Rozstanie to taki specyficzny czas. To moment, gdy w człowieku siedzi tysiące emocji i jednocześnie nie ma w nim żadnych emocji. Jak się z nimi uporać? Według mnie wcale. Dopóki nie spotkał mnie ten dziwny stan, sądziłam że jeśli kiedykolwiek nadejdzie, nie poradzę sobie z nim. I skłamię mówiąc, że sobie poradziłam. Trwam w nim w jakiś sposób do dziś. Jednak zmienił się on, bo zamiast radzić sobie z nim - pozwoliłam sobie samej, aby sobie z nim nie radzić.. aby płakać, kiedy tylko potrzebuje, aby krzyczeć kiedy potrzebuje. Żeby jeść kiedy chce i nie jeść, kiedy nie chce. Wstać kiedy chce i spać kiedy chce. Ubrać się najlepiej jak mogę kiedy mam ochotę, a kiedy nie mam ochoty nawet wcale się nie ubierać. Aż ten moment chcę-czy-nie-chcę minął. Lepiej mówiąc: przeminął. Chcieć zamieniło się w robić wszystko z myślą o sobie i dla siebie. I przyszedł uśmiech, przyszła radość, energia i przede wszystkim – szczęście. Teraz są one nieodłącznym elementem mojego ja, mojej codzienności. Nowego życia, gdzie to, że sobie nie radzę staje się coraz piękniejszym RADZĘ SOBIE ŚWIETNIE!

Rozstanie to taki specyficzny czas. To moment, gdy w człowieku siedzi tysiące emocji i jednocześnie nie ma w nim żadnych emocji. Jak się z nimi uporać? Według mnie wcale. Dopóki nie spotkał mnie ten dziwny stan, sądziłam że jeśli kiedykolwiek nadejdzie, nie poradzę sobie z nim. I skłamię mówiąc, że sobie poradziłam. Trwam w nim w jakiś sposób do dziś. Jednak zmienił się on,...

Kiedy grunt usuwa ci się spod nóg, kiedy czujesz, że zamiast latać spadasz, kiedy jedyna osoba, której podarowałeś swoje serce z nadzieją, że go nie złamie zawodzi... Wtedy... Wtedy najlepiej popłakać. Niech łzy obmyją organizm od wewnątrz. Potem rozejrzyj się wolół. Niech wszystko znajdzie swoje miejsce. Wszystko bez wyjątku. Każda książka i nie udany podarek od cioci. Może przemeblowanie?
Świetnie. Niestety, ostatni punkt będzie najtrudniejszy. Przejdźmy więc poziom wyżej. Pewnie twoja głowa pęka od wspomnień, nadziei i pretensji. Jest bombardowana. Dobrze by było dać jej trochę odpocząć, ale to wydaje się niemożliwe. Musisz dać sobie trochę wolności. Nie szukać przyczyn tylko zająć się skutkami. Weź głeboki oddech i bez oskarżania wyraź co czujesz. Może obraz na ścianie? Albo długi list. Listy bardzo pomagają. Nadaj mu styl. Niech będzie twoim odbiciem. Niech będzie tak wyjątkowy jak ty i twoje uczucia. Ubierz go w piękne słowa i niechaj leci. Nie ważne jak go odbierze adresat. Ptak uwalniany z klatki nie martwi się kotami, które niewątpliwie spotka.
Ostatni etap. Potem już tylko szczyt. Twoje Mount Everest. Kochasz? Kochałeś? Kochałaś? Więc wybacz. To było to ryzyko, na które się zgodziłeś albo zgodziłaś decydując się zaufać. Wybacz i niech się o tym dowie. Złamane serce najlepiej się goi gdy nie jest podrażniane kwasem wyrzutów i jadem zemsty.

Kiedy grunt usuwa ci się spod nóg, kiedy czujesz, że zamiast latać spadasz, kiedy jedyna osoba, której podarowałeś swoje serce z nadzieją, że go nie złamie zawodzi... Wtedy... Wtedy najlepiej popłakać. Niech łzy obmyją organizm od wewnątrz. Potem rozejrzyj się wolół. Niech wszystko znajdzie swoje miejsce. Wszystko bez wyjątku. Każda książka i nie udany podarek od cioci....

