Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z przyjaźnią sprawa nie jest tak prosta. Długo, z trudem się ją zdobywa, ale kiedy już się przyjaźń posiadło, nie sposób się od niej uwolnić, trzeba stawić czoło. Nich pan przede wszystkim nie wierzy, że pańscy przyjaciele będą telefonować do pana co wieczór, jak powinni, by dowiedzieć się, czy nie jest to przypadkiem ten wieczór, kiedy postanowił pan popełnić samobójstwo, lub, bardziej po prostu, czy nie pragnie pan towarzystwa, jeśli nie ma pan ochoty wyjść z domu.

Z przyjaźnią sprawa nie jest tak prosta. Długo, z trudem się ją zdobywa, ale kiedy już się przyjaźń posiadło, nie sposób się od niej uwolnić, trzeba stawić czoło. Nich pan przede wszystkim nie wierzy, że pańscy przyjaciele będą telefonować do pana co wieczór, jak powinni, by dowiedzieć się, czy nie jest to przypadkiem ten wieczór, kiedy postanowił pan popełnić samobójstwo, lub,...

Kto przy zdrowych zmysłach zakochuje się w kobiecie, która nie lubi książek?

Kto przy zdrowych zmysłach zakochuje się w kobiecie, która nie lubi książek?

Naprawdę ważne nie jest pytanie, dlaczego ludzie odbierają sobie życie. Naprawdę ważne jest pytanie: dlaczego większość ludzi życia sobie nie odbiera. Bo to prawdziwy cud.

Naprawdę ważne nie jest pytanie, dlaczego ludzie odbierają sobie życie. Naprawdę ważne jest pytanie: dlaczego większość ludzi życia sobie nie odbiera. Bo to prawdziwy cud.

[...] jak zwykle po obudzeniu wyglądam jak seryjny morderca i jednocześnie jego ofiara leżąca pięć miesięcy w wodzie.

[...] jak zwykle po obudzeniu wyglądam jak seryjny morderca i jednocześnie jego ofiara leżąca pięć miesięcy w wodzie.

Nikt i nigdy nie będzie nas kochał tak, byśmy zaznały spełnienia, dopóki nie kochamy same siebie, bo kiedy wewnętrznie puste ruszamy szukać miłości, możemy znaleźć jedynie pustkę.

Nikt i nigdy nie będzie nas kochał tak, byśmy zaznały spełnienia, dopóki nie kochamy same siebie, bo kiedy wewnętrznie puste ruszamy szukać miłości, możemy znaleźć jedynie pustkę.

Bo kochać za bardzo nie znaczy bynajmniej kochać za wielu, za często bądź za głęboko. Kochać za bardzo to popaść w obsesję i nazwać ją "miłością", a następnie pozwolić, by owładnęła naszymi uczuciami i zachowaniem do tego stopnia, że nie potrafimy odejść od mężczyzny, choć doskonale wiemy, że ma to rujnujące skutki dla naszego zdrowia i równowagi psychicznej. Kochać za bardzo to mierzyć miłość rozmiarami naszych męczarni.

Bo kochać za bardzo nie znaczy bynajmniej kochać za wielu, za często bądź za głęboko. Kochać za bardzo to popaść w obsesję i nazwać ją "miłością", a następnie pozwolić, by owładnęła naszymi uczuciami i zachowaniem do tego stopnia, że nie potrafimy odejść od mężczyzny, choć doskonale wiemy, że ma to rujnujące skutki dla naszego zdrowia i równowagi psychicznej. Kochać za bardzo t...

Tego właśnie brak kobietom, które kochają za bardzo. Nie potrafią zauważyć, że ktoś lub coś nie wychodzi im na zdrowie. Nie potrafią odrzucić człowieka czy układu, którego inni w naturalny sposób unikaliby jako zbyt zagrażającego, niewygodnego bądź szkodliwego dla siebie. Nie potrafią ocenić sytuacji realistycznie, czyli uwzględniając także własne interesy i dobro.

