Gottlob Herbert Bidermann, urodził się 28 sierpnia 1920 roku i pochodził ze Stuttgartu. Swoją wojenną „przygodę” rozpoczął w kilka dni po operacji „Barbarossa”. Przez cały okres swojej służby, która trwała do maja 1945 roku, należał do 132 Dywizji Piechoty Wehrmachtu. Początkowo zajmował się obsługą działa przeciwpancernego, a po uzyskaniu awansu na stopień oficera dowodził własnym oddziałem piechoty. Kilkukrotnie ranny, wraz ze swoją dywizją walczył na Krymie, gdzie uczestniczył w oblężeniu i zdobyciu Sewastopola. Brał także udział w trwającym blisko 900 dni oblężeniu Leningradu. Doświadczył odwrotu wojsk niemieckich z Rosji, który zaprowadził go do Prus Wschodnich i Kurlandii. W tym ostatnim miejscu mając naszyty na ramieniu napis tamtejszych wojsk „Kurland” walczył aż do momentu kapitulacji wojsk niemieckich. Z frontu walk w Kurlandii pomaszerował do niewoli sowieckiej, z której powrócił w 1948 roku.

„W śmiertelnym boju” jest rozszerzoną wersją dziennika Biedermanna pt. „Krim-Kurland mit der 132 Infanterie-Division 1941-1945” („Krym-Kurlandia z 132 Dywizją Piechoty 1945”),którą autor wydał na użytek weteranów swojej dywizji w latach 60. XX wieku. Dwie dekady później, za namową przyjaciela Dereka S. Zumbo, zdecydował się na uzupełnienie swoich wspomnień oraz przetłumaczenie ich na język angielski. Efektem ich pracy jest książka, która została poszerzona o dokumenty pochodzące m.in. z prywatnego archiwum generała dywizji Fritza Lindemanna.

Czytaj więcej: https://histmag.org/Gottlob-Herbert-Bidermann-W-smiertelnym-boju-recenzja-16520

Gottlob Herbert Bidermann, urodził się 28 sierpnia 1920 roku i pochodził ze Stuttgartu. Swoją wojenną „przygodę” rozpoczął w kilka dni po operacji „Barbarossa”. Przez cały okres swojej służby, która trwała do maja 1945 roku, należał do 132 Dywizji Piechoty Wehrmachtu. Początkowo zajmował się obsługą działa przeciwpancernego, a po uzyskaniu awansu na stopień oficera dowodził...

Bardzo nierówna książka - mamy tu w praktyce trzy różne części - pierwszą opisującą walki autora na południowym odcinku frontu wschodniego tzn walki na ukraińskich stepach i potem na Krymie, oblężenie i szturm Sewastopola etc. Następnie, po otrzymaniu rany i awansu, mamy opisy z końca '43 i początków '44 z walk na północnym odcinku frontu wschodniego tzn Kurlandia, Leningrad. Końcowa, trzecia część to opis niewoli i gehenny łagrów.
Części te są mocno nierówne - a z nich najlepsza jest ta pierwsza, kiedy to autor był celowniczym PaKa czyli 37 mm działka ppanc. Opisy bojów są tu wyśmienite i w większości są to wspomnienia autora, natomiast już z Kurlandii jest tu równie dużo cytowania dokumentów i wspomnień innych co i własnych. Trzecia część była dość standardowa dla tego typu opowieści.
Całość więc nie powala a jak jeszcze do tego dodamy typowe dla niemieckiej (powojennej) psychiki usprawiedliwiania się to czasem jest to niestrawne. Ot niemalże autor wprost pisze, ze Niemcy to w zasadzie zaatakowali ZSRR by wyzwolić Polskę! Maszeruje niepowstrzymanie wgłąb Rosji ale jednocześnie już myśli i wie, ze będzie to krwawa i długa kampania (mimo, że stronę dalej mówi, że wszyscy wierzyli, że zakończy się przed zimą) etc. Do przeczytania ale nic więcej.

Bardzo nierówna książka - mamy tu w praktyce trzy różne części - pierwszą opisującą walki autora na południowym odcinku frontu wschodniego tzn walki na ukraińskich stepach i potem na Krymie, oblężenie i szturm Sewastopola etc. Następnie, po otrzymaniu rany i awansu, mamy opisy z końca '43 i początków '44 z walk na północnym odcinku frontu wschodniego tzn Kurlandia,...