W 2011 Goodkind wrócił do świata Richarda i Kahlan, pary głównych bohaterów "Miecza Prawdy". We "Wróżebnej Machinie" kazał im stawić czoło nowemu zagrożeniu. "Trzecie Królestwo" to kontynuacja "Wróżebnej Machiny" i, zależy jak na to patrzeć, trzynasty tom "Miecza Prawdy" albo drugi nowej serii, która na razie pozostaje bez nazwy.

Powieść zaczyna się niemal dokładnie w chwili, w której urwała się narracja "Wróżebnej Machiny". Richard zdołał ocalić Kahlan z rąk demonicznej Zaszytej Służki. Jednak odniesione w walce obrażenia powodują, że oboje tracą przytomność. Na szczęście ich przyjaciele są przy nich i mogą odwieźć ich do domu.

Richard odzyskuje przytomność na wozie. Jest sam obok nieprzytomnej Kahlan, wokół leżą ciała ich eskorty, a dwóch mężczyzn najwyraźniej usiłuje ich pożreć. Richarda ratują ludzie z tajemniczej wioski na północy. Okazuje się, że przerwany został gigantyczny mur na północy, który chroni świat żywych przez mieszkającymi za nim żywymi trupami oraz półludźmi, strasznymi istotami, które przypominają ludzi, ale nie posiadają duszy. Pragną więc pożerać ludzkie ciało i pić ludzką krew, bo wierzą, że w ten sposób odzyskają duszę. Oba rodzaje istot to pozostałość wielkiej wojny między Nowym i Starym Światem. Żeby ocalić pojmanych przyjaciół i usunąć znajdującą się w nim i Kahlan powoli działającą truciznę, Richard będzie musiał wyruszyć za mur.

Przypomina wam to coś? Wielki mur na północy, który od wieków broni ludzkiego świata. Skromna, podupadająca grupa, która ma za zadanie go strzec. I tajemnicze chodzące trupy i inne upiory za murem, które zagrażają światu żywych. Tak, panie Goodkind, ja też lubię "Pieśń Lodu i Ognia" George'a R.R. Martina, ale jest to trochę zbyt dosłowna inspiracja jak na mój gust. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że ociera się o plagiat.

Goodkind podpisał kontrakt na trzy powieści. Trudno powiedzieć po co, skoro nie bardzo ma na nie pomysł. Jak na razie zafundował nam własną wersję zombie apokalipsy, tematu nader ostatnio popularnego, ale niekoniecznie pasującego do klimatu high fantasty, w którym utrzymany był "Miecz Prawdy". Nie może się przy tym zdecydować na jeden rodzaj, więc prezentuje nam dwa. Chodzące trupy to klasyczne do bólu zombie. Silne, odporne, ale bezmyślne stwory, które pragną mordować. Drugi rodzaj to kilka plemion półludzi, którzy zachowali inteligencję, choć brak duszy odbiera im empatię. Coś a la "Jestem Legendą".

Dodatkowo pisarz wpakował się w dość powszechną w high fantasy pułapkę. W tym gatunku z każdym tomem bohaterowie stawiają czoła większym wyzwaniom, ale rosną też ich zdolności/umiejętności/moc (niepotrzebne skreślić). W efekcie w pewnym momencie trzeba zamknąć serię, stawiać przed nimi coraz bardziej absurdalne wyzwania albo w pozbawiony sensu i logiki sposób ograniczać ich nabyte wcześniej umiejętności. Niewielu autorów ma na tyle odwagi, żeby zastosować najlepsze wyjście nr 1. Goodkind lubuje się w łączeniu dwóch pozostałych. Ledwo Richard odwołał koniec świata, a już musi walczyć z jeszcze większym niebezpieczeństwem, a do tego w tajemniczy sposób znika jego dar magiczny, został oddzielony od wszystkich swoich armii i całego zaplecza. Co oczywiście nigdy by się nie zdarzyło, gdyby bohaterowie zachowywali się choć trochę rozsądnie, ale przecież nie o to chodzi.

Niestety, "Trzy Królestwa" to popłuczyny po "Mieczu Prawdy", które nie satysfakcjonują nawet mnie, fana serii Goodkinda. Wszystko jest do bólu schematyczne, nowi bohaterowie są przerysowanymi karykaturami innych postaci z serii, a i starym jakoś brak życia. Goodkind to doświadczony pisarz. Nie można niczego zarzucić jego stylowi, narrację prowadzi sprawnie i książkę czyta się całkiem łatwo i przyjemnie. Ale nie może to zrekompensować całkowitego braku pomysłu na fabułę.

Krzysztof Krzemień