To jest baśń, ale baśń dla dorosłych, ewentualnie dla młodzieży, na pewno nie dla dzieci. Marianna ma niezwykłą moc – jej opowieści rzeczywiście ożywiają to, o czym opowiada, stwarzają. Pewnego razu daje się oczarować pieśni Smoka Rubieży, który obiecuje jej prawdziwą wielkość, moc i dojrzałość, jeśli odrzuci opowieści, w których wyrosła, a podąży za zupełnie nowymi. Cynamon, pluszowy niedźwiadek powołany do życia opowieścią Marianny, rozumie, że pieśń Smoka nie zaprasza do harmonijnego dorastania, ale kusi, by wzgardzić wszystkim, z czego się wyrosło. Cynamon wie, że to nie jest dobra droga. Gdy tłumaczy, że to kłamstwo, dziewczynka impulsywnie postanawia wszystko Smokowi wygarnąć i tak oto niefrasobliwie wybiega z bezpiecznego domu, by bez przygotowania skonfrontować się ze złem. Smok porywa Mariannę, a wraz z jej utratą umierają opowieści i wszystko to, co dzięki opowieściom było żywe: ulubione zabawki, rośliny, a nawet dom. Już tu mamy pierwszą lekcję, by nie wychodzić złu naprzeciw, a takich lekcji na kartach tej niedużej książeczki znajdziemy wiele, co sprawia, że jest tu mnóstwo cytatów do zanotowania.

Cynamon wyrusza w trudną, pełną przygód i nauk podróż, by ocalić Mariannę. Same przygody nie są szczególnie fascynujące, bo fabuła to tylko kostium dla filozofii, ale czyta się szybko i przyjemnie.

To w tej drodze Cynamon, a wraz z nim czytelnik, dowiaduje się, jak ważne jest imię i jaką krzywdą jest komuś je odebrać. Jak trudno jest podnosić z rozpaczy innych tak, by samemu tej rozpaczy nie ulec. Kiedy pójść za swoim smutkiem, a kiedy stanowczo go odrzucić. Jakie pragnienie wzrostu jest dobre, a jakie zwodnicze. Jak to jest, że cierpiący ludzie zarazem chcą i nie chcą przyjąć pomocy. Jak zło nas okłamuje, równocześnie mówiąc prawdę. Jak zadajemy krzywdy, których sami wcześniej doznaliśmy. Co robić, gdy nie wiadomo, co robić. Jak to jest, że czasem nie dostrzegamy czegoś, co jest widoczne jak na dłoni. O korzeniach sięgających w głąb i o wzrastaniu w górę. O tym, jak podobne mogą wydawać się mądrość i arogancja. Uczy się pokory, która zna swoją wartość.

Cynamon otrzymuje wiele lekcji o naturze zła. O tym, jak jest podstępne, cierpliwe, czego nie lubi i jak umie się targować. Że czasem wystarczy zająć głowę człowieka sprawami z samej swej natury neutralnymi moralnie, ale nieistotnymi, żeby odwieść człowieka od prawdziwego wzrastania. Że zło samo nie jest płodne, ale obrzydliwie wykrzywia to, co chce zniszczyć, zwłaszcza idee. Że główną bronią zła jest przeinaczanie i niszczenie opowieści, bo ten, kto ma władzę nad opowieściami, ma władzę również nad ludźmi, gdyż ludzie żyją opowieściami. Że zło upodabnia się do dobra tak, by różnice były trudno zauważalne. Że skutecznie zasiewa wątpliwości, które każą wybierać bierność w obawie przed popełnieniem błędu. Że jest nieszczęśliwe samo ze sobą i nie kocha siebie samego. Że choć zło jest silniejsze od pojedynczego człowieka, to każdy indywidualnie wybiera sobie pana. Że choć można i warto ponieść największe ofiary dla uratowania kogoś ukochanego ze szponów zła, to jednak aby ta osoba porzuciła zło, potrzebny jest jej akt woli, bo wybór dobra i zła jest zawsze osobistym wyborem człowieka. Że zmagając się ze złem, trzeba zmagać się ze sobą samym, zło przyjmuje bowiem postać tego, z kim walczy.

