*Opinia zbiorcza, tomy 1-3*
Ten kto oglądał czy czytał i oczywiście poznał pozostałe party Jojo, ten się zgodzi (przynajmniej pewna część) że Phantom Blood to najgorsza część Jojo Bizarre Adventure. Osobiście traktuję to jako prolog do pozostałych części które są o niebo ciekawsze. Tutaj autor potraktował historię dosyć poważnie i mało tu absurdów czy tego co w Jojo lubię najbardziej. Jonathan Joestar jest idealnym bohaterem bez skazy, reszta postaci nie wyróżnia się za bardzo a poruszają się w swoich archetypach. Kreska trochę ramotkowata i wpisująca się w styl lat 80. Mimo negatywów uważam Phantom Blood za niezły początek przygód Jojo jednak nie jest to coś porywającego. W anime akcja jakoś nie dłużyła, tutaj trochę tak. Jednak nie polecałabym unikania czytania tego partu a zapoznania się z nim w formie ciekawostki jeśli ktoś chce zacząć przygodę z Jojo.

*Opinia zbiorcza, tomy 1-3*
Ten kto oglądał czy czytał i oczywiście poznał pozostałe party Jojo, ten się zgodzi (przynajmniej pewna część) że Phantom Blood to najgorsza część Jojo Bizarre Adventure. Osobiście traktuję to jako prolog do pozostałych części które są o niebo ciekawsze. Tutaj autor potraktował historię dosyć poważnie i mało tu absurdów czy tego co w Jojo lubię...

Tom drugi serii pomimo uproszczenia motywu maski okazał się całkiem przyjemną niespodzianką. Należało przymknąć oko na miałką fabułę i cieszyć się walką. Czy w tomie trzecim kończącym ten etap serii jest podobnie?

Bohaterowie w dalszym ciągu walczą z rycerzami wskrzeszonymi przez Dio. Tym razem głównym przeciwnikiem staje się Tarkus. Konieczne będzie poświęcenie, aby go pokonać.

Fabuła jest bardzo przewidywalna i jest tak naprawdę pretekstem do pokazania kolejnych walk. Nie oznacza to jednak, że nie ma tu paru dramatycznych momentów. Część postaci odchodzi ostatecznie, co czasami ma duży ładunek emocjonalny, a czasami rozczarowuje zmarnowanym potencjałem.

Trochę rozczarowały mnie kolejne retrospekcje Zeppeliego. Starano się tutaj wyjaśnić genezę jego zdolności. Niestety było to moi zdaniem zupełnie niepotrzebne, podobnie jak wprowadzenie paru postaci związanych z tym wątkiem.
Trzeba pochwalić pomysłowość jeśli chodzi o zdolności kolejnych wampirzych przeciwników. Mają różne style walki i właściwości. Paradoksalnie największym rozczarowaniem okazuje się Dio, który nie pokazuje tu wiele nowego.

Niestety rozczarowuje ostatni etap tomu dziejący się na statku. Spodziewałem się tutaj klaustrofobicznej historii w stylu pamiętnego fragmentu „Draculi”. Niestety zamiast tego dochodzi do niezbyt pomysłowej walki, która jednak ma bardzo dramatyczne zakończenie.

Rysunki są bardzo nierówne. Podobały mi się projekty poszczególnych postaci, a także spektakularne sceny walki. Niestety w bardziej spokojnych momentach bohaterowie wyglądają niezamierzenie komicznie.

Jeśli komuś zależy w komiksie na spektakularnych walkach, to powinien być zadowolony. Jeśli jednak ktoś szuka ciekawej

Tom drugi serii pomimo uproszczenia motywu maski okazał się całkiem przyjemną niespodzianką. Należało przymknąć oko na miałką fabułę i cieszyć się walką. Czy w tomie trzecim kończącym ten etap serii jest podobnie?

Bohaterowie w dalszym ciągu walczą z rycerzami wskrzeszonymi przez Dio. Tym razem głównym przeciwnikiem staje się Tarkus. Konieczne będzie poświęcenie, aby go...

