Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Urzeczona nie jestem. Fabuła przeciętna, praktycznie nie wzbudza żadnych emocji. Historia głównej bohaterki bardzo przypomina wywodzące się z Japonii mangi. Język zbanalizowany. Lektura mogłaby uchodzi za dobrą, jednak jedynie w rękach dzieci.
Moje skromne zdanie.

Urzeczona nie jestem. Fabuła przeciętna, praktycznie nie wzbudza żadnych emocji. Historia głównej bohaterki bardzo przypomina wywodzące się z Japonii mangi. Język zbanalizowany. Lektura mogłaby uchodzi za dobrą, jednak jedynie w rękach dzieci.
Moje skromne zdanie.

To boli trochę za mocno. On jest w stanie zabić rzeczywistość, on jest w stanie zniszczyć teraźniejszość. Dlaczego? Bo drugi on jest piękny, bo drugi on ma w sobie pewną nieskrępowaną dozę zła, bo drugi on zna gesty i słowa, które można pokochać za łatwo. Bolesne rozdarcie, tak jakby cała doczesność, porządek, codzienność były tylko ułudą, stanem przejściowym, czekaniem na prawdziwe szczęście. To przykre. Przykre bardziej, że szczęście okazało się równie oszukańcze jak nieszczęście. On wyszedł na błazna, a przecież nie wahał się, by powiedzieć „tak” i niczym bohater Matrixa, połknąć nie tę tabletkę. Przykre również, że ona miała jego myśli. A jego myśli były jej własnymi, twórczymi. Nieszczęście kolejnej jednostki. I to skrywane, skrępowane w nas pragnienie, wieczne oczekiwanie na nierealność.

To boli trochę za mocno. On jest w stanie zabić rzeczywistość, on jest w stanie zniszczyć teraźniejszość. Dlaczego? Bo drugi on jest piękny, bo drugi on ma w sobie pewną nieskrępowaną dozę zła, bo drugi on zna gesty i słowa, które można pokochać za łatwo. Bolesne rozdarcie, tak jakby cała doczesność, porządek, codzienność były tylko ułudą, stanem przejściowym, czekaniem na...