Znam bary na całym świecie, nawet ten w Acapulco, szczycący się tym, że stoją tam wszystkie rodzaje butelek. Jednak żaden lokal nie może konkurować z Lourdes. Takiej kolekcji nie widziałem nigdzie. W przeciwieństwie do butelek w Acapulco tu wszystkie pełne są „cudownej wody z Lourdes”.
Kupcy wiedzą, do czego zobowiązuje reputacja miejsca, co i w jaki sposób zapewni i podwyższy ich dochody. Sklepy noszą nazwy: „Raj”, „Pod św. Otylią”, „Pod Ojcem św. Pawłem X”, „Pod świętym Różańcem” i bezkonkurencyjny w swej prostocie „Pod świętą Panią Groty”. Odkąd dziewczynę, której objawiła się Madonna, uznano za świętą, wszystko Lourdes zostało święte. Nawet hotelom nie nadawano zwykłych nazw, lecz na przykład: „Hôtel du Vatican”. Panowie z Rzymu czegoś takiego nie widzą, a w Świętym Oficjum nie rumieni się z tego powodu żaden z kardynałów. Pełen wstrętu do tak ekshibicjonistycznego biznesu zostawiam samochód w świętym garażu za nieświęte pieniądze. W nadziei, że spłynie na mnie jasność ducha, wchodzę w tłum przed bazyliką. Przynajmniej tu nie ma straganów i przekupniów. Dym świec i kadzideł odurza. Ze stereofonicznych głośników płyną swojskie i międzynarodowe pieśni kościelne, przeplatając się i mieszając z modlitwami. Wrażenie oszałamiające...