Cześć!

Na koloniach jest super! Szkoda, że nie mogłeś pojechać z nami. Wychowawcy są fajni, stają na głowie żebyśmy się nie nudzili, ale wiadomo, że najciekawsze zajęcia wymyślamy sobie sami, jak zawsze. Wiesz, że w końcu Rosół pojechał jako opiekun? Schowaliśmy mu olejek do opalania. Szukał go dwa dni, a potem chodził czerwony jak burak. Zaczęliśmy go nazywać Barszcz.
Wszyscy tutaj są fajni i z radością mogę powiedzieć, że spotkałem tutaj nowego przyjaciela. Kiedy go zobaczyłem po raz pierwszy miał takie smutne oczy. Teraz są już wesołe, chyba po prostu był samotny. Trochę kuleje, wydaje mi się, że taki się urodził. Spędza z nami cały dzień, a mnie nie prawie odstępuje na krok. Na szczęście opiekunom na koloni nie przeszkadza jego obecność, chociaż nie pozwolili mu zostać z nami na noc. Byłem pewien, że wróci do siebie, ale rano nadal stał pod naszym ośrodkiem. Wydaje mi się, że nie ma domu, dlatego wydawał się być taki smutny. Nazwałem go Łatek, bo jest cały biały, z dwoma brązowymi łatkami. Smutno mi, że za tydzień będziemy musieli się rozstać, ale już wpadłem na pewien pomysł. Nie potrzebuję wszystkich rzeczy, które zabrałem, więc zwolni mi się troszeczkę miejsca w torbie. Wsadzę tam wszystko, co miałbym w plecaku, a w plecaku przemycę Łatka. Jest mały, więc się zmieści. Nie jedziemy długo, schowam dla niego trochę wody w butelce. Tylko nie mów nic moim rodzicom! Jak go zobaczą, to nie pozwolą go oddać i jestem pewien, że wszyscy go pokochają.

Do zobaczenia wkrótce!
Mikołaj

Cześć!

Na koloniach jest super! Szkoda, że nie mogłeś pojechać z nami. Wychowawcy są fajni, stają na głowie żebyśmy się nie nudzili, ale wiadomo, że najciekawsze zajęcia wymyślamy sobie sami, jak zawsze. Wiesz, że w końcu Rosół pojechał jako opiekun? Schowaliśmy mu olejek do opalania. Szukał go dwa dni, a potem chodził czerwony jak burak. Zaczęliśmy go nazywać Barszcz.
...

Wysoki, dobrze zbudowanych chłopiec, usiadł na piasku. Wyglądał na małego wikinga i jedyną rzeczą, która całkowicie nie pasowała do tej postaci, były okrągłe okulary.
Miał zaledwie dwanaście lat, a już przewyższał wzrostem i siłą wszystkich swoich rówieśników.
Jednak pod wpływem wady wzroku, z której śmiali się jego koledzy był on raczej nieśmiałym i małomównym chłopcem.
Z bandą Mikołajka poznał się przypadkiem. Zauważył on bowiem, że tamci budują bazę i nie mogą sobie poradzić z ciężarem kilku gałęzi. Wtedy pomógł im bez wahania, oczywiście na prośbę Mikołajka.
Od tamtej pory, już codziennie spotykał się z Mikołajkiem i jego przyjaciółmi.
Gdy trzeba było dużej siły, zawsze był skłonny do pomocy.
W bandzie Mikołajka pełnił on rolę siłacza i nazywali go Wiki.

Wysoki, dobrze zbudowanych chłopiec, usiadł na piasku. Wyglądał na małego wikinga i jedyną rzeczą, która całkowicie nie pasowała do tej postaci, były okrągłe okulary.
Miał zaledwie dwanaście lat, a już przewyższał wzrostem i siłą wszystkich swoich rówieśników.
Jednak pod wpływem wady wzroku, z której śmiali się jego koledzy był on raczej nieśmiałym i małomównym chłopcem.
Z...

