To cud, że zdjęcie mojej rodzinki jest kolorowe, bo wtedy żaden zakład fotograficzny nie oferował tego. Ale tata był radiotechnikiem i większość wieczorów spędzał u swoich klientów naprawiając im lampowe telewizory emitujące monochromatyczne obrazy. A psuły się te drogie cuda niezwykle często, więc usługi radiotechniczne były w cenie, którą w tamtych czasach lepiej wyrażała wymiana grzeczności, rzadkich usług i dóbr niż pieniądze. Widoczny na fotografii aparat telefoniczny w czarnej ebonitowej obudowie był też związany z jego zawodem, bo dzięki niemu zdobywał tych licznych klientów. Nic dziwnego, że byliśmy jedynymi stelefonizowanymi w okolicy, bo trzeba było załatwić słupy telegraficzne by mieć taką ekstrawagancję, co jednak okazało się trafioną inwestycją. Na tej fotografii widać też(w postaci niezbyt eleganckiego kurka) inne osiągnięcie taty jakim było etażowe centralne ogrzewanie na koks. Zostało ono zainstalowane w mieszkaniu wygospodarowanym ze strychu, której to adaptacji dokonał on sam. Paprotka na stoliczku telefonicznym przywodzi na myśl kwiaty, które kochała mama i których było wiele w mieszkaniu. Trudne do zidentyfikowania są: obrazek(prawdopodobnie olejny), którego fragment widać i kanapa, na której siedzi rodzinka. Być może na tym obrazku był koń i jadący na nim jeździec w eleganckim stroju jockeja, ale to tylko takie przypuszczenie tego chłopca w różowym sweterku, który jeszcze nie czytał. Jego brat niemowlak pozwala precyzyjnie określić datę tego zdjęcia.

To cud, że zdjęcie mojej rodzinki jest kolorowe, bo wtedy żaden zakład fotograficzny nie oferował tego. Ale tata był radiotechnikiem i większość wieczorów spędzał u swoich klientów naprawiając im lampowe telewizory emitujące monochromatyczne obrazy. A psuły się te drogie cuda niezwykle często, więc usługi radiotechniczne były w cenie, którą w tamtych czasach lepiej wyrażała...

Moje "kultowe" zdjęcia nie znajdują się w albumach. Wiszą na ścianie w domu babci, pokrywając ją szczelnie od sufitu aż do podłogi. Czegóż tam nie ma! Zdjęcia ślubne i komunijne kilku pokoleń – od prapradziadków do prawnuków – ułożone w kolejności chronologicznej. Szykowne sesje fotograficzne uroczych bobasów: po lewej stronie 2-letni Tata ze starym telefonem na korbkę, a po prawej "akty" kilkumiesięcznej Mamy, leżącej na golasa na kocyku. Wyżej nieco zatarte fotografie małej babci beztrosko owiniętej w firankę, udającą ślubny welon, oraz nastoletniego dziadka w góralskim przyodziewku, z obowiązkową ciupagą i Giewontem w tle.
Bliżej podłogi swoje miejsce na ścianie mają wnuki. Są tam zabawne zdjęcia z dzieciństwa w koszmarnej jakości kolorowych aparatów analogowych z lat 80. Bal w przedszkolu, pierwszy dzień w szkole, studniówka… Dalej wiszą wydruki z cyfrówek – prezenty od wnuków, którzy zdążyli wyrosnąć i rozjechać się w różne strony świata. Zdjęcia wnuczek z widokiem na Wieżę Eiffla i moskiewski Kreml, fotografie wnuka z turniejów sportowych. W ostatnim, usytuowanym najniżej rządku, zaczynają pojawiać się portrety najmłodszego pokolenia naszej rodziny – uśmiechnięte buźki, w których z czasem wszyscy będą doszukiwać się podobieństwa do wiszących ponad nimi "domowników".
Babcia lubi mówić, że dzięki tej ścianie ma nas wszystkich razem na wyciągnięcie ręki. Tych, którzy są daleko i odwiedzają ją ledwie kilka razy w roku. A także tych, których już z nami nie ma.

Moje "kultowe" zdjęcia nie znajdują się w albumach. Wiszą na ścianie w domu babci, pokrywając ją szczelnie od sufitu aż do podłogi. Czegóż tam nie ma! Zdjęcia ślubne i komunijne kilku pokoleń – od prapradziadków do prawnuków – ułożone w kolejności chronologicznej. Szykowne sesje fotograficzne uroczych bobasów: po lewej stronie 2-letni Tata ze starym telefonem na korbkę, a...

