwala nam tak naprawdę poczuć emocji, które targają bohaterami. Dowiadujemy się, że bohaterka się boi, ale nie odczuwamy z nią tego strachu. Dowiadujemy się, że bohaterem szarga gniew, ale nie odczuwamy tego gniewu.

Nie podobało mi się też zbudowanie relacji między głównymi bohaterami - brutal, który dotychczas pomiatał kobietami, nie wiedząc czemu, nagle zwraca uwagę na dziewczynę, których ma pęczki i akurat za nią postanawia się uganiać. Tylko czemu? Co go zaciekawiło?
Bo nie zostaje nam podany żaden inny powód, niż to, że jest piękną zielonooką blondynką, która się go boi. Brakuje tu czegoś, co faktycznie mogłoby zrobić na nim to magiczne pierwsze wrażenie, bo myślę że w swoim życiu widział dużo drobnych, blondynek, które się go bały.
Było to moim zdaniem zbyt wymuszone i naiwne.
Bohaterka, która doświadczyła tych wszystkich strasznych rzeczy, która powinna za wszelką cenę cenić sobie bezpieczeństwo, nie ma żadnego problemu z zachwycaniem się kimś, kto wręcz krzyczy "nie zbliżaj się do mnie, jestem cholernie niebezpieczny i stanowczo nieodpowiedni dla ciebie". Przedstawiona nam jako bardzo lękliwa i niepewna siebie, bez problemu jednak zostaje z na noc w jego mieszkaniu, mimo, że dopiero co go poznała, jest jej szefem i ich wszystkie rozmowy do tej pory w sumie trwały jakieś trzydzieści minut. Od razu opowiada mu o tym, co ją spotkało, a my nie czujemy, że sprawia jej to jakąkolwiek trudność. Owszem, jest napisane, że jest to dla niej trudne, ale nie jest to przedstawione tak, byśmy mogli to poczuć i w to uwierzyć. Nie przeżywamy z nią tego.

Postać brata bohaterki była bardzo ciekawa, a przedstawiona została znowu płytko. Nie mówiąc już o tym, że na początku książki poznajemy go jako totalnego brutala, którego bohaterka panicznie się boi, a później nie wiadomo też skąd, bo nie jest to odpowiednio wprowadzone, nagle jest skrzywdzonym chłopakiem, który tak naprawdę od zawsze ma szlachetne intencje i w ogóle jest dobrym bratem, który dba o siostrę. Odniosłam wrażenie, jakby na początku autorka miała zupełnie inny pomysł na tę postać, a później zmieniła ją na potrzeby fabuły. Niestety znowu na siłę - a szkoda, bo przy takich traumach i takich historiach bohaterów, można naprawdę opisać wszystkie przemiany, ich relacje w taki sposób, że nas historia chwyci mocno za serca albo chociaż przekona co do swojej wiarygodności.

Nic z dobrego researchu i dbaniu o to, by informacje w książce były prawdziwe, gdy już sami bohaterowie nie mają racji bytu.

Gdy bohaterowie zachowują się w ten sposób i są tak przedstawieni, jak dla mnie nie ma mowy, by w historię się wczuć i pozwolić jej zostać w nas na dłużej. Bardzo zdziwiłam się po przeczytaniu opisu książki, że w opiniach określa się ją jako "lekką", bo kazano nam się nastawić na ogrom emocji, również tych przykrych, złych, związanych właśnie z tymi traumatycznymi przeżyciami. Jest to trudna historia przedstawiona w łatwy, a nawet infantylny sposób. Jest lekka, przyjemna, nieangażująca i szybko o niej zapomnimy - totalnie nie tego się jednak po niej spodziewałam.

Rozumiem jednak, że może taki właśnie mógł być cel autorki, że ta powieść miała być właśnie typową, lekką, krótką książką dla kobiet, z bogatym, silnym mężczyzną i zastraszoną, potrzebującą pomocy kobietą w rolach głównych. Taką która zaspokoi kobiece potrzeby zatracenia się w inny świat na kilka godzin, ale nie zaangażuje jej mocniej i nie wpłynie na nią. Takie książki też są jak najbardziej potrzebne, bo nie każdy ma ochotę katować się traumami bohaterów i innymi przykrymi rzeczami.

Po prostu dla mnie ta mieszanka jest niewiarygodna. No i nie tego spodziewałam się po pierwszym zetknięciu z autorką określaną "dilerką emocji' - tu nie było emocji, a szkoda, bo potencjał historii był ogromny.

Daję trzy gwiazdki za naprawdę ciekawy pomysł i sam fakt, że autorce udało się mnie zaciekawić na tyle, abym mogła dotrwać do końca. Chętnie też przeczytam jakąś kolejną książkę autorki, by zobaczyć, czy wymienione wyżej rzeczy będą powielone.

Zacznę od tego, że uwielbiam książki tego typu i sam pomysł na nią miał ogromny potencjał! Walki, owiane mrokiem podziemie, trauma, niebezpieczeństwo, a w tym wszystkim miłość - można było to tak cudownie ograć! Dlatego trochę przykro mi, że ta historia została tak niesamowicie spłycona.

Podczas czytania miałam wrażenie, że autorka skończyła pracę nad książką po pierwszym...