Jak to zwykle w książkach autora bywa, o fabule nie można napisać prawie nic, bo każdy szczegół może zdradzić potencjalnemu czytelnikowi zbyt wiele i zepsuć mu niewątpliwą przyjemność z podążania tropem bohaterów. Śmiało mogę jednak napisać, że tym razem u autora pojawiają się aż dwie postacie pierwszoplanowe – pochodzący z kręgów prawicy młody i zdolny polityk Patryk Hauer oraz marszałek sejmu Daria Seyda, której poglądom zdecydowanie bliżej do centrum sceny politycznej. To oni wkrótce staną się najważniejszymi postaciami polskiej sceny politycznej i to pomiędzy nimi rozegra się decydujący o losach władzy pojedynek.

Najnowsza książka Remigiusza Mroza, choć osadzona w fikcji literackiej i pozornie daleka od rodzimej sceny politycznej, ma jednak wiele wspólnego z mechanizmami władzy, które obserwować możemy w codziennych sejmowych relacjach. Czy zagrywki bywają aż tak brutalne, tego nie wiem, jestem jednak pewna, że zarówno w powieści, jak i w rzeczywistości chwyty poniżej prasa są czymś zupełnie normalnym, podobnie zresztą, jak i kolejne nagłaśniane przez media afery.

Autor, jako specjalista w zakresie prawa konstytucyjnego, wiernie odwzorował polski porządek polityczny i mechanizmy, jakie nim kierują. Rola prezydenta ukazana została w sposób autentyczny, z podkreśleniem, jak wiele z jego kompetencji zależy od faktycznego poparcia i zaplecza politycznego, z którego potencjalny prezydent się wywodzi. W samej fabule odnajdziemy wiele z bieżących wydarzeń, co sprawia, że pozostaje ona niezwykle aktualna i „na czasie”. Bohaterowie są pełnokrwiści, rasowi i pełni ambicji. Silna kobieca postać Darii Seydy i niezwykle charyzmatyczny Patryk Hauer to z pewnością duże zalety tej książki, a ich losy wciągają czytelnika niemal od pierwszej strony. Jak zwykle u Remigiusza Mroza bywa, książka naładowana jest ostrymi dialogami, nagłymi zwrotami akcji, a zakończenie wbija w fotel i sprawia, że z niecierpliwością oczekuje się na kontynuację.

Czy „W kręgach władzy” ma szansę stać się równie ponadczasowym dziełem jak „House of cards”? Obawiam się, że nie do końca. Choć sam zamysł jest  zbliżony, a bohaterowie równie bezwzględni, mam wrażenie, że u rodzimego autora brak jest charakterystycznej dla Michaela Dobbsa ponadczasowości i uniwersalności w opisanej fabule. To, co w chwili obecnej stanowi niewątpliwy atut „Wotum nieufności”, czyli jej aktualność i nafaszerowanie obecnymi problemami czy mediami popularnymi właśnie teraz, za kilka lat trącić już będzie myszką i może stanowić dla przyszłego czytelnika pewną przeszkodę.

Reasumując muszę jednak napisać, że jest to niewątpliwie jedna z najlepszych powieści autora i widać po niej, że pozostaje on w świetnej formie. Mam świadomość, że tematy polityczne skutecznie odstraszają niektórych czytelników, jednak gwarantuję, że „Wotum nieufności” nikogo z fanów twórczości autora nie zawiedzie, a z pewnością niejednego nowego zwolennika mu przysporzy.

Anna Szterleja