Twórca ten nigdy nie wydawał mi się kimś, kogo dzieła muszę nadrobić za wszelką cenę. Żył w świadomości, ale gdzieś z boku, skryty za plecami o wiele bardziej medialnych nazwisk. Nie pomagał też fakt, że widziałem zaledwie jeden jego film. Najnowszych „Excentryków”, którzy zdecydowanie nie przypadli mi do gustu, używając łagodnego nazewnictwa. Mówiąc krótko, start tej znajomości nie należał do łatwych.

Z każdą kolejną stroną moje nastawienie stopniowo ulegało zmianie. Ogromna w tym zasługa wciągającej narracji przypominającej formę artykułu. Prasowej wstawki, którą ma się ochotę czytać i czytać nie odrywając się choćby na moment. Co warte wspomnienia, dzieje się tak nawet bez odkrywania tajemnic życia prywatnego. Dostajemy jego niezbędne skrawki, ale główną rolę gra tutaj kinematografia i sprawdza się w tym doskonale.

Czerpałem wiele przyjemności z poznawania kolejnych losów i kinowych zakrętów Janusza Majewskiego. Czuć w tej relacji czystą pasję, niezwykłe wręcz przywiązanie do opowiadanych za pomocą kamery historii. Nieposkromiony apetyt na życie i przekazywanie coraz to bardziej odmiennych produkcji szerokiej publiczności. Całość zaś jest pysznie skropiona zakulisowymi wstawkami i anegdotami.

"Film - kobieta jego życia", to wspaniała zachęta do odkrywania świata reżysera Majewskiego. Eksploracja jego twórczości ma swoją siłę przyciągania, zaś mimowolnie wypływający z niej rys historyczny nadaje dodatkowego smaku. Jako kinoman jestem tą lekturą mile zaskoczony, ale daleki od szufladkowania pozycji jako tylko dla fanów dziesiątej muzy. To na tyle ciepła i pełna dobrych emocji opowieść, że ograniczenie jej grupy odbiorców byłoby zwyczajnym nieporozumieniem.

Patryk Rzemyszkiewicz