Eclipse #1

Naprawdę ciekawie się zaczyna. Wizja postapokaliptycznego świata, w którym ludzie nie mogą wychodzić na powierzchnię za dnia, bo promienie słoneczne są niebezpieczne. Trochę skojarzył mi się z serialem "Kierunek: noc", być może był inspiracją dla twórców serialu.

Naprawdę ciekawie się zaczyna. Wizja postapokaliptycznego świata, w którym ludzie nie mogą wychodzić na powierzchnię za dnia, bo promienie słoneczne są niebezpieczne. Trochę skojarzył mi się z serialem "Kierunek: noc", być może był inspiracją dla twórców serialu.

Kolejny owoc pracy solidnego scenarzysty komiksowego sci-fi (tutaj z akcentem położonym na post-apo) Zacka Kaplana.

W czasach współczesnych nam na świat spada niespodziewany kataklizm - słońce nagle zaczyna emitować potężny, ponadnormatywny gorąc, który unicestwia życie na powierzchni ziemi. Nieliczni kryją się w podziemiach upadłych wielkich metropolii. My przenosimy się do podziemi Nowego Jorku gdzie ci którym udało się przetrwać atak słońca zorganizowali sobie całkiem solidne podziemne państwo.

Pomysł organizacji społeczeństw w podziemiach nie jest nowy ale też i trudno nazwać go wyeksploatowanym. Całkiem zręcznie zobrazowane jest życie w podziemnym NJ. Nowoczesność miesza się z ruiną i zacofaniem, a prawo i porządek z chaosem i upadkiem. Zresztą ponure wizje losu ludzkości to motyw częsty u Kaplana i opowiedziany przez niego z wielką zręcznością.

Ukazana na powyżej wspomnianym tle historia jest całkiem intrygująca, wspomnę jedynie, że jej clou zazębia się o motyw tajemniczych osobników dokonujących zabójstw, pozornie przypadkowych, a posiadających pewną nadzwyczajną (jakże ważną w spalonym słońcem świecie) zdolność do przetrwania w promieniach zabójczego słońca (inni mogą opuszczać podziemia tylko głęboką nocą). Przyznam, że mnie historia wciągnęła, dopiero pod koniec serii zacząłem się domyślać sensu tego wszystkiego co dzieje się na kartach komiksu.

Główną postacią "Eclipse" jest przed-apokaliptyczny strażak, jeden z ojców założycieli Nowego Nowego Jorku, który jednak usunął się w cień i użera się z trudami życia. Rzecz jasna jako twardziel zostaje poproszony przez "szefa" podziemnego miasta (i swojego byłego kumpla) o pomoc w ogarnięciu sprawy zabójstw. Niby wszystko ok, zgodnie ze sztuką ale główne postaci są strasznie modelowe, takie ze sztancy. On - wielki twardziel o dobrym sercu cierpiący na nieszczęśliwą miłość do kobiety, która go zostawiła, Ona - młoda córka szefa miasta co to buntuje się przeciw ojcu i szuka, a jakże, sprawiedliwości dla wszystkich. Ojciec pannicy i były kumpel głównego twardziela to też klasyk - rozdarty między potrzebą władzy a miłością do córki, trochę dobry, trochę zły ale zły bo też cierpiący odkąd zmarła mu żona. Serio, taki motyw głównych postaci opowiadania to był chyba już do bólu zgrany z 50 lat temu. Kaplan zresztą ma tendencje do sięgania po takie utarte schematy personalne swoich postaci. Osobiście uważam to za sporą wadę.

Graficznie - jest lepiej niż dobrze. Timpano to doświadczony "kreślarz" - jest dokładny, precyzyjny, z tendencją do utraty ostrości wraz z oddalaniem kadru co dodaje klimatu obrazom zrujnowanego świata. Kolorystyka też adekwatna, wyblakła, jak wyblakł wypalony słońcem świat.

Fajna, wciągająca i miła dla oka lektura. Żadne dzieło, ale zwyczajnie bardzo dobre, solidne post apo.

Kolejny owoc pracy solidnego scenarzysty komiksowego sci-fi (tutaj z akcentem położonym na post-apo) Zacka Kaplana.

W czasach współczesnych nam na świat spada niespodziewany kataklizm - słońce nagle zaczyna emitować potężny, ponadnormatywny gorąc, który unicestwia życie na powierzchni ziemi. Nieliczni kryją się w podziemiach upadłych wielkich metropolii. My przenosimy się...