Gdy zamykasz jeden rozdział w swoim życiu lub ktoś zamyka go za Ciebie, pierwsza myśl? „I co teraz?”
Możesz zamknąć się w czterech ścianach. Możesz uciec w wir pracy. Uzależnić się od siłowni lub od samoopalacza, żeby ta druga osoba żałowała, że straciła właśnie Ciebie. Możesz spróbować zemsty, możesz udawać, że nic się nie stało.
Jednak w głębi duszy dalej będziesz czuć się słaby, gorszy i opuszczony. Nawet jeśli przez swoją wielką metamorfozę bliższy będziesz wyglądu Schwarzeneggera w czasach swojej świetności, to i tak Twoją motywacją jest chęć przypodobania się tamtej osobie.
Może zamiast myśleć o sobie źle, może zamiast się obwiniać, lepiej zrobić coś dla siebie? Nie mówię tu o spełnianiu marzeń, bo zapewne jednym z marzeń będzie dla Ciebie powrót do tej drugiej osoby. Może lepiej przezwyciężyć twój największy lęk. Każdy boi się czegoś, jedni mniej inni bardziej. Dla osób które mają lęk wysokości proponuje skok ze spadochronem. Jeśli masz arachnofobię spróbuj zaprzyjaźnić się z pająkami (albo chociaż zakolegować). Przezwyciężając swoje lęki poczujesz się silniejszy, nie mówię o tym, że zapomnisz, ale w końcu jeśli udało ci się pokonać fobię, to na pewno dasz sobie radę z rozstaniem.

Gdy zamykasz jeden rozdział w swoim życiu lub ktoś zamyka go za Ciebie, pierwsza myśl? „I co teraz?”
Możesz zamknąć się w czterech ścianach. Możesz uciec w wir pracy. Uzależnić się od siłowni lub od samoopalacza, żeby ta druga osoba żałowała, że straciła właśnie Ciebie. Możesz spróbować zemsty, możesz udawać, że nic się nie stało.
Jednak w głębi duszy dalej będziesz czuć...

I nagle zbuntowałam się. Nie będę nieszczęśliwa! Dość tego. Dość tej rozpaczy, tych głupich tragedii i groteskowych nieszczęść! Od dziś kończę na wieki z lirycznymi uczuciami! Żadnych nadziei, precz z nadzieją, jedno się kończy, drugie zaczyna, klin klinem, ale już! O Boże, natychmiast ześlij klina!... – J. Chmielewska, Klin

- Tak, Boże, ześlij mi klina – Maria odłożyła książkę. Nie wiedziała, że jej prośba zostanie tak szybko wysłuchana.
Dopiero co rozstała się z Robertem. Wydawałoby się, że to coś poważnego, jednak ich drogi się rozeszły. Dokładniej mówiąc, to on podążył inną ścieżką. Cóż, myślała Maria, przedstawienie musi trwać, i gdy już wypłakała cały swój zasób łez, bezskutecznie próbowała oprzeć się depresyjnej sile, która nakazywała jej pozostać bez ruchu, przykrytej ciepłym kocykiem, do końca swych staropanieńskich dni. Sprzątanie, bieganie – każda aktywność fizyczna pozostawiała jej doskonałe pole do rozmyślań nad własną żałosnością, a gdy tylko zabrała się za rozrywkę intelektualną, taką jak czytanie, nie mogła się skupić lub porównywała aktualnie czytaną historię miłosne z tą swoją. Nie trzeba dodawać, jaki był wynik tego starcia.
Gdy kolejny już poranek spędzała w wyciągniętym dresie (bo dla kogo mam się starać?), bezmyślnie przełączając kanały, zadzwonił telefon.
- Dzięki Bogu, że jesteś w domu! Błagam, przyjedź, mamy tu sytuację kryzysową, Karol obiecał, że mi pomoże, ale rozłożyła go grypa i wiesz…
Chwilę zajęło jej ogarnięcie się i już siedziała za kółkiem, zmierzając do schroniska, w którym jej przyjaciółka była wolontariuszką.
- Dziękuję, że dałaś radę! Wiem, że masz teraz ciężkie dni, ale tutaj jest taki bajzel, że sama bym sobie nie poradziła. Może na początek uzupełnij wodę w miskach, ok?
Maria z lekkim niepokojem mijała kolejne boksy. Nie przyznała się do tego nikomu, ale bała się zwierząt. Jednak jeden psiak zwrócił jej uwagę. Siedział cichutko w kącie i patrzył na nią z lękiem.
- No już, nie bój się, chodź do mnie – lekko pogładziła sierść zwierzaka. Ten początkowo wzdrygnął się, lecz zaczął się ośmielać. Mimo wszystko po chwili wycofał się do swojego kąta.
- Mój ty biedaku, kto cię tak zranił? Zobaczysz, przywrócę ci wiarę w ludzi.
Pomimo strachu przed zwierzętami poczuła, że pokochała tego kundelka i że jest mu potrzebna. Zrobiło jej się lżej na duszy.