Opinię piszę w odniesieniu do całego Phantom Blood, więc wkleję ją pod każdym z trzech tomów tej części.

Na wstępie powiem krótko, choć część ta jest bardzo dobra i ją lubię, jednocześnie uważam ją za najgorszą ze wszystkich, z którymi miałem przyjemność się zaznajomić. Słyszałem nawet pogłoski, jakoby ludzie polecali pominąć tę część, co jednak jest lekką przesadą. Ach, nie zraźcie się, jeśli będzie się pojawiać dużo zdań typu "jest dobrze, ale przyszłe części robią to lepiej", bo tak już z tym partem jest.

Przede wszystkim mamy tutaj do czynienia z tytułem bardzo specyficznym nawet jak na mangi czy anime i zapewne niektórzy się od tego odbiją, nawet jeśli wolą właśnie mangi i anime. Phantom Blood nie jest tu wyjątkiem, nawet jeśli jest "najnormalniejszy". Daje to dobry obraz tego, jak mniej więcej będą wyglądać kolejne części, choć każda będzie utrzymana w całkowicie innym klimacie. Jeśli po przeczytaniu tych trzech tomów stwierdzicie, że to nie dla was, kolejne raczej nie przypadną wam do gustu. Jeśli jednak będziecie się dobrze bawić, gwarantuję, że czeka was iście wspaniała, odjechana przygoda!

No dobrze, ale o czym to w ogóle jest? Główną postacią jest Jonathan Joestar, syn szlachcica wiodący spokojne życie do momentu, gdy jego ojcie nie przyjmuje pod swój dach niejakiego Dio Brando, który to z kolej postanawia zmienić życie Jonathana w piekło. W ich konflikcie ważną wolę odegra również tajemnicza, kamienna maska, zdająca się mieć jakieś dziwne właściwości.

Absolutnie najlepszą częścią Phantom Blood jest klimat mrocznej, 19-sto wiecznej Anglii. Jest mroczny, miejscami gęsty i z lekka horrorowy, chyba nawet nie będzie jakąś przesadą podciągnięcie tej części pod dark fantasy. To też może być w pewnym sensie problem, ponieważ klimat różni się od każdego kolejnego partu o tyle bardzo, że traktuje się poważnie. Następne części są już bardzo luźne, nieskrępowane, nierzadko bardzo zabawne, pod tym kontem Phantom Blood może wydawać się niereprezentatywne.

Postacie także wypadają tak sobie, zwłaszcza jeśli porównać je do bohaterów przyszłych części. Główna postać to maksymalnie dobry, szlachetny, honorowy (i męski) rycerz na białym koniu, który gdyby nie był głównym bohaterem, raczej w ogóle nie zapadłby w pamięć. Dio Branto jest już lepszy, taki do bólu przerysowany zły koleś, chcący przejąć świat. Co prawda jakieś tam uzasadnienie swojej złej natury ma, ale ogólnie to jest zły ponieważ jest zły. Pozostała obsada jest po prostu okey, poza Speedwagon'em, on jest fantastyczny.

Tego typu show stoi w dużej mierze walkami i tu nie jest inaczej. Same w sobie starcia są fajne, ale nie tak pomysłowe jak w przyszłych częściach. Pochylić się z kolei trzeba nad tak zwanym Hamonem, czyli tamtejszym systemem magicznym, że tak to nazwę. Choć dopiero w kolejnej części dane nam będzie zobaczyć pełnię jego możliwości, już tutaj była to moc niezwykle ciekawa i efektowna. Zostając jeszcze przy walkach, trzeba powiedzieć, że choć tyczy się to całego Jojo, nie ma tu plot armora, jeśli ktoś umiera to umiera i żadna moc miłości czy siła przyjaźni go nie ściągną z powrotem na ziemię.

