Książka zrodziła się z fascynacji dialogiem poetów barokowych z dziedzictwem antyku. Bogactwem i głębią tego dialogu oraz subtelnością jego kulturowych uwarunkowań.

Przedmiotem studiów są poetyckie ujęcia popularnych wątków z Metamorfoz Owidiusza - Narcyza, Akteona i Dafne. Sześć rozdziałów poświęconych zostało utworom sześciu przedstawicieli polskiego baroku: Mikołaja Sępa Szarzyńskiego, Kaspra Miaskowskiego, Hieronima Morsztyna, Samuela Twardowskiego, Szymona i Józefa Bartłomieja Zimorowiców.

Książka jest owocem takiego myślenia o literaturze, które z uwagą każe traktować to, co w dziełach powtarzalne, a jednak nietożsame. Do specyficznych cech literatury dawnej należy dążenie do zakorzenienia tekstu w tradycji, ciągłe odwoływanie się do obrazów utrwalonych w kulturze. Sięgając po opowieści z Metamorfoz, twórcy barokowi przeglądają się w nich wraz ze złożonością swojej epoki i przenikających ją napięć. W mitycznych fabułach odnajdują nie tylko bogactwo treści, lecz i formuły pozwalające podejmować tematy nurtujące ich samych, wyrażać własne przekonania, wątpliwości, niepokoje. Przez reinterpretację spuścizny antyku szukają odpowiedzi na pytania wyrastające z kultury im współczesnej oraz dyktowane przez ich indywidualne doświadczenie. Studia, których zasadniczym celem jest odczytanie znaczeń badanych tekstów, przynoszą jednocześnie szczegółowy obraz interpretacji trzech mitów w literaturze, filozofii i sztuce europejskiej XVI i XVII stulecia.