I nagle zbuntowałam się. Nie będę nieszczęśliwa! Dość tego. Dość tej rozpaczy, tych głupich tragedii i groteskowych nieszczęść! Od dziś kończę na wieki z lirycznymi uczuciami! Żadnych nadziei, precz z nadzieją, jedno się kończy, drugie zaczyna, klin klinem, ale już! O Boże, natychmiast ześlij klina!... – J. Chmielewska, Klin

- Tak, Boże, ześlij mi klina – Maria odłożyła...

Moim zdaniem całkowite uporanie się z rozstaniem jest niemożliwe.Sprawia ono,że stajemy się "zmęczeni życiem". Jednak emocje towarzyszące rozstaniom można ograniczać na wiele sposobów. Najczęściej próbujemy swoje żale i problemy ulokować w jakiejś osobie. I to jest zasadniczy błąd ! Uważam ,że w takiej sytuacji na pierwszy plan powinni wejść nasi przyjaciele. Bo w końcu od czego są przyjaciele jeśli nie od pomagania w trudnych chwilach ? To właśnie ten czas który weryfikuje kto z naszych bliskich okaże się tym prawdziwym a kto nie. Jeśli jednak przyjaciele nie podadzą ręki to można spróbować innych metod. Mężczyźni powinni robić rzeczy, które ograniczali będąc w związku. Mowa tu na przykład o wykańczających treningach na siłowni lub chodzeniu na mecze ulubionej drużyny piłkarskiej. Chodzi o to aby na dobre oddać się swojej pasji która była przez długi czas w cieniu. To pomoże uniknąć zbędnego myślenia o rozstaniu i emocjach jemu towarzyszącym. Jeśli chodzi o kobiety to sprawa jest nieco bardziej skomplikowana. To one bardziej przeżywają rozstanie i trudniej jest im się z tym pogodzić. Moim zdaniem w tej sytuacji niezbędna jest dobra przyjaciółka do której ma się bezgraniczne zaufanie. Ona powinna pomóc w trudnej chwili i podtrzymać na duchu. Trudno znaleźć inne metody, które równie dobrze pomogą uporać się z problemami rozstania u kobiet. Jednak jeśli przyjaciółka zawiedzie trzeba ich szukać jak najprędzej. Uważam, że powinno się wtedy oddać rzeczom typowo kobiecym. Chodzi tu o częste malowanie paznokci, przefarbowanie włosów itd. Wtedy kobieta powinna poczuć się niezależna i co najważniejsze wolna. Wyżej opisane sposoby na uporanie się z emocjami towarzyszącymi rozstaniu powinny pomóc każdemu - są w swoim rodzaju "uniwersalne". Jednak wiadomo że każdy człowiek jest inny i inaczej odbiera takie momenty w swoim życiu. Pozdrawiam.

Moim zdaniem całkowite uporanie się z rozstaniem jest niemożliwe.Sprawia ono,że stajemy się "zmęczeni życiem". Jednak emocje towarzyszące rozstaniom można ograniczać na wiele sposobów. Najczęściej próbujemy swoje żale i problemy ulokować w jakiejś osobie. I to jest zasadniczy błąd ! Uważam ,że w takiej sytuacji na pierwszy plan powinni wejść nasi przyjaciele. Bo w końcu od...

