Autorka zdecydowała się na zastosowanie narracji pierwszoosobowej. Historię poznajemy zatem z punktu widzenia głównej bohaterki powieści. To jej towarzyszymy w codziennych zajęciach, ona także opowiada o życiu w klinice i regułach, jakie tam panują. Opowiada zresztą trochę zbyt długo – o ile początkowo z ciekawością czyta się o kolejnych zasadach ośrodka i organizacji życia na jego terenie, po jakimś czasie te opisy mogą nużyć i z niecierpliwością wyczekuje się jakiegoś przełomu. Powolne rozwijanie akcji dało jednak autorce czas na dokładne przedstawienie bohaterów, także drugoplanowych. Dzięki temu mamy szansę ich dobrze poznać i polubić (albo nie), a różnorodność ich charakterów jest dodatkowym atutem. Postacie stworzone przez Sue Wallman są jednak dość jednowymiarowe. Można je podzielić na dwie grupy: cichych buntowników i tych, którzy bezrefleksyjnie wierzą w panujący system. Wśród nich wyróżnia się główna bohaterka rozdarta między tym, co wpajano jej od dziecka, a tym, co podpowiada jej rozum.

Skupienie się na ekspozycji spowodowało, że niewiele miejsca pozostało na rozpisanie zakończenia. W efekcie jest ono bardzo dynamiczne. Akcja powieści z powolnej przeprawy przez kilkaset pierwszych stron zamienia się w jazdę bez trzymanki na ostatnich kilkudziesięciu. Chciałoby się przeczytać nieco więcej o tym, jak zakończyły się przygody bohaterów, szczególnie że lekki styl autorki sprawia, iż powieść czyta się dość szybko.

Książka Sue Wallman jest nieco podobna do trylogii Suzanne Collins czy Veroniki Roth. Z pewnością znajdzie uznanie fanów ich dzieł. Jest połączeniem thrillera i opowieści o poszukiwaniu własnego „ja”, okraszonym ciekawymi bohaterami i choć pod pewnymi względami mogłaby być napisana nieco lepiej, niewątpliwie jest warta przeczytania.

Andronika Sawicka