Choć nasza bohaterka nadal martwi się o zaginionego Pana Ojca, wciąż żywi ambiwalentne uczucia do Zamira, a także tęskni za przyjaciółmi pozostawionymi w swojej kolonii – Izborem i Katarą, to trudno jej opanować ciekawość i podniecenie towarzyszące pierwszym dniom w miejscu, do którego tak wielu chciałoby się dostać, a tak niewielu ma do tego prawo. Z kolei tym, co cieniem kładzie się na byciu Wybraną i zaszczytach z tym związanych jest brak ukochanego kanida – Mahàta, którego w pierwszej części Dalema uratowała przed śmiercią niemal w ostatniej chwili. Zdana tylko na siebie, pozbawiona rad mądrej i doświadczonej Guniry, a także wyswobodzona spod czujnego, osądzającego oka Pani Matki, dziewczyna uczepia się jedynej osoby, którą zna z poprzedniego życia – Namiestnika Odana. Jednak ten, który w rodzinnej kolonii bohaterki był najważniejszą i najbardziej respektowaną osobą, w Atlantydzie jest jednym z wielu Namiestników będących na usługach Chartosa – Dowódcy dowódców.

Akcja zaczyna się niemalże od pierwszych stron książki i nie ustaje do samego końca, dlatego przy „Wyspie Sześciu Pierścieni” naprawdę nie sposób się nudzić. Pięćset stron zlatuje nie wiadomo kiedy, aż znów pozostawieni zostajemy bez jednych z najważniejszych odpowiedzi, do których pytania towarzyszyły nam już od lektury „Kakrachana” – dzięki czemu nasz apetyt rośnie zamiast być zaspokojonym. Na korzyść powieści działa również fakt, że – podobnie jak w przypadku pierwszej części – wydarzenia możemy obserwować z różnych punktów widzenia. Nie tylko więc będziemy widzieli świat przedstawiony oczami Dalemy, ale także Izbora czy Zamira. Taki zabieg pozwala czytelnikowi widzieć i wiedzieć więcej niż główna bohaterka. Możemy więc niekiedy nie zgadzać się z postępowaniem dziewczyny, możemy nie pochwalać jej czynów i wręcz uznawać jej działania za niepoważne, jednak wtedy należy pamiętać, że Dalema nie wie tego, co my. Jako czytelnicy zostaliśmy uprzywilejowani – to z kolei sprawia, że bywają momenty w „Wyspie Sześciu Pierścieni”, kiedy nasza sympatia, którą obdarzyliśmy Dalemę podczas lektury „Kakrachana”, zmaleje. Czyni ją to jednak jeszcze bardziej wiarygodną i ludzką. Dalema – w przeciwieństwie do wielu bohaterek tego typu powieści – nie jest ani nadspodziewanie mądra, ani nadspodziewanie domyślna czy przewidująca. Te cechy nadal zarezerwowane są w książce dla, będącej już jedynie wspomnieniem, Atli, która swoim zaginięciem wprowadziła w konsternację mieszkańców Atlantydy.

„Wyspa Sześciu Pierścieni” bez wątpienia trzyma poziom poprzedniej części. Jednocześnie znacznie się od niej różni, chociażby ze względu na niemalże brak wątku miłosnego, który to spowodowany jest zaistniałymi okolicznościami. Bohaterka „Kakrachana” była niedoświadczoną, momentami naiwną dziewczyną, Dalema z drugiej części to już o wiele mocniej naznaczona przez życie osoba, na której barki zrzucone zostają problemy, z którymi nie każda siedemnastolatka chciałaby się mierzyć. Supalka coraz odważniej zaczyna nie tylko wyrażać swoje zdanie, ale także walczyć o jego słuszność. Dlatego też druga część cyklu jest poważniejsza i wymaga mocniejszego zaangażowania czytelnika. Na pierwszy plan wybija się chyba nadal – kontynuowane po pierwszej części – poszukiwanie własnej tożsamości, znalezienie swojego miejsca w życiu i określenie kim są dla nas rodzina i przyjaciele. Dalema zostaje postawiona nie tylko przed trudnymi wyborami, ale także przed prawdą, którą może niekoniecznie była gotowa usłyszeć. Jak zachowa się więc w świecie, w którym każdy bunt i najmniejszy przejaw odmiennego zachowania, indywidualności i wolności – które dziewczyna tak bardzo sobie ceni – są nie do przyjęcia?

Po lekturze drugiego tomu nadal nie mogę wyjść ze zdumienia, jak lekko prowadzi czytelnika po swoim świecie Olis Nari Lang. Choć kreuje świat trudny i pachnący ułudą – bo przecież Atlantyda już od pierwszej części, krok po kroku stylizowana jest na nic innego, jak na typową antyutopię – stylistyczno-językowy spacer po nim jest niezwykle przyjemny i odwrotnie proporcjonalny do tego, co dzieje się w warstwie semantycznej. Bohaterowie są ciepli i bliscy czytelnikowi, a co do czarnych charakterów… niemal zawsze pojawia się koło nich cień zwątpienia lub choćby wytłumaczenia ich niecnego zachowania.

Jedyne, co w tej chwili mogłabym zarzucić „Wyspie Sześciu Pierścieni” to, niestety, widoczny spadek jakości korekty. O ile bowiem w „Kakrachanie” obyło się bez ujmujących młodemu wydawnictwu Azyl wpadek, o tyle w drugim tomie cyklu coś ewidentnie poszło nie tak. Pomijam już zwykłe literówki i częsty brak znaków przestankowych, które powinny oddzielać od siebie liczne orzeczenia, jednak błędy w imieniu psa czy głównej bohaterki – nie powinny mieć miejsca.

Na pocieszenie dodam jednak, że „Wyspa Sześciu Pierścieni” – co podkreślałam już wielokrotnie – jest naprawdę zajmującą powieścią, trzymającą poziom pierwszego tomu. Przygody Dalemy i zmiany zachodzące w jej życiu nie są wyssane z palca i, mimo że mamy do czynienia z fantastyką, możemy bez oporów zrozumieć bohaterkę, utożsamiać się z nią i kibicować jej. Powieść natomiast kończy się w sposób niezwykle zaskakujący i nie pozostaje nic innego, jak czekać na trzeci tom cyklu o inteligentnych, zaawansowanych i nie zawsze ludzkich Atlantach.

Sylwia Sekret