Rozstanie jest sprawą przykrą i bolesną. Jeśli nie jest się więc odpornym na "życiowe ciosy" trzeba sobie jakoś poradzić. Dla niektórych sprawa może okazać się trudna, ale: pamiętaj jeśli dostajesz "kopa od życia" oddaj mu ze zdwojoną siłą. Życie jest zbyt krótkie by rozpamiętywać rzeczy, które nam się nie udały. Najwidoczniej tak musiało się stać. Więc: wstań, otrzep się i zrób coś szalonego, zrób coś ważnego, zrób coś co kochasz robić! Skok na bungee? Sporty walki? Wolontariat? Czytanie? Taniec? Co tylko chcesz. Zrób coś co pochłonie Cię do reszty i sprawi, że pozbędziesz się negatywnych emocji, ale nie tłum ich w sobie, bo to tylko pogorszy sprawę. Jeśli masz ochotę płakać po prostu płacz! Możesz spróbować zrobić coś, czego wcześniej nigdy nie robiłeś, czegoś co sprawi, że poczujesz, że żyjesz. Jest wiele sposobów, ale ważne jest aby nie schować się i nie dać negatywnym emocjom zawładnąć nami, one nas tylko wyniszczą. Ważne jest żeby "iść dalej", ale iść dalej aktywnie, może dokonać jakieś drobnej zmiany w naszym życiu codziennym, taka zmiana wywrze na nas pozytywny wpływ i pozwoli zrozumieć, że mimo, że coś w naszym życiu się skończyło, to świat nie stanął w miejscu.

Rozstanie jest sprawą przykrą i bolesną. Jeśli nie jest się więc odpornym na "życiowe ciosy" trzeba sobie jakoś poradzić. Dla niektórych sprawa może okazać się trudna, ale: pamiętaj jeśli dostajesz "kopa od życia" oddaj mu ze zdwojoną siłą. Życie jest zbyt krótkie by rozpamiętywać rzeczy, które nam się nie udały. Najwidoczniej tak musiało się stać. Więc: wstań, otrzep się i...

Wczoraj mnie zostawił – ot tak, po prostu, jak gdyby nigdy nic nie było między nami. Duszę się z myślą, że już nigdy nie weźmie mnie za rękę, nie przytuli, nie dotknie policzka wnętrzem swojej pewnej dłoni. Nigdy więcej nie powie, że mnie kocha i że widzi nas razem jako parę staruszków przytulających się spokojnie na ławce w nieodległym parku. Już nic nie będzie między nami, jedynie „pustka” starych wspomnień.

Co mam ze sobą zrobić? Jak nie zwariować? Od wczoraj nic innego nie robię, tylko płaczę. Wciąż płaczę. Niedługo łez mi zbraknie a wtedy zatracę się całkiem w moim smutku. Teraz siedzę i myślę. Myślę, że siedzę. Siedzę, bo myślę. I NIC. Nic, nic, nic… Zupełnie nic! Nie ma mnie, w środku mnie nikogo nie ma… Cóż za ból, jaka złość, ogromne rozczarowanie i wielki żal, że nie z nim, że nie ja, że już nic.

Obudziłam się, musiałam przysnąć na sofie. Wokół mnóstwo zużytych chusteczek higienicznych, opakowanie po czekoladzie, miseczka po lodach waniliowych i wpatrujący się we mnie wielkimi oczami kot. Smutny kot. Nawet on czuje, że coś jest nie tak jak powinno być. Która godzina? Jaki dzisiaj dzień? To jeszcze dziś, czy już jutro? Nie wiem… Ale wiem, że tak nie może dalej być. Postanowiłam - od teraz, już, nie od jutra jak wszyscy. W końcu zrobię coś ze sobą. Schudnę, stanę się aktywna, przejdę na wegetarianizm. Schudnę, wyładnieję, będę pewniejsza siebie i weselsza niż zwykle. Stanę się nową „JA”. Kupię w końcu rolki, o których zawsze marzyłam. Nauczę się na nich jeździć, a moją przygodę z rolkami opiszę na blogu internetowym, żeby zapełnić każdą wolną chwilę, w której mogę niepotrzebnie się zamartwiać w nieskończoność. Wszyscy będą mogli od teraz śledzić moje postępy, udzielać mi rad, podsyłać ciekawe pomysły. Może dzięki nowej pasji poznam fajnych ludzi. A może też tego nowego – najbliższego, ukochanego, najwspanialszego. Nie – nie może, na pewno!