Gagałka kocha origami . Jest wysoka ma długie czarne włosy.Jest wzorową uczennicą ale jest zakręcona jest jak słoik musztardy. Często czegoś zapomina ale zawsze uchodzi jej to na sucho. Jest mistrzynią rozwiązywania problemów, zarówno szkolnych jak i domowych.
Ma dwie serdeczne przyjaciółki : Basię i Askę .Lubi nosić opaski na włosy.Lubi sport a szczególnie piłkę nożną.Nie cierpi biegać. Jej ulubione przedmioty to Matematyka i przyroda. Lubi łakocie takie jak czekolada,lody i guma do żucia.Jest bardzo szczera i uczciwa.

Gagałka kocha origami . Jest wysoka ma długie czarne włosy.Jest wzorową uczennicą ale jest zakręcona jest jak słoik musztardy. Często czegoś zapomina ale zawsze uchodzi jej to na sucho. Jest mistrzynią rozwiązywania problemów, zarówno szkolnych jak i domowych.
Ma dwie serdeczne przyjaciółki : Basię i Askę .Lubi nosić opaski na włosy.Lubi sport a szczególnie piłkę...

Chubb Cochon. l.8
Ten niski grubasek z długimi blond włosami związanymi w ciasny kucyk potrafi wpakować się w nie lada kłopoty. Jego niezbyt częsta aktywność fizyczna i wrodzona ociężałość sprawia że kiedy inni chłopcy czmychają w popłochu, Chubb zostaje na miejscu dokańczając przekąskę. Przekąski Chubba (jak słodko nazywa je jego babcia, pani Creux) zwykle zdobią jego koszulki kolorową mozaiką. Do najbardziej wymyślnych koszulkowych wzorów należy wielka plama po ketchupie i musztardy z hot-doga, tłusta plama po serze z hamburgera i ciemne kropki, które są wynikiem potężnego kichnięcia Chubba mlaszczącego właśnie tabliczkę czekolady. Z przyjacielem takim jak Chubb, który z kieszeni pocerowanych portek potrafi wyciągnąć udko kurczaka pewno jest jedne - banda Mikołajka z głodu nie umrze.

Chubb Cochon. l.8
Ten niski grubasek z długimi blond włosami związanymi w ciasny kucyk potrafi wpakować się w nie lada kłopoty. Jego niezbyt częsta aktywność fizyczna i wrodzona ociężałość sprawia że kiedy inni chłopcy czmychają w popłochu, Chubb zostaje na miejscu dokańczając przekąskę. Przekąski Chubba (jak słodko nazywa je jego babcia, pani Creux) zwykle zdobią jego...

Hardek to taki mały przystojniaczek z ciętym języczkiem. Niestety nie potrafi się powstrzymać przed dogryzaniem innym, szczególnie jeśli chodzi o ich intelekt i ubiór (sam jest ubrany jak mały model, a jego IQ na pewno jest powyżej normy). Przyjaciele cenią go za szczerość, jednak wstyd im czasem, że nie potrafi sobie darować docinek, co niestety kończy się często limem pod okiem lub straszeniem go. Hardkowi jednak nie jest to straszne. Zawsze ma odpowiedź w każdej sytuacji. Kiedy biją lub straszą upomina innych ile za to grozi według kodeksu karnego, z którym śpi w nocy. Czyta go niczym ksiądz Biblię. Jest doskonałym kompanem, do nowych przygód.

Hardek to taki mały przystojniaczek z ciętym języczkiem. Niestety nie potrafi się powstrzymać przed dogryzaniem innym, szczególnie jeśli chodzi o ich intelekt i ubiór (sam jest ubrany jak mały model, a jego IQ na pewno jest powyżej normy). Przyjaciele cenią go za szczerość, jednak wstyd im czasem, że nie potrafi sobie darować docinek, co niestety kończy się często limem pod...

