Martwa prostytutka, zakrwawione łóżko. Ręce i nogi rozłożone w makabrycznej parodii ekstazy. Okoliczności śmierci identyczne z tymi, w których zginęły ofiary seryjnego mordercy, Dereka Tylera. Kolejna zbrodnia, jakich pełno na świecie. I w literaturze. Oto jednak pewien interesujący szczegół: Tyler od dwóch lat przebywa w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym. Pod ciągłą obserwacją i ochroną. Twierdzi, że zabijać kazał mu Głos. Wszystko wydawało się takie proste (…). Głos powtarzał to tyle razy, że wystarczy, iż zamkniesz oczy, i już możesz odtworzyć całą jego gadkę, bezgłośnie poruszając ustami: 'Jestem Głosem. Jestem twoim Głosem. Cokolwiek każę ci zrobić, wyjdzie ci na dobre. Jestem twoim Głosem (…). Słuchaj bardzo uważnie.

Wybitny psycholog kryminalny, a zarazem profiler, Tony Hill przypuszcza, że morderstwo nie jest dziełem naśladowcy, lecz czymś o wiele bardziej skomplikowanym. Nadinspektor Carol Jordan staje na czele zespołu do zadań specjalnych, wraz z którym zastawia na zabójcę pułapkę, jednocześnie pracując nad sprawą niewyjaśnionych zaginięć kilkuletnich chłopców, szczególnie znaczącą dla niedawno awansowanego inspektora Dona Merricka. Tak w skrócie rysuje się fabuła „Żądzy krwi” - czwartej po „Syrenim śpiewie”, „Krwawej bliźnie” i „Ostatnim kuszeniu” części cyklu z parą Hill/Jordan, pióra szkockiej autorki bestsellerów, laureatki licznych międzynarodowych nagród, Val McDermid.

Już od pierwszych stron czuć dreszczyk emocji. Zostajemy wciągnięci w sam środek mrożących krew w żyłach wydarzeń. Zastanawiamy się, kto i w jakim celu porywa bezbronnych chłopców. Z każdą minutą szanse na odnalezienie ich żywych maleją... Zaglądamy także w głąb myśli mordercy kobiet. Delikwent uważa na przykład, iż to, że słyszysz głosy, wcale nie znaczy, że jesteś szalony. Swoim ofiarom funduje psychoseksualne tortury, kończące się długą i bolesną śmiercią. Co jest z nim nie tak? A może szaleniec kryje się w kimś zupełnie innym? Jest żądza, jest więc i seks. Prostytutki sprzedają ciało jak towar w sklepie, znieczulając się dostępnymi na każdym rogu narkotykami. Inspektor Jordan wciąż stara się dojść do siebie po nieudanej akcji, skutkiem której był gwałt. Poruszony został również problem dyskryminacji mniejszości, zwłaszcza mniejszości seksualnych (ciekawostka: Val McDermid jest lesbijką).

Krok po kroku przyglądamy się postępom w śledztwach angielskiej policji, obserwując przy okazji, jak w praktyce wygląda praca elitarnego zespołu, składającego się z prawdziwych indywidualności: m.in. cichej informatyczki, sarkastycznej sierżant, fenomenalnej przesłuchującej, głodnego sukcesu posterunkowego-outsidera oraz tak zwanego dobrego gliny. Mieszanka wybuchowa, ale przede wszystkim grupa zdolnych ludzi, będących w stanie radzić sobie z najtrudniejszymi zadaniami i znajdować rozwiązanie nawet wtedy, gdy śledztwo utyka w martwym punkcie. Z początku możemy poczuć się przytłoczeni natłokiem nazwisk, jednak z biegiem czasu przekonujemy się, że każdy ma tutaj swoje miejsce, swoją rolę do odegrania. Na pierwszy plan wysuwają się oczywiście Tony Hill i Carol Jordan. Tony to piekielnie spostrzegawczy, pełen nieszablonowych pomysłów dziwak (tak na marginesie, jego zachowanie sugeruje, że może mieć zespół Aspergera, tzw. autyzm inteligentny). Carol jest błyskotliwą, odważną i ambitną kobietą po przejściach, dla której praca stanowi sens życia. Dlatego tak dobrze nam się ze sobą pracuje. Ty myślisz jak detektyw, a ja jak wariat - stwierdza Hill i słowa te w pełni oddają charakter ich zawodowych relacji. Oboje mają do siebie zaufanie, nawzajem się wspierają, żadne z nich nie wątpi w zdolności drugiego. Ich relacje osobiste to trochę inna sprawa. Choć zrozumienie nadal istnieje, pojawiają się zgrzyty i niedopowiedzenia. Czytelnicy zapoznani z poprzednimi częściami cyklu domyślą się, o czym mówię.

Dzięki sprawnie prowadzonej narracji powieść czyta się szybko, a w miarę jak zbliżamy się do finału, coraz trudniej oderwać się od lektury. Styl McDermid nie jest może wolny od schematów, ale w ogólnym rozrachunku całość wypada dość niebanalnie. Dostajemy dokładnie tyle informacji, ile potrzebne jest, by zaintrygować i trzymać w napięciu. Cały czas dominuje element zaskoczenia i naprawdę trudno odgadnąć, kto stoi zarówno za porwaniami, jak i morderstwami. Owe sprawy – jako, że nie są ze sobą w żaden sposób powiązane - mogłyby z powodzeniem stanowić materiał na dwie książki. Przyznać muszę, że przeplatanie tych wątków chwilami było denerwujące. Autorka nieco więcej uwagi poświęciła sprawie morderstw kobiet i tę część dopracowała w pełni. Sprawa zaginionych chłopców została potraktowana o wiele bardziej pobieżnie - a szkoda, bo inspektor Merrick z pewnością sprawdziłby się jako główny bohater odrębnej, samodzielnej historii.

Tempo akcji nie pozwala się nudzić. Fabuła zawiera zarówno momenty wzruszające, jak i pełne humoru. Plusem jest też mocne zakończenie: specyficzne - z jednej strony dobre, z drugiej złe. Po przeczytaniu „Żadzy krwi” nasunęła mi się refleksja, że książka mogłaby posłużyć jako scenariusz do potencjalnie niezłego serialu. Niespodzianka: powieści, w których występują Tony Hill i Carol Jordan już stały się kanwą serialu telewizyjnego, zatytułowanego „Wire in the Blood”. Miłośników klasycznych kryminałów (i thrillerów) zachęcam więc do lektury, tymczasem spieszę sprawdzić, jak proza Val McDermid sprawdziła się na szklanym ekranie.

Marta Gęsigóra

Cytaty za: „Żadza krwi”, Val McDermid , Prószyński i S-ka 2012.