Wszystko przeniknięte jest chrześcijańską myślą, choć rzecz jasna nie wprost, jak to w baśni. Czytelne są jednak aluzje do przyczyny buntu szatana, który został strącony nie za to, że chciał być jak Bóg, lecz dlatego, że odmówił służenia człowiekowi, do apokaliptycznej wizji Smoka czy też do stworzenia świata, gdy Bóg zabronił morzu opuszczać wyznaczone granice. Być może są też nawiązania do wierzeń innych religii, natomiast na tym się nie znam, więc nie jestem w stanie stwierdzić, które magiczne stworzenia czy zjawiska pochodzą z wyobraźni autorki, a które z jakiejś mitologii. Chociażby obecne w książce Drzewo Opowieści nasuwa skojarzenie z Drzewem Życia, symbolem charakterystycznym dla różnych religii. W ten sposób mamy rzecz jednoznacznie religijną, w dużej mierze chrześcijańską, a z pewnością uniwersalną, nadającą się także dla osób niewierzących.

Nie sądzę, by książka „Cynamon i Marianna” stała się dla kogoś najważniejszą lekturą życia, momentami czuje się przeładowanie dydaktyzmem, choć i tak Tolkiena nic w tym zakresie nie przerośnie, ale mimo wszystko bardzo polecam tę niedużą, ładną i bardzo mądrą książeczkę, która w lekkiej formie zgrabnie zbiera przede wszystkim wiedzę o złu i o tym, jak nie dać mu się złapać. Wynotowałam masę cytatów i myślę, że będę do nich wracała.

To jest baśń, ale baśń dla dorosłych, ewentualnie dla młodzieży, na pewno nie dla dzieci. Marianna ma niezwykłą moc – jej opowieści rzeczywiście ożywiają to, o czym opowiada, stwarzają. Pewnego razu daje się oczarować pieśni Smoka Rubieży, który obiecuje jej prawdziwą wielkość, moc i dojrzałość, jeśli odrzuci opowieści, w których wyrosła, a podąży za zupełnie nowymi....

"Cynamon i Marianna" to typowa baśń inicjacyjna z motywami wędrówki i przemiany bohatera. Mimo iż treść jest zupełnie inna, to nasuwają sie skojarzenia do "Boskiej Komedii" Dantego. Razem z tytułowym Cynamonem-niedźwiedziem przemierzamy baśniowe krainy i schody czasu. Cynamon w rzeczywistości jest pluszową zabawką, jednak w opowieści staje się żywym niedźwiedziem, który musi stawić czoła niecodziennym trudnościom i wyjść cało z prób. W podróży spotyka Strażników - przewodników (swego rodzaju aniołów),a celem podróży jest uratowanie Marianny, mającej moc tworzenia opowieści, ze szponów Smoka Zachodnich Rubieży, personifikacji uniwersalnego zła, o którym jeden ze Strażników mówi:
" - on nie pragnie uzdrowienia. Wywyższył sie w swoim bólu, a w swojej ranie widzi potwierdzenie swoich racji.
(...)
Kiedy jednak nawrócenie zostaje odrzucone, można już tylko chronić własną duszę przed zepsuciem. Bagno wciąga nie tylko tych, którzy świadomie sie w nim zanurzają lub sądzą, że kąpiele błotne są zdrowe, ale też tych, którzy uważają, że z bagnem można i trzeba dialogować."
Lektura specyficzna, pełna metafor i alegorii, raczej nie czyta sie z zapartym tchem, ale warto.

"Cynamon i Marianna" to typowa baśń inicjacyjna z motywami wędrówki i przemiany bohatera. Mimo iż treść jest zupełnie inna, to nasuwają sie skojarzenia do "Boskiej Komedii" Dantego. Razem z tytułowym Cynamonem-niedźwiedziem przemierzamy baśniowe krainy i schody czasu. Cynamon w rzeczywistości jest pluszową zabawką, jednak w opowieści staje się żywym niedźwiedziem, który...