Dwa zdjęcia spośród niezliczonej ilości wydają mi się być najbardziej \"kultowe\", mianowicie: zdjęcie pozowane w wannie na tle brązowej boazerii - styl, szyk i naturalne piękno! Do tej pory zastanawiam się, jak moi rodzice mogli mnie tak skrzywdzić i jak mogą teraz pokazywać te zdjęcia rodzinie i znajomym, powodując wciąż to samo zażenowanie, a zarazem radość.
Drugie zdjęcie - ja na koniu na biegunach, przez którego podczas brawurowej jazdy straciłam jedynkę - mleczaka. Myślę, że Pan Wojciech Mann mógłby mi pozazdrościć konia na biegunach, sam miał tylko, a może AŻ koguta na biegunach!

Dwa zdjęcia spośród niezliczonej ilości wydają mi się być najbardziej \"kultowe\", mianowicie: zdjęcie pozowane w wannie na tle brązowej boazerii - styl, szyk i naturalne piękno! Do tej pory zastanawiam się, jak moi rodzice mogli mnie tak skrzywdzić i jak mogą teraz pokazywać te zdjęcia rodzinie i znajomym, powodując wciąż to samo zażenowanie, a zarazem radość.
Drugie...

Moje kultowe zdjęcie? Z pewnością to, na którym zasnęłam w pozycji stojącej opierając się o krzesło, z wypiętym tyłkiem, z butelką piwa w ręku (bez zbędnych pytań poproszę!). Gdyby to zdjęcie zobaczył świat - zapadłabym się pod ziemię. Nie ma to jak "kultowe" wspomnienia uwiecznione na fotografiach, prawda? :)

Moje kultowe zdjęcie? Z pewnością to, na którym zasnęłam w pozycji stojącej opierając się o krzesło, z wypiętym tyłkiem, z butelką piwa w ręku (bez zbędnych pytań poproszę!). Gdyby to zdjęcie zobaczył świat - zapadłabym się pod ziemię. Nie ma to jak "kultowe" wspomnienia uwiecznione na fotografiach, prawda? :)

Zdjęcia,które uważam za ,,kultowe,, w moim albumie, określam mianem niezapomnianych wspomnień. Mają dla mnie sentymentalną wartość. Są to fotografie z podróży, które odbyłam. Uczestniczyła w nich w raz ze mną moja najbliższa rodzina. Przeżyte z nimi przygody, oraz nowe doświadczenia pokazują mi jak ważne jest upamiętnianie takich chwil za pomocą fotografii.

Zdjęcia,które uważam za ,,kultowe,, w moim albumie, określam mianem niezapomnianych wspomnień. Mają dla mnie sentymentalną wartość. Są to fotografie z podróży, które odbyłam. Uczestniczyła w nich w raz ze mną moja najbliższa rodzina. Przeżyte z nimi przygody, oraz nowe doświadczenia pokazują mi jak ważne jest upamiętnianie takich chwil za pomocą fotografii.

W kinie, w centrum miasta, w repertuarze był cykl filmów z Rambo, a przy wejściu wisiał duży plakat, na którym Sylvester Stallone prężył muskuły i miał „pokerową” twarz. Chciałam mieć zdjęcie z gwiazdą, więc zaczęłam pozować u boku Sylvestra. Zauważyła to grupa młodych mężczyzn i sami też zapragnęli być uwiecznieni w towarzystwie aktora, więc ustawili się przy mnie.
Jako pamiątkę tamtego wieczora mam zdjęcie moje, grupy nieznanych mi przystojniaków, a zza pleców tajemniczo w obiektyw spogląda Rambo.

W kinie, w centrum miasta, w repertuarze był cykl filmów z Rambo, a przy wejściu wisiał duży plakat, na którym Sylvester Stallone prężył muskuły i miał „pokerową” twarz. Chciałam mieć zdjęcie z gwiazdą, więc zaczęłam pozować u boku Sylvestra. Zauważyła to grupa młodych mężczyzn i sami też zapragnęli być uwiecznieni w towarzystwie aktora, więc ustawili się przy mnie.
Jako...

