"Nic takiego. Złe wieści. Jakaś nadzieja" to była genialna książka - prawdziwa językowa uczta dla wyrobionych i wybrednych czytelników. Styl jakim posługuje się St Aubyn jest po prostu cudowny i przywodzi na myśl Marcela Prousta czy Oscara Wilde'a. Rzadko można spotkać pisarza, który potrafi przy pomocy ironii i czarnego humoru pisać o sprawach trudnych, czy wręcz traumatycznych i nie popadać przy tym w patos i tani sentymentalizm. I jeszcze te zabawne lub jadowite, ale zawsze celne, błyskotliwe i zapadające w pamięć bon moty... Dzięki nim, czytając tę książkę prawie bez przerwy się uśmiechałam, chociaż jej tematyka, w gruncie rzeczy wcale nie jest zabawna.

Pierwsza część cyklu "Patric Melrose" wydana przez W.A.B. to najlepsza książka, jaką w tym roku przeczytałam. Nie mogę się doczekać, kiedy sięgnę po drugą.

"Nic takiego. Złe wieści. Jakaś nadzieja" to była genialna książka - prawdziwa językowa uczta dla wyrobionych i wybrednych czytelników. Styl jakim posługuje się St Aubyn jest po prostu cudowny i przywodzi na myśl Marcela Prousta czy Oscara Wilde'a. Rzadko można spotkać pisarza, który potrafi przy pomocy ironii i czarnego humoru pisać o sprawach trudnych, czy wręcz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niestety, książka jest przereklamowana. Nie jest zła, do warsztatu trudno się przyczepić, ale treść nie odkrywa Ameryki - to wszystko już było w dziewiętnastowiecznej klasyce angielskiej, tyle że - zgodnie z kulturowymi wymogami epoki - podane w innym sposób.
Osobiście wolę tę pierwotną wersję:)

Niestety, książka jest przereklamowana. Nie jest zła, do warsztatu trudno się przyczepić, ale treść nie odkrywa Ameryki - to wszystko już było w dziewiętnastowiecznej klasyce angielskiej, tyle że - zgodnie z kulturowymi wymogami epoki - podane w innym sposób.
Osobiście wolę tę pierwotną wersję:)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Zapraszamy do dyskusji.

Zapraszamy do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post