Opracowanie dotyczy ikonografii hagiograficznej będącą jedną z dziedzin ikonografii ogólnej. Pozycja zawiera wykaz atrybutów świętych i błogosławionych, ich patronatów oraz tłumaczenie niektórych, związanych z nimi symboli.

Spotykamy je wszędzie: w okazałych kościołach, w drewnianych kościołkach pod lipami, w kapliczkach ukrytych pod konarami drzew, na kamiennych postumentach, pod daszkami z drewna, blachy, eternitu, przy ludzkich sadybach, polnych drogach i w lesie.

Upamiętniają zdarzenia radosne i smutne, ludzkie nadzieje, niedole i prośby. Wizerunki świętych i błogosławionych, bo o nich tu mowa, w kościołach i kapliczkach przydrożnych, to stały element polskiego krajobrazu. Nie zawsze można natychmiast odczytać, kogo gości przydrożna kapliczka czy ściana kościoła; postać jest podobna do postaci, twarz do twarzy.

Jedyną informację stanowi często atrybut (z łac.), element związany z życiem i działalnością przedstawionej osoby, jej godło, symbol. Może nim być: gest rąk, detal ubioru, przedmiot towarzyszący świętemu, sytuacja, w której go przedstawiono. Informacje o atrybutach, życiu i działalności świętych i błogosławionych to klucz do ich rozpoznania, często pomocny także przy datowaniu obiektu, interpretacji jego głównych funkcji, historii.