Dwie plamy, jasna i ciemna, jak duchy czyhające w wysokiej szarej trawie, snujące się przez osnute lekką mgłą łąki. Kadr, w którym zawiera się nieistniejące: mój niewymuszony, ujmujący dziecięcą, nieco naiwną szczerością uśmiech, półdługie blond włosy, dziś ciemnobrązowe, uważne i pogodne spojrzenie, dłonie zaciśnięte bez gniewu w drobne piąstki, kudłaty pies babci, najlepszy i najmądrzejszy pies na świecie.... Biel w czerni i czerń w bieli. Szarość. Rozmyty kadr w białej plamie wczesnego dzieciństwa. Jedna z dwóch niebarwnych fotografii, sprzed dwóch dekad, zrobionych pewnie w tym samym dniu, w tym samym miejscu, w których zachował się kawałek mojej duszy. Nawet nie wiem, za czyją sprawą. Pamiątka po spacerze, pewnie jednym z wielu, zupełnie zwyczajnym. Mało kto by mnie poznał, choć ludzie się nie zmieniają, a jedynie poskramiają lub próbują ukryć swoją naturę. Skarb (nie)pamięci, najcenniejszy z tych, które zachowałem i skrywam w szufladzie biurka.

Dwie plamy, jasna i ciemna, jak duchy czyhające w wysokiej szarej trawie, snujące się przez osnute lekką mgłą łąki. Kadr, w którym zawiera się nieistniejące: mój niewymuszony, ujmujący dziecięcą, nieco naiwną szczerością uśmiech, półdługie blond włosy, dziś ciemnobrązowe, uważne i pogodne spojrzenie, dłonie zaciśnięte bez gniewu w drobne piąstki, kudłaty pies babci,...

Jest początek lata 1993 roku. Prezydent Lech Wałęsa właśnie rozwiązał Sejm i Senat, przed amerykańskimi kinami trzeba odstać swoje w kolejce po bilet na Jurassic Park, a Dawid Podsiadło swoim kwileniem powiadamia rodziców o tym, że czas na toaletę (pieluchy tetrowe zastąpiły pampersy, które niedawno wprowadzono na polski rynek). Początek lata oznacza także to, że z uczuciem ulgi można zrzucić z siebie cięższe okrycia, wskoczyć w ultrakrótkie spodenki i, jeśli pracuje się jako przedszkolanka, udać się do pobliskiego lasu z grupą podopiecznych. W tej grupie jestem i ja; mam na sobie ulubioną koszulkę z kotem Sylwestrem oraz, czego nie zauważyły opiekunki, „kapcioszki”. Na uwagę zasługuje moja postawa: fotograf – szyderca uwiecznił mnie w pozycji mało eleganckiej, ilustrujących maksymę: „mamusię oszukasz, tatusia oszukasz, ale życia na pewno nie”. Przypuszczam, że jako prawdziwa dama miałam problem z załatwieniem potrzeby fizjologicznej przy świadkach i wolałam cierpieć niż później być wyśmiewana przez ewentualnych obserwatorów całego zdarzenia. Mimo wszystko wydaje mi się, że bawiłam się świetnie, do dziś zresztą uwielbiam aktywność na świeżym powietrzu i uczucie odprężenia w trakcie spaceru po lesie. Do tego na zdjęciu już nie chodzę, mieszkam wiele kilometrów dalej, ale mam do niego sentyment. Moje najprzyjemniejsze wspomnienia z dzieciństwa dotyczą bowiem tego, że wraz z moją mamą szukałyśmy w nim kryjówek krasnoludków:)

Jest początek lata 1993 roku. Prezydent Lech Wałęsa właśnie rozwiązał Sejm i Senat, przed amerykańskimi kinami trzeba odstać swoje w kolejce po bilet na Jurassic Park, a Dawid Podsiadło swoim kwileniem powiadamia rodziców o tym, że czas na toaletę (pieluchy tetrowe zastąpiły pampersy, które niedawno wprowadzono na polski rynek). Początek lata oznacza także to, że z...

