Pomimo wyraźnego związku "Księcia Wiśniowieckiego Janusza" z szeroko pojętą tradycją europejską i zakorzeniania w literaturze polskiej, utwór ten jako zjawisko artystyczne w pewnym sensie jest odosobniony w literaturze polskiej wieku XVII. Jak wynika z obserwacji kontekstów: "bliższego" i "dalszego" - w baroku raczej brak było tego typu realizacji epiki bohaterskiej. Co więcej - nawet w obrębie twórczości Twardowskiego poemat ten zajmuje miejsce wyjątkowe, bo przecież poeta ani wcześniej, ani później nie podjął identycznego strukturalnie rozwiązania literackiego.
Książę Wiśniowiecki Janusz to utwór, który zbyt słabo został doceniony w dotychczasowych badaniach nad epiką wieku XVII. A przecież odzwierciedla pewne prawidłowości w jej rozwoju, świadczy o rozmaitości podejmowanych wówczas prób epickich, o ich wielonurtowości. Pozwala także na pełniejsze odczytanie eksperymentatorskich poczynań Twardowskiego na gruncie ojczystego heroicum, a przy bliższym poznaniu zwraca uwagę swym bogactwem artystycznym.