Nowa sąsiadka Mikołajka ma takie ładne ciemne loczki wokół głowy. Ach, a jak uroczo się uśmiecha i robi przy tym duże oczy. Ojojoj! Chłopaki będą mi zazdrościć, a co! Żaden nie ma takiej sąsiadki! Przyjdzie dziś do nas.
W sumie to przecież tylko dziewczyna. Ale co, nie można od czasu do czasu ubrać muszki? Czy to coś dziwnego, dlaczego mamusia się tak uśmiecha? Goście przychodzą, to człowiek musi porządnie wyglądać, prawda?
Idą! Biegnę od okna, a drzwi już otwarte… i bęc! Zderzyliśmy się z Violetką. Ładne poznanie! Oj, grzywka się potargała. A ona… to ona nosi okulary?! Jak Ananiasz?! Wcześniej nie zauważyłem, bo przecież te oczy takie… ten tego… ładne. Ale trochę! Ona wcale mi się nie podoba! I jeszcze te okulary się jej przekrzywiły! A ha, ha! Dobre sobie! No co, mamo, aj, moje ucho! A jej mamusia powiedziała, że to normalne u Violetki, ale nie wiedziałem czy przekrzywione okulary i guz na czole, czy co.
Dopiero w trakcie zabawy się zorientowałem po tym, jak upuściła szklankę z soczkiem, która stłukła się na podłodze, a soczek i kawałki szklanki wylądowały w dywanie. I też trochę po tym, jak oderwała niechcący drzwiczki z mojego czerwonego autka. I jak skleiła sobie potem palce klejem, gdy to naprawialiśmy. I moje palce się skleiły! I potem wszystko się kleiło do nas! Kartki z tatusiowymi notatkami, torebki z herbatką, małe klocki i mamusi tasiemki. Ale była przednia zabawa!
Mamusia nie był zadowolona z takich gości, ale ja myślę, że … tak, tak… pasujemy siebie. Jak myślicie?

Nowa sąsiadka Mikołajka ma takie ładne ciemne loczki wokół głowy. Ach, a jak uroczo się uśmiecha i robi przy tym duże oczy. Ojojoj! Chłopaki będą mi zazdrościć, a co! Żaden nie ma takiej sąsiadki! Przyjdzie dziś do nas.
W sumie to przecież tylko dziewczyna. Ale co, nie można od czasu do czasu ubrać muszki? Czy to coś dziwnego, dlaczego mamusia się tak uśmiecha? Goście...

Jestem Julek i jeżdżę na wózku inwalidzkim. Dlatego jestem traktowany inaczej, niż pozostałe dzieci. Nie mogę biegać, kopać piłki, bawić się tak jak inni. Z tego powodu zawsze byłem bardzo samotny. Nikt się ze mnie nie śmiał, ale nigdy też nie miałem prawdziwego przyjaciela. Przeważnie siedziałem sam w kącie klasy i czytałem książki albo rysowałem. Aż do momentu, gdy się przeprowadziliśmy. Bardzo się bałem poznać nową klasę. A jeśli będą się ze mnie śmiać? Wjechałem do klasy pierwszego dnia szkoły, aby się przedstawić.
- Dzieci, to jest Julek, od dzisiaj będzie waszym nowym kolegą. Bądźcie dla niego grzeczni i pomocni – powiedziała pani.
Dzieci patrzyły na mnie zaciekawione. Pewnie nigdy nie widziały nikogo „na kółkach”. W końcu zadzwonił dzwonek na przerwę. Tego najbardziej nie lubiłem. Wszyscy teraz pobiegną na boisko i znowu zostanę sam. Będę mógł tylko patrzeć przez okno jak się bawią. Ku mojemu zdziwieniu, podeszła do mnie grupka dzieci.
- Cześć, jestem Mikołajek – powiedział jeden z nich, wyciągając rękę – To jest Fortunat, Błażej, Kosma i Iza. Kryspian jest teraz chory. Chcesz wyjść na dwór?
- A-ale ja nie mogę - odpowiedziałem, patrząc na mój wózek.
- To nic, zawieziemy Cię! – zawołał wesoło Mikołajek.