Wielu z nas ma takich ojców, którzy niemal zawsze są poważni , niczego nie robią spontanicznie, a w ich życiu jest niewiele rzeczy, które mogłyby sprawić im radość. Ja właśnie takiego tatę mam, który prawie nigdy nie okazuje uczuć. Przez całe moje dzieciństwo robiłam wszystko by wprawić go choć w najmniejsze zadowolenie, by choć raz się do mnie uśmiechnął, tak prawdziwie, tak szczerze.
Zdjęcie, które uwielbiam uwiecznia ten moment. Ja sama nawet nie pamiętam momentu, kiedy zostało ono zrobione. No bo jak mogłabym zachować w pamięci czas, kiedy mój ukochany tatuś – taki dorosły, dystyngowany człowiek ,uczy mnie stawiać pierwsze kroki? A właśnie to wydarzenie zostało przedstawione na fotografii, którą kocham, i która ilekroć na nią spoglądam wywołuje u mnie łzy wzruszenia. Z tamtego okresu życia to zdjęcie jest jedynym jakie mam, nie posiadam żadnych innych, czego zawsze żałowałam. Z tego powodu właśnie bardzo doceniam tą fotografię przedstawiającą mnie i mego tatę.
Nie ma dla mnie nic piękniejszego niż zobaczenie go, takiego uśmiechniętego i radosnego, a jednocześnie bardzo na mnie skupionego, kiedy trzyma mnie za rękę i próbuje mnie poprowadzić. Patrząc na to zdjęcie widzę miłość w oczach ojca i to jest cudowne. Ta wiedza, że był wtedy ze mną, w tych ważnych chwilach mojego życia, i że był z tego powodu zadowolony, to jest niesamowite. Świadomość, że pod surowością mojego taty – mego autorytetu, kryje się osoba, która mnie kocha, i której na mnie zależy jest bezcenna.

Wielu z nas ma takich ojców, którzy niemal zawsze są poważni , niczego nie robią spontanicznie, a w ich życiu jest niewiele rzeczy, które mogłyby sprawić im radość. Ja właśnie takiego tatę mam, który prawie nigdy nie okazuje uczuć. Przez całe moje dzieciństwo robiłam wszystko by wprawić go choć w najmniejsze zadowolenie, by choć raz się do mnie uśmiechnął, tak prawdziwie,...

Na moim ulubionym zdjęciu jest drobniutka dziewczynka, która dumnie obejmuje swoimi rączkami dużą tytę. To nic, że tyta jest prawie tak duża jak ona, i zapewne nie należy do najlżejszych... Ale dla niej jest najpiękniejsza na świecie a jej zawartość - czekoladki, słodkości, lizaki - już budzi zazdrość u koleżanek ;) Już wiecie kiedy zostało zrobione to zdjęcie? To mógł być tylko pierwszy dzień w szkole!

I pozostając niejako w tematyce szkolnej - kultowe już zdjęcia klasowe! Bo kto ich nie ma w swoich albumach? Z rozrzewnieniem patrzymy na te pierwsze zdjęcia - jeszcze z podstawówki i zgadujemy, kim była osoba stojąca obok nas... Przecież to wcale nie było tak dawno temu...
I późniejsze zdjęcia - już z czasów liceum. Ależ oni wyrośli! Niektórzy uśmiechnięci od ucha do ucha (fotograf prosił ładnie!), niektórzy poważni jak nigdy, inni z nieobecnym wzrokiem i oczywiście - klasowi żartownisie - to tu "dorobią" komuś rogi, to zrobią zeza, to zaprezentują minę godną Oskara. I ta "rywalizacja" - by siedzieć (stać) obok najlepszej koleżanki, najprzystojniejszego chłopaka, czy nawet obok wychowawczyni...
A teraz po latach można już tylko wspominać - ta ruda Aśka to teraz robi karierę w filmach, ten niezdarny Filip rozkręcił własną firmę, niepozorna Zosia została kierowniczką lokalnej biblioteki a długi Janek został koszykarzem!
A Ja? Na każdym zdjęciu wciąż taka sama - uśmiechająca się nieśmiało spod blond włosów.

ps. Wszelkie podobieństwo do osób jest przypadkowe.

Na moim ulubionym zdjęciu jest drobniutka dziewczynka, która dumnie obejmuje swoimi rączkami dużą tytę. To nic, że tyta jest prawie tak duża jak ona, i zapewne nie należy do najlżejszych... Ale dla niej jest najpiękniejsza na świecie a jej zawartość - czekoladki, słodkości, lizaki - już budzi zazdrość u koleżanek ;) Już wiecie kiedy zostało zrobione to zdjęcie? To mógł być...