Mam problem z tą książką. O ile uświadamianie nam kulturowych zaszłości kolonializmu jest dla niektórych odkrywcze (dla mnie w sporym zakresie jest) to jednak nie zgadzam się z autorem co do klasyfikowania konsekwencji. Ograniczając się do kultury brytyjskiej, 400 lat „kolonialnych” w sposób oczywisty kształtowało świadomość własną Brytyjczyków i ich opinie o innych nacjach. Ale od tej zarozumiałości i brzydoty Brytyjczycy sami odchodzą i reperują własne umysły. Tymczasem autor odwołując się do obrazów dzieci wyrzucanych przez okno czy patetycznej poezji palestyńskiej zajmuje stanowisko po jednej ze stron. Oczywiście, można. Ale ciągnięcie myśli o zobowiązywaniu Brytyjczyków do zmiany świata, by stał się niebywałe przyjemny dla migrantów wydaje mi się przesadne. Jeżeli komuś jest nieprzyjemne przekonanie o zaszczepionym Brytyjczykom poczuciu wyższości to przecież nie musi zaraz przenosić się do Zjednoczonego Królestwa by tam doświadczać prawdziwych czy wyimaginowanych upokorzeń. Sprawa Palestyny jest z gruntu skomplikowana. Czasami sprawy skomplikowane należy pozostawić skomplikowanymi. Wyrażanie zdecydowanych opinii, upraszczanie, nie zawsze się uda. W tym przypadku działa kontr-produktywnie i osłabia siłę przekazu interesującego autora.

Mam problem z tą książką. O ile uświadamianie nam kulturowych zaszłości kolonializmu jest dla niektórych odkrywcze (dla mnie w sporym zakresie jest) to jednak nie zgadzam się z autorem co do klasyfikowania konsekwencji. Ograniczając się do kultury brytyjskiej, 400 lat „kolonialnych” w sposób oczywisty kształtowało świadomość własną Brytyjczyków i ich opinie o innych...

Ta książka przeznaczona jest dla białego czytelnika. Autor uzmysławia europejskiemu czytelnikowi, z nigdzie niespotykaną dotąd szczegółowością, jak bardzo przepełnione stereotypami jest myślenie zachodniego człowieka o społeczeństwach Afryki, Azji czy Bliskiego Wschodu. "Kultura i imperializm" to kontynuacja słynnego "Orientalizmu".
Autor: "Ponieważ interesują mnie tutaj wyłącznie nowoczesne zachodnie imperia XIX i XX wieku, skupiłem uwagę przede wszystkim na powieści, która moim zdaniem jest formą kultury niezwykle istotną dla kształtowania imperialnych postaw, odniesień i doświadczeń."
Said bierze na warsztat takie kanony literatury jak: "Jądro ciemności" Josepha Conrada, "Mansfield Park" Jane Austen, "Dziwne losy Jane Eyre" Charlotte Bronte, "Magazyn osobliwości" Charlesa Dickensa, "Kim" Rudyarda Kiplinga, "Obcy" Alberta Camusa, a nawet operę Verdiego "Aida". Udowadnia, że imperializm i powieść wspierają się nawzajem w takim stopniu, że jest niemożliwe odczytywanie jednego, nie zajmując się w pewnym stopniu również drugim. Powstawanie ruchów nacjonalistycznych w koloniach było opisywane lekceważąco lub zupełnie pomijane.
W pełnej szczegółów i cytatów pozycji nie brakuje także analizy pisarstwa pierwszych zachodnich krytyków kolonializmu takich jak Franz Fanon, a także pierwszych postimperialnych pisarzy z tzw. Trzeciego Świata (W.B.Yeats, P.Neruda czy C.L.R.James). Poddaje też ocenie neoimperialną politykę Stanów Zjednoczonych.
Wydana w 1993 roku, praca Edwarda W.Saida nie należy do książek łatwych. Za to otwiera oczy na sprawy, o których na pewno nie mówiono nam w szkole. Po przeczytaniu pozostaje w czytelniku poczucie wielkiego szacunku dla autora i jego rozległej wiedzy.

Ta książka przeznaczona jest dla białego czytelnika. Autor uzmysławia europejskiemu czytelnikowi, z nigdzie niespotykaną dotąd szczegółowością, jak bardzo przepełnione stereotypami jest myślenie zachodniego człowieka o społeczeństwach Afryki, Azji czy Bliskiego Wschodu. "Kultura i imperializm" to kontynuacja słynnego "Orientalizmu".
Autor: "Ponieważ interesują mnie tutaj...