Bułgarzy byli ludem pochodzenia tureckiego, który założył organizm państwowy na północ od Morza Kaspijskiego. Pod koniec VI i na początku VII wieku ich państwo uległo podziałowi pod naporem Kaganatu Chazarskiego, przy czym jedna grupa powędrowała na południe osiedlając się na terenach dzisiejszej Bułgarii, podczas gdy reszta w ruszyła w kierunku północnym, docierając w VII i VIII wieku w dorzecze Wołgi. W tym miejscu pozostawali pod zwierzchnictwem Chazarów do czasu ich podboju przez Ruś Kijowską w 965 roku. W latach 20. XIII wieku udało im się odeprzeć atak mongolskich tumenów Dżyngis-chana, którzy w odwecie zniszczyli ich miasta. Do połowy XIV wieku udało im się odbudować część swojej gospodarki, lecz znaleźli się w ogniu walk między Złotą Ordą a księstwami ruskimi. Między 1360 a 1431 rokiem tereny bułgarskie były kilkukrotnie obiektem najazdów ruskich. Z popiołów wyrosło wówczas nowe miasto, Kazań – pierwotnie zwane Nowym Bułgarem – a mający w nim swoją siedzibę muzułmańscy chanowie kazańscy opierali się Rusinom i Rosjanom do czasu ostatecznego zdobycia miasta przez Iwana IV Groźnego w 1552 roku. W tym ilustrowanym opracowaniu ukazano ubiór, uzbrojenie zaczepne i ochronne, jak również taktykę Bułgarów Wołżańskich.