Wczoraj mnie zostawił – ot tak, po prostu, jak gdyby nigdy nic nie było między nami. Duszę się z myślą, że już nigdy nie weźmie mnie za rękę, nie przytuli, nie dotknie policzka wnętrzem swojej pewnej dłoni. Nigdy więcej nie powie, że mnie kocha i że widzi nas razem jako parę staruszków przytulających się spokojnie na ławce w nieodległym parku. Już nic nie będzie między...

Nie myśl, przestań się zastanawiać, co teraz będzie. Wyłącz uczucia, wyłącz wspomnienia. Zamknij oczy i ciesz się chwilą ciszy, która przeminie bezpowrotnie, kiedy je z powrotem otworzysz. Weź parę głębokich oddechów, ciesząc się, że żyjesz. Bo póki żyjesz, nic nie jest ostatecznie. Jedno się skończyło - no cóż, bywa. Zacznie się coś innego. Skąd wiesz, że nie lepszego? Oczywiście, może być gorzej, ale od negatywnego myślenia jeszcze nikomu się nie polepszyło.
Dalej.
Lubisz wieś? A może najlepiej odpoczywa ci się w mieście? Chcesz do rodziców? Przyjaciół? A może wolisz spędzić parę dni tylko w swoim towarzystwie? Jedź tam, gdzie będzie ci dobrze. Rób to, na co masz ochotę. Twój parter nie lubił papierosów? Pal je do woli. Narzekał na to, że wszędzie rozrzucasz swoje ubrania? Świetnie, rozwal je po całym mieszkaniu. Poczuj wolność, brak skrępowania, możliwość podjęcia każdej decyzji, bez obowiązku konsultowania jej z drugą osobą.
Nareszcie możesz zacząć żyć. Może czas na jakąś zmianę? Chyba pora przeprowadzić się do domku pod lasem - tam, gdzie on mawiał, że nie wytrwałby dłużej niż dwie godziny.
Możesz robić co tylko zapragniesz. Bo kto ci zabroni?

Nie myśl, przestań się zastanawiać, co teraz będzie. Wyłącz uczucia, wyłącz wspomnienia. Zamknij oczy i ciesz się chwilą ciszy, która przeminie bezpowrotnie, kiedy je z powrotem otworzysz. Weź parę głębokich oddechów, ciesząc się, że żyjesz. Bo póki żyjesz, nic nie jest ostatecznie. Jedno się skończyło - no cóż, bywa. Zacznie się coś innego. Skąd wiesz, że nie lepszego?...

Osoba,którą kochałeś,darzyłeś szacunkiem złamała ci serce?Przyłapałaś chłopaka na gorącym uczynku?Chcesz wreszcie uporać się z uczuciami towarzyszącymi rozstaniu?Nic prostszego!Po prostu wykrzycz się,żyj dalej,idź na przód i nie zbaczaj z drogi!Możesz sobie pomyśleć,że to nie takie łatwe,przecież kochałeś tą osobę.Nic bardziej mylnego.Rozstania zawsze są trudne a im bardziej zależy nam na kimś,stają się jeszcze trudniejsze,jednak to nie one zatrzymują nas w miejscu,tylko my sami.Jeśli chcesz poradzić sobie z uczuciami,żalami i smutkami:otwórz się na świat i ludzi.To,że jedna osoba cię zraniła wcale nie oznacza,że każdy człowiek napotkany na twej drodze zrobi to samo.Wiem,że to będzie trudne,ale musisz na nowo zaufać ludziom.Uwierzyć,że możesz być dla kogoś ważny.Pomoże ci w tym rozwijanie swoich pasji i dzielenie się nimi.Kto wie czy ta urocza blondynka lub wysoki brunet też nie jest fanem twojego ulubionego autora lub też nie słucha danego zespołu?Nikt!Ale możesz dowiedzieć się tego ty,jeżeli tylko uwierzysz w siebie i zaczniesz działać!Bądź sobą i ceń swoje życie.Nie poddawaj się na pierwszym lepszym zakręcie,bo nigdy się nie dowiesz co za nim czeka...