Tak właśnie zaczęła się moja przygoda z Mikołajkiem i resztą. Po raz pierwszy w życiu mam prawdziwych przyjaciół. Świetnie się razem bawimy i w ogóle nie przeszkadza im, że jeżdżę na wózku. A już jutro jedziemy razem na wakacje. Ale będzie frajda!

Jestem Julek i jeżdżę na wózku inwalidzkim. Dlatego jestem traktowany inaczej, niż pozostałe dzieci. Nie mogę biegać, kopać piłki, bawić się tak jak inni. Z tego powodu zawsze byłem bardzo samotny. Nikt się ze mnie nie śmiał, ale nigdy też nie miałem prawdziwego przyjaciela. Przeważnie siedziałem sam w kącie klasy i czytałem książki albo rysowałem. Aż do momentu, gdy się...

Moja siedmioletnia siostra Maja i Mikołajek, oraz jego koledzy, stworzyliby prawdziwy dziecięcy gang. Maja to ancymonek z dwoma blond warkoczykami i zawadiackim uśmiechem na twarzy, wyobraźnią bez granic (niestety skutkiem ubocznym jest brak pohamowań). Trenuje balet, porusza się jak ninja, swoimi tekstami i morałami powala na kolana każdą napotkaną osobę. Filozof jakich mało. W jej oczach tańczą łobuzerskie iskierki, każda sekunda to obserwacja otoczenia, poszukiwanie okazji, kombinowanie. Sztuka manipulacji opanowana do poziomu expert++ (jest w stanie przekonać babcię, że nie jest głodna). Zawsze chętna do zabawy i udziału w każdej akcji, wyzwala więcej energii, niż bomba atomowa. Jeśli moja siostra i Mikołajek stworzyliby zespół, to aż boję się pomyśleć, do czego by byli zdolni. Jedno jest pewne: Rosół zwolniłby się z pracy BARDZO szybko. O ile miałby się z czego zwalniać. W końcu powszechnie wiadomo, że szkoła jest materiałem łatwopalnym.

Moja siedmioletnia siostra Maja i Mikołajek, oraz jego koledzy, stworzyliby prawdziwy dziecięcy gang. Maja to ancymonek z dwoma blond warkoczykami i zawadiackim uśmiechem na twarzy, wyobraźnią bez granic (niestety skutkiem ubocznym jest brak pohamowań). Trenuje balet, porusza się jak ninja, swoimi tekstami i morałami powala na kolana każdą napotkaną osobę. Filozof jakich...