Tego właśnie brak kobietom, które kochają za bardzo. Nie potrafią zauważyć, że ktoś lub coś nie wychodzi im na zdrowie. Nie potrafią odrzucić człowieka czy układu, którego inni w naturalny sposób unikaliby jako zbyt zagrażającego, niewygodnego bądź szkodliwego dla siebie. Nie potrafią ocenić sytuacji realistycznie, czyli uwzględniając także własne interesy i dobro.

Jakże rzadkim zjawiskiem wśród ludzi jest człowiek. Człowiek, który miałby duszę. A dusza to głowa i serce. Zwłaszcza, Soniu, serce.

Jakże rzadkim zjawiskiem wśród ludzi jest człowiek. Człowiek, który miałby duszę. A dusza to głowa i serce. Zwłaszcza, Soniu, serce.

Znałem już teorie, że życie składa się z kilku pomysłów, kilku kobiet, kilku książek i kilku podróży.

Znałem już teorie, że życie składa się z kilku pomysłów, kilku kobiet, kilku książek i kilku podróży.

Tocząc walkę, o której nikt nie wiedział, błądząc w ciemnościach, których nikt nie widział, cierpiąc cierpieniem, którego nikt nie znał, umierałem. A gdzieś daleko, w oddali wciąż majaczą nierealne światła fatamorgany nadziei, bo tak bardzo chciałbym znów zobaczyć jasne słońce.

Tocząc walkę, o której nikt nie wiedział, błądząc w ciemnościach, których nikt nie widział, cierpiąc cierpieniem, którego nikt nie znał, umierałem. A gdzieś daleko, w oddali wciąż majaczą nierealne światła fatamorgany nadziei, bo tak bardzo chciałbym znów zobaczyć jasne słońce.

Depresja wycofując się nie pozostawia najmniejszego choćby śladu, uszczerbku, jest ona tylko bardzo odległym wspomnieniem. Tak samo jak depresji nie można zrozumieć w zdrowiu, tak nie można jej pojąc po wyjściu z niej. Wyzdrowienie przekreśla rozumienie choroby.

Depresja wycofując się nie pozostawia najmniejszego choćby śladu, uszczerbku, jest ona tylko bardzo odległym wspomnieniem. Tak samo jak depresji nie można zrozumieć w zdrowiu, tak nie można jej pojąc po wyjściu z niej. Wyzdrowienie przekreśla rozumienie choroby.

...była kobietą, to nadawało jej jakichś takich ludzkich cech, kobiety nie mogą być nigdy do końca złe jak mężczyźni, moim zdaniem to fundament istnienia świata...

...była kobietą, to nadawało jej jakichś takich ludzkich cech, kobiety nie mogą być nigdy do końca złe jak mężczyźni, moim zdaniem to fundament istnienia świata...

Zapomnieć o sobie, to znaczy odnaleźć swoją, ponad sobą leżącą oś, wokół której porusza się i obraca życie nasze. A nie zatracić siebie, znaczy być wiernym sobie na zasadniczej linii życia, być wiernym tym ideałom, którym się [...] hołduje.

Zapomnieć o sobie, to znaczy odnaleźć swoją, ponad sobą leżącą oś, wokół której porusza się i obraca życie nasze. A nie zatracić siebie, znaczy być wiernym sobie na zasadniczej linii życia, być wiernym tym ideałom, którym się [...] hołduje.

Czynił takie wrażenie, że nieboszczyk tańczy z własną trumną; podczas tańca patrzył melancholijnie w sufit, czasem westchnął tak, że się wszystkim na płacz zbierało, i znów podnosił z godnością chude nogi, z których lewa nie wiedziała co czyni prawa; potrafił tak tańczyć [...] aż tancerka poczęła mdleć.

Czynił takie wrażenie, że nieboszczyk tańczy z własną trumną; podczas tańca patrzył melancholijnie w sufit, czasem westchnął tak, że się wszystkim na płacz zbierało, i znów podnosił z godnością chude nogi, z których lewa nie wiedziała co czyni prawa; potrafił tak tańczyć [...] aż tancerka poczęła mdleć.