„Miesięcznik Detektyw” to czasopisma, które ukazuje się od 1987 rok. A ja dopiero teraz natknąłem się na nie i to całkiem przypadkowo. Podkusiło mnie przede wszystkim wydanie elektroniczne, które mogę czytać na czytniku, co bardzo się chwali, gdyż czasopism, które zostały przystosowane pod czytniki, jest niewiele. Przystępna cena i szybki dostęp sprawił, że bez wahania się skusiłem i powiem szczerze nie było czego żałować.

Nie powiem, że jest to ambitna literatura, ale nie tylko taką człowiek żyje. Magazyn w formie artykułów: felietonów, reportaży, relacji czy też sprawozdań, opisuje świat kryminalny, przestępstwa i zbornie, które faktycznie miały miejsce (nie tylko w naszym kraju). Coś w sam ras dla miłośników kryminałów (do których się zaliczam). Język przystępny, tematy przeróżne od niewielkich kradzieży, po historie zbrodni, które wstrząsnęły całym światem.

W tym numerze otrzymujemy dziesięć tekstów, piszą je równi ludzie, więc i poziom będzie zróżnicowany, lecz ogólnie jest on dobry, a w niektórych przypadkach wręcz bardzo dobry.

Do najciekawszych artykułów zaliczam: „Samobójca w przestworzach – niedokończony lot” (autorstwa Leona Madejskiego),który opowiada historię katastrofy Airbusa A-320 z 24 marca 2015 lecącego z Barcelony do Dusseldorfu. Historia pilota odpowiedzialnego za śmierć swoją i 144 pasażerów.

I ostatni, najlepszy moi zdaniem, wręcz genialny, artykuł opisujący życiorys włoskiego reżysera Piera Paolo Pasoliniego „Zabójstwo reżysera – hipotezy i domysły”. Autor tekstu Andrzej Poll ukazuje nam życie kontrowersyjnego reżysera od wczesnej młodości aż po makabryczną śmierć. Wybitny artysta, który prowadził wyjątkowo skandaliczne życie. Szokował, bulwersował i tworzył działa, które do dziś podziwia cały świat.
Ponadto mamy inne, równie interesujące historie od niewyjaśnionych zniknięć, przez przekręty po brutalne morderstwa.

Magazyn wciąga. Może nie wygląda jak większość prasy dostępnej na naszym rynku. Ponoś nic się nie zmienił od niemal 30 lat. Mi osobiście to nie przeszkadza, na czytniku prezentuje się rewelacyjne (choć nie ma on formy gazetowej, czyta się jak książkę, oczywiście można sobie skakań między tekstami, ale to nie przeszkadza). Miesięcznik jest bogato „zdobiony” rysunkami, które osobiście mi się nie podobają, ale mogę się podobać innym i chyba tak jest (w końcu jest ich tak wiele i od tylu lat).

Podsumowując numer uważam za udany, nie rewelacyjny, nie wybitny, ale dobra lektura, ciekawa i wciągająca i z pewnością sięgnę po kolejne i wcześniejsze numery.

Podziwiam wydawnictwo, że przez tyle lat trzyma się obranej drogi i mimo to wychodzi naprzeciw nowinkom technicznym i udostępnia swój magazyny również drogą elektroniczną, choć mogli by jeszcze poczynić jeden krok i znaleźć się w ofercie księgarni e-bookowych, gdyż naprawdę, gdyby nie przypadek (poszukiwałem opowiadań z gatunku kryminał) nigdy bym na nich nie trafił a i podejrzewam, iż wśród użytkowników czytników (i innych narzędzi do m.in. czytania książek i prasy elektronicznej) mało kto zdaje sobie sprawę, że taki miesięcznik jest dostępny na rynku.

„Miesięcznik Detektyw” to czasopisma, które ukazuje się od 1987 rok. A ja dopiero teraz natknąłem się na nie i to całkiem przypadkowo. Podkusiło mnie przede wszystkim wydanie elektroniczne, które mogę czytać na czytniku, co bardzo się chwali, gdyż czasopism, które zostały przystosowane pod czytniki, jest niewiele. Przystępna cena i szybki dostęp sprawił, że bez wahania się...