Tytuł powieści nawiązuje do gatunku ptaka, który potrafi naśladować każdy dźwięk, jaki usłyszy – z łatwością można znaleźć filmy, gdzie samiec lirogona do swojego śpiewu godowego dołącza takie odgłosy jak np. włączona piła łańcuchowa, alarm samochodowy czy spust migawki aparatu fotograficznego. Dla człowieka takie zjawisko jest niezwykłe, ponieważ ptak wydaje z siebie dźwięki tak perfekcyjnie, że niektórzy mogliby dać się nabrać, gdyby nie wiedzieli, skąd tak naprawdę bierze się to wszystko. Czemu o tym najpierw piszę? Ponieważ Cecelia Ahern w swojej najnowszej powieści tworzy postać ludzkiego lirogona, a jest nią dwudziestokilkuletnia Laura. Dziewczynę przez przypadek odkrywają Bo, Solomon oraz Rachel, grupa filmowców zajmująca się kręceniem dokumentów. Kiedy tylko odkrywają niezwykłą umiejętność Laury, postanawiają uczynić ją bohaterką swojego najnowszego filmu. W ten sposób życie dziewczyny, wcześniej samotnej i izolowanej od świata zewnętrznego, zmienia się o 180 stopni. Na swojej drodze spotyka różnych ludzi: wielu imponuje jej dźwiękonaśladownictwo, a niektórzy – z odpowiednimi znajomościami - pragną zrobić z niej gwiazdę. Jednak dla Laury najistotniejszą zmianą okazuje się to, że zakochała się...

Cecelia Ahern bardzo zaskoczyła mnie „Lirogonem”. Wcześniej spotykałam się z książkami jej autorstwa, gdzie skupiała się przede wszystkim na zwykłych ludziach i zwyczajnych problemach życia codziennego. A w najnowszej powieści irlandzka pisarka postanowiła pokazać zupełnie inną rzeczywistość: show-biznes, do którego trafia nieświadoma żadnych zagrożeń dziewczyna nie z tego świata. Laura od razu intryguje czytelnika swoją dziecinnością oraz spontanicznością w korzystaniu z umiejętności wydawania odgłosów, a sytuacje, gdzie naśladuje nowe dźwięki, najczęściej wywołują śmiech, ale również pojawia się wzruszenie. Właśnie te opisy, dźwiękonaśladowcze, są tak plastyczne, że można odnieść wrażenie, że słyszy się naprawdę te wszystkie przedmioty, sytuacje oraz ludzi. W „Lirogonie” Cecelia Ahern jeszcze bardziej pokazała swoje talenty pisarskie. Cała fabuła, jej poszczególne wątki, bohaterowie (zwłaszcza Bo, nie ukrywajmy, najlepiej skonstruowana postać), opisy oraz to, co czytelnicy lubią najbardziej, czyli powoli kiełkujące się uczucie – to wszystko nie pozwala oderwać się od lektury. „Lirogon” posiada wszystko to, co powinna mieć w sobie dobra powieść obyczajowa. Dodanie do fabuły wątku show-biznesu mogło wydawać się ryzykowne dla Cecelii Ahern, ale jako recenzentka mogę śmiało stwierdzić, że pisarka zdała ten egzamin i świetnie poradziła sobie z opisaniem świata, dla większości z nas odległego o wiele lat świetlnych.

Co mogę więcej na zakończenie recenzji dodać? Uważam, że bez względu na to, jaka będzie tematyka najnowszej książki Cecelii Ahern, to jestem przekonana do jednej rzeczy. Tego, że autorka „Love. Rosie” po raz kolejny podbije serca czytelników nową opowieścią o życiu. Czy codziennym, czy luksusowym – nie ma to znaczenia. A jeśli jeszcze dowiedziałam się czegoś zupełnie nowego, jak w przypadku lirogona i jego śpiewu, to tym bardziej warto czytać takie książki.

Anna Wolak