Jest w tych wierszach dojrzałość i mądrość. Jest świadomość formy. Jest w nich precyzja trafień i skupienie. W pewnym sensie pomiędzy tą poezją, a jej odbiorcą powstaje niepokojąca więź, a w tym właśnie, moim zdaniem, mieści się sens istnienia wiersza jako komunikatu, zaproszenia do dialogu.
O śmierci i odchodzeniu napisano wiele. Dlatego próba podjęcia wątku jest wyzwaniem. Martyna Pankiewicz mówi własnym głosem, w sposób, który zbliża ten głos do prawdy o czymś, co trudno pochwycić i zatrzymać.
Długo jeszcze zostanę z tą książką. To wiersze do których się powraca. Takie żyją najdłużej.

(Marcin Zegadło Księgozbiry)



Martyna Pankiewicz napisała książkę nie tylko bolesną, smutną, ale przede wszystkim skłaniającą do przejrzenia się w lustrze. [...]
Mnie swędzi dusza. Rozpada się na kawałki papieros, którego właśnie chciałem zapalić, ale zgniotłem, rozgniotłem, pogniotłem.
A jednak czuję dym. A jednak parzy mnie żar w pożółkłe palce. A jednak bibułkę filtra rozdrabniam na pojedyncze włókna.
Czytam. Sylabizując, próbuje pojąć smutek odmieniany przez przypadki.
[...]W tym mikroskopijnym tomie dzieją się rzeczy wielkie.

(Książki Jarka Holdena)


[...]To książka pełna i sycąca, przez którą ustami
podmiotki przemawia z przeszłości dziewczynka doświadczona śmiercią. Pozostawia czytelnika w długim milczeniu
i zmusza do przemyśleń nad jego pozycją w świecie, przemijaniem. Podpowiada, jak przeżyć śmierć.

(Michał Czarnota)

Najważniejsza figura: inicjacja w dorosłość poprzez śmierć, jej fizyczną bliskość, namacalną obecność (truchła zwierząt, liczenie kości, zakopywanie resztek). To opowieści o widzeniach "dziewczynki zrośniętej z ziemią" i kobiety, którą od tego, co martwe, dzieli tylko cienka warstwa tejże ziemi. Brzmi jak metafora, ale przeważa dosłowne - rozprute ciało, pęknięta muszla [...].

(Jakub Skurtys)