Kochani rodzice!
Na koloniach jest strasznie fajnie i jestem super grzeczny. Mam nadzieję, że u Was w Hiszpanii też jest taka ładna pogoda i nie ma takich brudnych talerzy jak w zeszłym roku. Mam też do was prośbę - chyba zgubiłem w pociągu walizkę, dlatego czy moglibyście przysłać mi moją piłkę i żołnierzyki? Kąpielówek nie trzeba, bo Ludwiś daje mi swoje. On nie potrzebuje, bo zawsze nosi takie spodnie, gdzie jest pełno kieszeni, w których trzyma różne dziwne rzeczy, na przykład żabi skrzek. Ludwiś to mój nowy kolega. Jest bardzo odważny i dlatego wszystkie chłopaki go podziwiają. Wczoraj kiedyśmy z chłopakami niechcący stłukli kilka talerzy, bo pobiliśmy się podczas zmywania, to Ludwiś powiedział drużynowemu, że to on stłukł wszystkie, a żadnego nawet nie dotknął. Potem mówił, że zrobił to specjalnie, bo za karę musiał pomagać kucharzowi, tracąc zajęcia z panią Izabelą, a kucharz jest strasznie fajny, zawsze daje nam po kryjomu ciastka i kiedy my potwornie się nudziliśmy z panią Izabelą, Ludwiś opychał się ciastkami. Następnym razem też tak zrobię, no bo co w końcu kurczę blade, nie tylko Ludwiś może dostawać takie fajne kary! W dodatku tata Ludwisia jest dyrektorem w szkole Ludwisia! Ludwiś mówi, że to strasznie fajne mieć tatę dyrektora, bo jak mu nie pójdzie jakieś wypracowanie to jego tata szepcze słówko jego nauczycielce i bach! okazuje się, że napisał najlepiej z klasy. Strasznie mu zazdroszczę! A dzisiaj Ludwiś powiedział mi w sekrecie, że jestem jego najlepszym kolegą i dlatego to właśnie mi podaruję swój żabi skrzek. Wszystkie chłopaki mi zazdrościli! Ludwiś jest bardzo fajny i ma masę pomysłów, właśnie nas woła, bo wymyślił, jak można wymigać się od leżakowania (które jest strasznie nudne i głupie). Muszę kończyć, bo Ludwiś zaraz zacznie mówić o swoim planie beze mnie! Całuję Was i ściskam mocno i pamiętajcie o piłce i żołnierzykach.

Wasz kochający syn
Mikołaj

Kochani rodzice!
Na koloniach jest strasznie fajnie i jestem super grzeczny. Mam nadzieję, że u Was w Hiszpanii też jest taka ładna pogoda i nie ma takich brudnych talerzy jak w zeszłym roku. Mam też do was prośbę - chyba zgubiłem w pociągu walizkę, dlatego czy moglibyście przysłać mi moją piłkę i żołnierzyki? Kąpielówek nie trzeba, bo Ludwiś daje mi swoje. On nie...

Brygida usiadła na skraju leżaka i oparła swoją piegowatą buzię na zaciśniętych piąstkach.
- Nudzą cię te dziewczyny, co nie ?- spytała ciocia Audrey, poprawiając swój kapelusz z wielkim rondem.
- Uhm- tylko tyle wydobyła z siebie dziewczynka, ale była pewna, że ciocia i tak zrozumie. Zawsze rozumiała.
- Spróbuj zagadać do tych chłopców przy budce z lodami. Są dosyć hałaśliwi, a to dowód na to że się nie nudzą.O! Spójrz! Teraz się biją! Idź i zaprezentuj im swój rewelacyjny, prawy sierpowy.

Pół godziny później Brygida entuzjastycznie przekonywała chłopców, że na pustyni również są Indianie i że wystarczy po prostu wziąć ten czerwony ręcznik, na którym leży tata Mikołajka i pożyczyć ten piękny wachlarz z barwnych piór, który chwilowo spoczywał na kolanach mamy Fortunata.
***
Ciocię Audrey wybudziły z drzemki odgłosy awantury, donoszące się z miejsca, z którego właśnie uciekała grupka chłopców z Brygidą na czele.
“ W końcu dziecko się wyszaleje”- pomyślała.
***
-Brygido, bądź łaskawa i wytłumacz mi co, od ponad godziny, robią twoi koledzy?
- Szukają nowej piłki Mikołajka-odpowiedziała dziewczynka, a po chwili uśmiechnęła się chytrze-Nie znajdą.

Brygida usiadła na skraju leżaka i oparła swoją piegowatą buzię na zaciśniętych piąstkach.
- Nudzą cię te dziewczyny, co nie ?- spytała ciocia Audrey, poprawiając swój kapelusz z wielkim rondem.
- Uhm- tylko tyle wydobyła z siebie dziewczynka, ale była pewna, że ciocia i tak zrozumie. Zawsze rozumiała.
- Spróbuj zagadać do tych chłopców przy budce z lodami. Są dosyć...