Osoba,którą kochałeś,darzyłeś szacunkiem złamała ci serce?Przyłapałaś chłopaka na gorącym uczynku?Chcesz wreszcie uporać się z uczuciami towarzyszącymi rozstaniu?Nic prostszego!Po prostu wykrzycz się,żyj dalej,idź na przód i nie zbaczaj z drogi!Możesz sobie pomyśleć,że to nie takie łatwe,przecież kochałeś tą osobę.Nic bardziej mylnego.Rozstania zawsze są trudne a im...

-Hej!- jej przyjaciółka wtarabaniła się do domu z wielką torbą wypełnioną produktami.- Znów siedzisz w piżamie?- obrzuciła ją zirytowanym spojrzeniem.- Mam sposób na rozwianie Twojego smutku!- z uśmiechem zaczęła wypakowywać zakupione produkty na stół w kuchni.
-Ciekawe jaki...- Alicja popatrzyła na nią kpiąco. Od tygodnia nie wychodziła z domu. Nie miała na to siły. Gdy Kuba zostawił ja po dwóch latach, załamała się. Do tej pory była pewna, że są idealną parą, że nie widzieli poza sobą świata. Okazało się jednak, że Kuba widział bardzo dużo poza nią. Znalazł nawet dziewczynę w Ameryce. A ona została sama w małym mieszkanku. Nawet kota nie miała. Tylko przyjaciółkę, Olkę, która właśnie szukała w jej kuchni foremek na ciasta.- Co Ty robisz?
-Zaczniemy piec ciasteczka.- roześmiała się jej przyjaciółka, która chyba oszalała.- No co tak się patrzysz? Zawsze kochałaś słodkości, a moja babcia mówi, że zajęcie jest najlepsze na smutki. A wieczorem ciacha zaniesiemy do mnie. Zawsze ktoś je zje.
Alicja niechętnie zaczęła pomagać przyjaciółce nie wierząc w celowość tych działań. Jakaś babeczka ma pomóc poradzić jej sobie z tą tragedią? Ale wiedziała, że Olka stara się: codziennie ją odwiedzała, warto więc wykazać trochę zainteresowania. Zaczęły pichcić, rozmawiać, śmiać się. Alicja nie wiedziała, że tyle ją ominęło przez ten tydzień. Faktycznie nieco się zatraciła w smutku, ale żeby aż tak? Godziny mijały jej bardzo szybko, aż w końcu nie miały co robić. Ala czuła się wolna, szczęśliwa,a co najważniejsze wcale nie myślała o Kubie. To prawda zranił ją, ale warto wrócić do życia. Ono dalej trwa. Dlatego szybko ubrała się i razem z przyjaciółka pojechała zawieźć ich wypieki do jej domu. Tu ku jej zaskoczeniu spotkała innych znajomych, a nawet kilka nowych osób. Z zaskoczeniem popatrzyła na Olkę,a ta z uśmiechem wyszeptała jej do ucha:
-Koniec umartwiania, czas na życie.
Alicja uśmiechnęła się i wgryzła w czekoladową babeczkę. Czas na życie, które właśnie zaczyna sobie wypiekać :)

-Hej!- jej przyjaciółka wtarabaniła się do domu z wielką torbą wypełnioną produktami.- Znów siedzisz w piżamie?- obrzuciła ją zirytowanym spojrzeniem.- Mam sposób na rozwianie Twojego smutku!- z uśmiechem zaczęła wypakowywać zakupione produkty na stół w kuchni.
-Ciekawe jaki...- Alicja popatrzyła na nią kpiąco. Od tygodnia nie wychodziła z domu. Nie miała na to siły. Gdy...