Całe Phantom Blood polecałbym potraktować jako swego rodzaju prolog, mały wstęp do większej całości. W miarę możliwości polecam wam zaraz po Phantom Blood zabrać się za Battle Tendency, czyli drugi part, choć podkreślę, że jeśli w pierwszym absolutnie nic wam się nie spodoba, raczej nie warto się męczyć. Ja osobiście Jojo kocham, jest świetne i mam nadzieję, że mimo wszystko kogoś uda mi się namówić i się temu komuś spodoba.

Opinię piszę w odniesieniu do całego Phantom Blood, więc wkleję ją pod każdym z trzech tomów tej części.

Na wstępie powiem krótko, choć część ta jest bardzo dobra i ją lubię, jednocześnie uważam ją za najgorszą ze wszystkich, z którymi miałem przyjemność się zaznajomić. Słyszałem nawet pogłoski, jakoby ludzie polecali pominąć tę część, co jednak jest lekką przesadą. Ach,...

Genialne zakończenie pierwszej części Jojo, z dużym plot twistem. Jonathan po raz ostatni walczy z Dio i temu poświęcona jest większa część tego tomu. Świetnie wykonana fabuła i walki.
O wydaniu już pisałem, więc ma te same zalety i wady co poprzednio. To wydanie ma również grafiki koncepcyjne, co jest miłym bonusem.
Będę kontynuował czytać serię i pisać recenzje, bo warto.

Genialne zakończenie pierwszej części Jojo, z dużym plot twistem. Jonathan po raz ostatni walczy z Dio i temu poświęcona jest większa część tego tomu. Świetnie wykonana fabuła i walki.
O wydaniu już pisałem, więc ma te same zalety i wady co poprzednio. To wydanie ma również grafiki koncepcyjne, co jest miłym bonusem.
Będę kontynuował czytać serię i pisać recenzje, bo warto.

Ta recenzja będzie dotyczyć całego 1 partu, więc pewnie przekleję ją pod wszystkie tomiki.
Kocham JoJo jak mało co. To jedna z najbardziej absurdalnych, zabawnych i dziwnych rzeczy na jakie natknąłem się w popkulturze. Part 1 jednak odstaje i to mocno. Nie znaczy to, że jest to cześć pozbawiona czegokolwiek co czyni JoJo wyjątkowym, ale warto mieć na względzie, że Phantom Blood nie jest tym, czym JoJo's Bizarre Adventure staje się później.
Historia ma miejsce w Anglii w końcu XIX wieku. Śledzimy losy Jonathana Joestara, który musi radzić sobie z - no cóż - standardowymi problemami tamtych czasów. Poszukiwaniem miłości, nauką, nieśmiertelnymi wampirami, Kubą Rozpruwaczem. Takie rzeczy.
Jest raczej na poważnie. Przygoda nie jest tak cudowanie nieskrępowana jak później. Postaci nie są tak dziwne. Wszystko jest generalnie dość stonowane. To co szczerze mogę pochwalić, to zakończenie. Jest bardzo odważne, szczególnie jak na czasy, w których manga wychodziła.
Jeśli chcecie posłuchać więcej o całej serii zapraszam na mój materiał!
Miłego dnia!

Ta recenzja będzie dotyczyć całego 1 partu, więc pewnie przekleję ją pod wszystkie tomiki.
Kocham JoJo jak mało co. To jedna z najbardziej absurdalnych, zabawnych i dziwnych rzeczy na jakie natknąłem się w popkulturze. Part 1 jednak odstaje i to mocno. Nie znaczy to, że jest to cześć pozbawiona czegokolwiek co czyni JoJo wyjątkowym, ale warto mieć na względzie, że Phantom...

Piękną śmierć miał główny bohater. Taką z przytupem i rozmachem, aż się chce powiedzieć epicką.
Chodzą słuchy, że pierwsza część jest najlepsza. Nie wiem, nie czytałam, ale z chęcią się dowiem czytając kolejne tomy gdy tylko wyjdą.

Piękną śmierć miał główny bohater. Taką z przytupem i rozmachem, aż się chce powiedzieć epicką.
Chodzą słuchy, że pierwsza część jest najlepsza. Nie wiem, nie czytałam, ale z chęcią się dowiem czytając kolejne tomy gdy tylko wyjdą.