Nazywała się Rezeda. Nie, nie Rezeda, lecz Rezedá, z akcentem na ostatniej sylabie, tak jak to, się wymawia po tatarsku.
Była maleńka i drobna jak na swoje dwa latka. Główkę miała jasną i zielone, żółto nakrapiane oczy ocienione ciemnymi puszystymi rzęsami. Te oczy i dziecięcy zapach miękkich jak jedwab włosów przypominały mi rzeczywiście nasz rodzimy zielony kwiatek rezedy, nie znany tu, w Kirgiz Mijakach, w tej dalekiej tatarskiej wsi Baszkirskiej. [fragment]
Spis treści

Rezeda
Miłość
Mój przyjaciel- zwykły małaj
Buran
Serce matki
Patron naszej szkoły
Moje gospodarstwo
Zwycięstwo Sanii Zakirowny

W Baszkirii po piętnastu latach (zamiast posłowia)